The Rain {ON HOLD}

Hoofdstuk 14

Harry's pov

Ik word wakker van gebons op mijn deur. Wie is nou zo gek om zo vroeg voor de deur te staan. Zul je maar net zien dat het een cameraploeg is om me te interviewen over de nieuwe tour. Dit keer ben ik ze voor. Ik schiet in een stel nette kleren en doe snel mijn haar goed. Als ik de deur sierlijk open zwaai staat er geen cameraploeg of vrolijke fans. Laura staat voor mijn deur. Haar ogen zijn rood en ze heeft een beetje wallen. Wat is daar gebeurd?! Ik omhels haar en trek haar mee baar binnen op de bank. Ze huilt zachtjes op mijn schouder. Ze ziet er zo kwetsbaar uit. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Wat zou er gebeurt zijn? Ik aai zachtjes over haar mooie zwarte lokken en maak geruststellende geluidjes.

'Rustig maar Laura. Wat is er gebeurd?' Ze kijkt me ogen aan die geen mens kan verdragen. Zoveel pijn en verdriet en zoveel tranen. Terwijl ik de ergste dingen in mijn hoofd haal zie ik dat Danilo onze voeten ligt. Ik aai hem kort over zijn hoofd.

'Ik kan het niet Harry. Het doet me zoveel pijn.' Wat bedoeld ze. Wil ze niet meer mee op tour? Wat doet pijn? Het afscheid nemen misschien?

'Wat doet je pijn?'

'Al die haat berichtjes.' Ze barst in snikken uit en verbergt haar gezicht weer in mijn schouder. Arme meid. Zij is dat natuurlijk helemaal niet gewend. Ik aai over haar boven been. Ik pak snel mijn mobiel en start Twitter op. Het enige wat haat berichtjes tegen gaat zijn leuke reacties. Ik zoek mijn tweet over dat we bij elkaar waren officieel. 60890 reacties. Moet genoeg zijn toch. Ze kijkt op en ik laat haar alles lezen. Haar tranen vervagen en er verschijnt een glimlach. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv op Q-music er komt een langzaam nummer en ik ga op mijn knie.

'Mag ik deze dans van u?' Ze giechelt en pakt mijn hand. Ik trek haar dicht tegen me aan en leg mijn handen op haar heupen. Ze slaat haar handen om mijn nek en zo schuifelen we de hele kamer door. Het boeit ons niks dat het nummer afgelopen is. Het moment is er nog en we genieten er van. We dansen en we dansen tot de klok 12 uur slaat. De tijd om assepoester terug naar huis te brengen. Waarom eigenlijk? Dit sprookje blijft bij mij want zonder haar voelt mijn leven als een nachtmerrie. Gelukkig ben ik hier op voorbereid. De vorige was geweldig en dit keer misschien nog wel beter. Maar dat straks. Ik pak de afstandsbediening en zet een film op. Ik ga naar de keuken en pak bakken met chips en popcorn en 2 glazen met cola. Ijsklontjes en rietjes inbegrepen. Wow ik heb dus geen humor. Als ik terug loop zie ik dat Laura al helemaal in de film zit. Danilo gebruikt ze als een soort enorme knuffel. Ik lach zachtjes en kijkt me met een geërgerde blik aan. Pas als ze ziet dat ik voedsel heb ben ik welkom. Yep dit word een leuke avond.