Moonchild

H18 •The good die young•

ABBY
Ik blijf rennen. Ik kan hem horen. Zijn zware poten die de grond raken. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik ben bang voor mijn eigen mate.

En dan plots stopt het. Bang zoek ik om me heen terwijl ik blijf rennen. Had hij me ingehaald?

Ik stop pas met rennen wanneer ik hard tegen iets aan knal.

AIDEN
We gaan verliezen. Ze zijn met veel te veel. Alles waar ik zo hard had voor gewerkt zou binnenkort verdwenen zijn. Mijn familie zou voor mijn ogen misbruikt en vermoord worden.

Ze zouden me martelen, me levend villen,...

Een slag tegen mijn hoofd schud de gedachten weg. Het is zijn beta, en hij hij kijkt leunend op zijn wandelstok toe.

Ik val tegen de grond. Bloed sijpelt uit mijn bonzend hoofd. Ik hoor hem lachen, geamuseerd en euforisch.

Het lachen maakt plaats voor gehuil. Gehuil als teken van overwinning.

Ik word langs beide armen omhoog getrokken zodat ik op mijn knieën zit. Mijn hoofd hangt slap naar beneden. Het vechten stopt.

Ik kan horen hoe zijn stok steeds dichter komt en dan zie ik zijn voeten. Ongeslagen spuug ik er bloed op. Meteen krijg ik weer een klap tegen mijn gezicht.

Mijn roedel gromt maar ze hebben geen kans.

Zijn stok raakt de onderkant van mijn gezicht en hij duwt het omhoog, zodat ik hem moet aankijken.

Ik wil opspringen en zijn gezicht openkrabben maar ik word stevig terug op mijn plaats geduwd.

"Verslagen maar nog steeds vechtlust. Altijd de leukste." Lacht hij me uit.

Een schreeuw laat hem stoppen met lachen. 1 van zijn roedel leden valt levenloos op de grond. Nog een schreeuw volgt en nog 1 valt. Maar nergens is iemand te zien.

De mannen die me vasthouden worden zonder veel moeite van me af gegooid, meteen spring ik recht. Ik weet wie het is.

"Time's up"spreekt hij terwijl hij vanachter me komt gelopen en voor de Alpha gaat staan. Met zijn witte zakdoek wrijft hij het plakkerige bloed van zijn gezicht af.

De zoon van de Alpha begint hard te grommen maar de Alpha zelf kijkt hem gewoon gevoelloos aan.

"Oh wat onbeleefd van me ik ben Luke aangenaam." Zegt hij terwijl hij beleefd zijn hand uitsteekt. De Alpha negeert het.

"Je hebt zojuist een grote fout begaan." Gromt de zoon. "Oh echt pup! Ik dacht het niet hoor." Lacht hij hem vierkant uit. De jongen wil op Luke afspringen maar de beta houdt hem tegen. "Beheers je."fluistert hij door zijn tanden heen.

"Denk je ons echt aan te kunnen, kijk om je heen we zijn met veel meer."grijnst de Alpha.

"En dat is waar jullie het alweer fout hebben."antwoord hij geamuseerd. Op dat moment komen de ghosts de bossen uit.

De jongen grijpt zijn kans en springt naar Luke. Maar hij krijgt niet eens de kans om uit te halen met zijn klauwen want Luke heeft hem al vast bij zijn keel.

"Domme domme pup."lacht hij terwijl hij hem omdraait zodat hij naar zijn vader moet kijken. Luke's nagels drukken hard op de jongens keel.

ABBY
Ik lig in de natte bladeren. Mijn hoofd bonst van de val. Ik open mijn ogen. Ik was niet tegen iets gelopen maar tegen iemand.

Hans.

Hij helpt me overeind. "Alles oké? Zat er iets achter je aan? Waarom ben je hier?" Hij blijft me overvallen met vragen.

Zijn handen grijpen me vast. 1 op mijn zij en 1 op mijn schouder. Ik spring achteruit. De wonde in mijn zij doet me bijna in 2 plooien.

"Hey, gaat het?!"vraagt hij bezorgt terwijl hij mijn T-shirt wat omhoog probeert te doen. Ik duw hem van we weg.

"Ik ben oké!"grom ik.

Ik kijk hem onderzoekend aan en vraag: "Wat doe jij hier?" Hij slikt: "ze hebben gewonen."

Ik wil hem voorbij rennen maar hij houd me tegen. "Doe niet dom! Laten we weggaan. We gaan naar mijn roedel. Als je nu terug gaat ben je dood."probeert hij. Maar ik trek me los en loop. Ik loop zo snel dat het voelt alsof mijn eigen voeten me niet kunnen bijhouden.

De rand ze is zo dicht.

Het gevoel van scherpe nagels in mijn nek doet me schrikken maar er is niemand. Het duurt ook maar enkele seconden voor ik zie wat er aan de hand is.

Luke grijnst naar de Alpha. Mijn vader staat naast hem. Bloed stroomt uit zijn mond, zijn oog is helemaal rood en overal zitten schrammen. Hij ziet er vreselijk uit.

Ik kijk toe. Ik kan hem niet zomaar redden dan zou ik als verrader worden aangezien en hetzelfde lot als hem ondergaan.

"Grijp he-..."wil de Alpha uitbrengen alsof het leven van zijn zoon hem niet kan schelen. Ik zie iets breken in Masons ogen. Ik zie het paar ogen waar ik verliefd was op geworden.

"Aplha.."stopt de beta hem net optijd.

Masons verslagen ogen vinden me, een traan rolt over zijn kaak en hij sluit zijn ogen. Hij geeft zich over.

"Dit is zo saai."de klauwen van Luke boren dieper en Bailey springt op hem af.

Ik sluit mijn ogen en mijn hart stopt. Maar ik kan me niet beschermen tegen het geluid van het lichaam dat levenloos de grond raakt.

————————
Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like? Comment? Follow?