Nox!

1. Hogwart Express

W moim życiu miejsce miały dwa przypadki, które zupełnie odmieniły mój los – moja matka nazywała je błędami i porażkami, niekiedy nawet ujmą na honorze naszego rodu, ja natomiast zwykłem mianować je największym szczęściem, jakie mnie spotkało, i to po dwakroć.

Nawet jeśli teoretycznie oba w późniejszych czasach pociągnęły za sobą nieprzyjemne konsekwencje.

Ale o tym może trochę później. Zanim dotrę do przykrych wydarzeń, minie wiele lat mojego życia, spędzonych na beztroskich zabawach, śmiechach i wygłupach, na pierwszych odkryciach i doświadczeniach w najróżniejszych dziedzinach znanych ludziom, mnóstwo trosk i niebezpieczeństw, które sam zwaliłem sobie na głowę wraz z trójką nietuzinkowych chłopaków, będących moimi najlepszymi przyjaciółmi – przyjaciółmi z rodzaju tych, o których zawsze się marzyło, i dla których jest się gotowym poświęcić własne życie.

Wszystko zaczęło się tradycyjnie, tak jak w życiu każdego czarodzieja – czyli w wieku jedenastu lat, kiedy po otrzymanym liście ze szkoły Magii i Czarodziejstwa, przyniesionym przez burego puchacza, w dniu pierwszego września przed godziną jedenastą stawiłem się na peronie 9 i 3/4...

– Mam nadzieję, że nie zapomniałeś niczego spakować – oznajmiła moja matka, Walburga Black, kiedy zbliżaliśmy się do przesuwanych drzwi jednego z ostatnich wagonów.

– Wszystko mam – zapewniłem, pchając swój wózek z kufrem. Rodzice chcieli kupić mi kota lub sowę z okazji przyjęcia do Hogwartu, ale stanowczo odmówiłem. Nie miałbym ochoty karmić i opiekować się jakimś stworem. Wystarczył mi ten jeden w domu, którego zresztą tak właśnie nazywaliśmy.

– Jeśli zapomniał, to po prostu mu to prześlemy – stwierdził mój ojciec, Orion Black.

– Przecież mówię, że wszystko mam – westchnąłem cicho z irytacją, wywracając oczami.

Podałem kufer mężczyźnie stojącemu u drzwi, który odebrał go i odstawił na bok. Następnie odwróciłem się do rodziców oraz Regulusa, mojego młodszego brata. Był trochę niższą i szczuplejszą wersją mnie samego, ale w obecnym momencie wyglądał jak kupa nieszczęść.

– Chyba nie zamierzasz się poryczeć na środku peronu?- zapytałem, marszcząc lekko brwi.

– J-jasne, że nie!- burknął buńczucznie Regulus, patrząc na mnie spod byka, ale w jego oczach i tak dostrzegłem prawdziwe uczucia: podziw, zazdrość i odrobinę narastającej tęsknoty.

– Dobra, na to idę – oznajmiłem z uśmiechem, chcąc zmienić temat i jak najszybciej stamtąd zniknąć. Spojrzałem tęsknie na pociąg, pragnąc się już w nim znaleźć, by uniknąć pożegnania.

– Nie obawiaj się, synu – powiedziała moja mama, uśmiechając się lekko. Świetnie, zaczyna się.- Twój los jest przesądzony, masz w sobie krew Blacków. Strzegą cię nasi przodkowie.

– Pewnie.- Pokiwałem głową z udawaną powagą.

– Syriuszu Orionie Blacku, mój synu.- Tato podszedł bliżej mnie i położył mi rękę na ramieniu.- Od dziś rozpoczynasz żmudną drogę ku chwale. Pamiętaj, że zaczynasz jako człowiek lepszy od innych i skończysz jako jeden z najlepszych. Nie zbaczaj ze ścieżki rodu Blacków i nie przynieś nam wstydu.

– Tak, ojcze – odparłem, zerkając w okna pociągu, by zaoszczędzić sobie czasu i poszukać już wolnego przedziału.

– Tylko napisz, jak już będziesz w dormitorium!- zawołał Regulus.- I-i przyślij mi coś!

– Jasne – prychnąłem.- Co być chciał? Sedes? Umywalkę? A może komplet stołu i krzeseł z Wielkiej Sali?

Regulus poczerwieniał lekko na pulchnych policzkach, a ja uśmiechnąłem się złośliwie i, zauważając kątem oka pełne dezaprobaty spojrzenie matki, poczochrałem brata po włosach, mierzwiąc je. Od razu poprawił mu się humor, bo dostrzegłem pod jego drobnym nosem uśmiech.