Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Κεφάλαιο 14ο

8,5 ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ

ΑΡΙΑΔΝΗ

Το ταξίδι από την άλλη πλευρά του πλανήτη όπου βρισκόμουν μέχρι μερικές ώρες πριν ήταν κάτι περισσότερο από κουραστικό. Ο Φίλιππος πλάι μου έμοιαζε εξουθενωμένος και αν έπρεπε να μαντέψω τι ήταν εκείνο που τον απασχολούσε μόνο ένα όνομα ερχόταν στο μυαλό μου... Ιρίνα. Και αυτό δυστυχώς δεν ήξερα αν ήταν απολύτως καλό ή όχι. Ναι ήξερα ότι εκείνος έπρεπε να ξεπεράσει τον θάνατο εκείνης όμως η Ιρίνα ήταν επικίνδυνη για την καρδιά του πληγωμένου μου ξαδέρφου. Ωστόσο φτάνοντας στην Ελλάδα κάθε προβληματισμός μου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα είχε κάνει φτερά και η θέση του είχε καταληφθεί από την απουσία επικοινωνίας με τον Ραφ και τον τραυματισμό της μητέρας μου. Και καθώς οι σκέψεις μου κυλούσαν κατά αυτόν τον ρυθμό ο Φίλιππος άνοιξε την πόρτα της λιμουζίνας που περίμενε την άφιξη μας στα πάτρια εδάφη επιτρέποντας μου να περάσω στο εσωτερικό της. Η διαδρομή μας προς την οικία Μαντά ξεκίνησε βιαστικά και καθώς τα σκηνικά έξω από το παράθυρο μου εναλλάσσονταν φτάσαμε γρήγορα σπίτι. Η ατμόσφαιρα φαινόταν βαριά και η καρδιά μου χωρίς κάποιον εμφανή λόγο ξεκίνησε να χτυπά πιο δυνατά στη σκέψη ότι κάτι συνέβαινε... Και καθώς περάσαμε το κατώφλι ο Περικλής εμφανίστηκε προβληματισμένος με την είσοδο μας. Ο Νίκος έκλεισε την πόρτα του γραφείου εκνευρισμένος προσπερνώντας τον αδερφό μας φτάνοντας σχεδόν με δύο δρασκελιές στο σημείο όπου στεκόμουν ο Φίλιππος και εγώ.

«Πήρες το χρόνο σου για να εμφανιστείς» είπε λίγο πριν μας προσπεράσει και βγει από το σπίτι. Όμως η προσοχή μου βρισκόταν προς εκείνη την κλειστή πόρτα και όλα όσα ακουγόντουσαν από μέσα. Η φωνή της Ιφιγένειας και κάποια άλλη, κάποια γνώριμη που έτρεμα στη σκέψη του ατόμου όπου ανήκε. Γνώριζα ότι η Ιφιγένεια ήταν ικανή για όλα προκειμένου να κρατήσει την υπόληψη της οικογένειας ανέπαφη αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ ότι είχε μπλεχτεί για ακόμη μια φορά στην ζωή μου με τον πιο άδικο τρόπο.

Διέσχισα την απόσταση που με χώριζε από το γραφείο και με δύναμη άνοιξα την πόρτα. Εκείνη στεκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Άρη Δάβαρη, τον πατέρα του Ραφ και μιλούσαν έντονα. Ο πατέρας μου προσπαθούσε να κάνει τον διαιτητή ενώ ο Ορέστης στεκόταν πιο πίσω έχοντας στο πλάι του τον Περικλή Δάβαρη, ξάδερφο του Άρη και θείο του Ραφ.

«Πως μπόρεσες και το έκανες αυτό Ιφιγένεια; Ενώ γνωρίζεις αυτό τον κόσμο και έχεις παντρευτεί έναν από εμάς πως μπόρεσες;» ο Άρης κουνούσε τα χέρια του προς το μέρος της μητέρας μου και εγώ κοιτούσα προσπαθώντας να αποδεχτώ αυτό που έβλεπα ότι ήταν αλήθεια.