The Rain {ON HOLD}

Hoofdstuk 7

Laura's pov

Ik zit huilend op de bank. Een grote ijscoupe in mijn hand. Ze zeggen dat het helpt maar op dit moment helpt niks. Ik prop een blok chocola in mijn mond. Zelfs chocola helpt me nu niet. Ik hoor de bel gaan. Ik had dus echt geen zin om op te staan. Ik wil dat niemand me zo ziet. De bel gaat weer. Misschien is het wel de pizza bezorger. Ik veeg me tranen weg en sprint naar beneden. Alles voor pizza! Ik doe de deur open en zie een bezorger staan maar het is geen pizza bezorger. Het is een bloemen bezorger met een mooie bos rozen in zijn armen. Ook al weet ik dat ze van Harry zijn neem ik ze toch aan. Ik hou van rozen. Opeens stapt hij opzij. Harry zit daar op een krukje met een gitaar op zijn knie.

'Het spijt me heel erg Laura' Hij wil gaan spelen maar ik geef hem de kans niet. Ik spring hem om de nek en samen vallen we op de grond.

'Harry ik heb je zo gemist.' Hij knuffelt me terug. Opeens open ik mijn ogen want ik hoor geritsel. Ik ben erg wantrouwig geworden nadat ik weet van One Direction. Ik zie Zayn, Louis, Liam, Niall en een cameraploeg staan. Alles is gefilmd. Oh nee ik merk dat ik nog in mijn onesie zit en ik er niet uit zie. Ik trek me terug uit de knuffel en binnen een paar minuten sta ik weer beneden in de netste kleren die ik op dat moment kon vinden. Ik heb zelfs nog even mijn haar geborsteld want Harry kennende was dit niet alles. En ja hoor daar komt de blinddoek. Het verbaast me eigenlijk dat hij dat de vorige keer niet deed. Hij doet de blinddoek bij me om en we stappen volgens mij in een auto.

'We zijn er ik ga je helpen met uitstappen. We moeten nog een klein stukje lopen.' Ik struikel maar gelukkig vangt Harry me op. Ik was even vergeten dat een auto een afstapje had. Gelukkig is Harry ingespeeld op mijn onhandigheid. We lopen een stukje en dan komen de verlossende woorden.

'We zijn er.' Ik voel water en een gladde ondergrond. Ik voel mijn voet weg glijden. Ik schreeuw en zwaai met mijn armen maar het heeft geen zin. Nu ben ik helemaal nat. Het doet me denken aan toen ik Harry ontmoette. Ik ga zitten. Dat kan aangezien het niet zo diep is. Ik wrijf over mijn elleboog die pijnlijk mijn val brak. Ik hoor achter me Harry die niet meer bijkomt van het lachen.

'Harry niet grappig! Het deed pijn! Wil je nu pleas die blinddoek afdoen?'

'Wat krijg ik er voor terug?' Typisch Harry. Een beetje kinderachtig op zijn tijd en hij weet altijd waneer er iets te halen valt. Ik probeer eerst zelf de blinddoek af te halen maar het lukt niet. Ik schuif alleen maar over de bodem naar het diepere gedeelte.

'Hmmmm. Een kus maar dan moet je snel zijn want ik kan elk moment verdrinken.' Ik hoor hoe Harry naar me toe rent en hij haalt mijn blinddoek af. Ik zie een prachtig bosmeertje. Het water is super helder en de bomen om het meertje heen zorgen voor privacy. De perfecte plek.

Harry doet zijn ogen dicht en tuit zijn lippen.

'En nu wilt de held zijn kus.' Ik doe net alsof ik hem ga kussen maar zwem dan snel weg. Ik ben al een paar meter weg als hij doorheeft dat ik weg ben. Hij komt me achterna zwemmen. Gelukkig ben ik een snelle zwemmer maar Harry is nog sneller. Hij pakt me stevig vast en laat me niet meer los. Ik geef uiteindelijk toe en geef hem een kus op zijn wang.

'Ik ga je niet loslaten prinses. Voor wat ik net doorstaan heb verdien ik minimaal en kus op mijn mond.'

'Nee die moet je verdienen!' Ik giechel. Harry gooit me soepel over mijn schouder en hij zwemt terug. Ik sla in met mijn vuisten op zijn rug en spartel met mijn benen maar het lijkt of het totaal niet helpt. Hij stapt het water uit en legt me neer op een handdoek. Wacht lach die er al lang? Hij begint me te kietelen.

'Kietel dood.' Harry serieus?

'Sssssssttttttoooooohhhhhppppp' Gelukkig luistert hij en ik druk kort mijn lippen op de zijnen meer krijgt hij niet.