Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Πρόλογος

Κοίταξα τα γαλανά μάτια της. Έμοιαζαν με δύο κομμάτια γυαλί. Άψυχα. Ο χρόνος είχε παγώσει γύρω μου. Όλοι κινούνταν και όμως εγώ έμενα ακίνητος στη θέση μου έχοντας εκείνη στην αγκαλιά μου. Το άψυχο σώμα της, ακόμη ζεστό, δεν μπορούσα να το εγκαταλείψω. Της είχα υποσχεθεί ότι θα ήμασταν μαζί για πάντα. Και είχα αθετήσει εκείνη την υπόσχεση. Εκείνη είχε πεθάνει. Και εγώ; Εγώ βρισκόμουν τώρα στην άδεια αίθουσα ενός αεροδρομίου περιμένοντας την πτήση μου για τον επόμενο προορισμό μου. Ένιωθα νεκρός παρόλο που η καρδιά μου χτυπούσε. Περπατούσα ανάμεσα σε ανθρώπους που γελούσαν, μιλούσαν, αγαπούσαν και δεν μπορούσα να νιώσω ούτε το μικρότερο ίχνος συναισθήματος μέσα μου. Ούτε καν πόνο. Ούτε καν θλίψη για τον θάνατο της. Και μαζί με εκείνη και κάθε είδους ανθρώπινου συναισθήματος έχασα και την ταυτότητα μου. Ήμουν ο Φίλλιπος Μαντάς όμως… Δεν μπορούσα να παραμείνω μέλος της συμμορίας όπου την γνώρισα. Και φυσικά δεν μπορούσα να γίνω ο Μαντάς που περίμενε η οικογένεια μου από εμένα να είμαι. Δεν μπορούσα να αναλάβω τον όμιλο πλάι στον ικανό ξάδερφό μου, ο οποίος φαινόταν να έχει γεννηθεί για να προεδρεύει.

Έτσι ξεκινούσα ένα ακόμη ταξίδι, αναζητώντας να βρω τον χαμένο μου εαυτό. Να βρω ένα τρόπο να ζήσω ξανά. Άλλωστε τα πάντα στη ζωή ήταν επιλογές. Και εγώ μπορούσα να επιλέξω τον επόμενο δρόμο που θα ακολουθούσα. Σωστός ή λάθος. Τι σημασία είχε πια;

Το πρώτο κεφάλαιο θα δημοσιευθεί με το καινούριο χρόνο...