ZIT

1.9

Aylar sonra, merhaba :))

.

Dudaklarımızın birkaç saniyelik temasını içimde ki mide bulantısıyla birlikte ayırırken, sertçe yutkundum.

İçimde ki ihanetin sarmaşıkları binlerce yönden kuşatmıştı bedenimi.

Hem de, beni sevmeyen bir adam için.

"Özür dilerim." dedim az önce boynundan tutup bedenini iten  ellerim yüzüme ulaşırken.

Akmaya çalışan gözyaşlarımı ellerimle sertçe silerken, "Olmaz." dedim yavaşça. "Başka birini seviyorum ben, Okan."

Titrek sesim şehrin kalabalığına ve gürültüsüne karışırken, ellerini sertçe saçlarından geçirdi.

"Umrumda değil, Hilal. Seni seviyorum ve ben-"

"Lütfen," dedim ellerimi ağzına bastırıp onu sustururken.

"Seninle birlikte olursam vicdan azabı kahreder beni. Ölene dek kalbimde tek bir kişi olacak, Okan."

Sustu. Sokak lambaları altında hüzünle parlayan gözleri canımı acıttı fakat susmadım.

"Lütfen beni arafta bırakma."

Yavaşça başını salladı.

"Arabam kafenin önünde kaldı, seni eve bırakayım, hadi."

Konuyu kapatması da içimi aydınlatmamıştı. Çünkü karanlığa gömülen gözleri, kara leke sürmüştü canıma.

"Okan," dedim kolundan tutup durdururken.

"Ölürken, hayatta bana ailemden sonra destek veren tek kişi olarak kalacaksın zihnimde. O sadece gönül yaram olacak ama sen... Her zaman benim kahramanım oldun."

Sözlerimle birlikte birkaç saniye duraksadı ve beni sertçe göğsüne çekip sarıldı.

Göğsünün titrek hareketleriyle oldukça duygu yüklü olduğunu anlayabiliyordum, tıpkı benim gibi.

Fakat yapamazdım. Aklımda Pamir varken, başkası olamazdı. Korkum Pamir'e ihanet edip etmemek değildi. Korkum, içimde ki aşka saygısızlık etmemektendi.

Ve bir başka adamın yatağında veya soyadı altında beni bulan ölüm, benliğimi utandırırdı.

"Öyle olsun." dedi yavaşça. "Belki kahramanın olmak, aşkını kazanmaktan daha yücedir."

Burnunu sertçe çekti.

"Kimi seversen sev... İçimde ki varlığının  kahramanı olmaktan vazgeçmem..."

.

Zıt'a bir kapak yapabilecek olan var mı acaba ?