Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Κεφάλαιο 37ο

3.5 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

ΝΑΤΑΛΙΑ

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Το βλέμμα μου ενώθηκε με εκείνο της μητέρας μου. Παραμονή Πρωτοχρονιάς απόψε και ετοιμαζόμουν να πάω στο πιο συζητημένο πάρτι της χρονιάς. Γινόταν στο σπίτι ενός τελειόφοιτου και καλεσμένος ήταν κάθε λογής νέος ηλικίας 13 έως 20 ετών. Η Μαρία, η κολλητή μου, με περίμενε ήδη κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου να τελειώσω και τις τελευταίες λεπτομέρειες του μακιγιάζ μου. Και όταν επιτέλους τα κατάφερα σηκώθηκε ενθουσιασμένη από το σημείο όπου καθόταν και με παρέσυρε σε μια αγκαλιά. Ανυπομονούσε να βρεθεί σε εκείνο το πάρτι περισσότερο από όσο ομολογούσε και γνώριζα ότι ο λόγος ήταν κάποιο αγόρι, αν και ακόμα δεν το είχε παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

Έτσι αφού περάσαμε και οι δύο από την αυστηρή έγκριση της μητέρας μου και κατόπιν της θείας μου φύγαμε από το σπίτι. Η ώρα ήταν κιόλας 1.30 και χρειαζόμασταν τουλάχιστον 20 λεπτά περπάτημα πάνω στα άβολα ψηλοτάκουνα που με είχε υποχρεώσει η φίλη μου να φορέσω. Όμως απόψε διανύαμε τις πρώτες ώρες της νέας χρονιάς και ήμουν αποφασισμένη κανείς και τίποτα να μη μου χαλάσουν το κέφι. Όπως επίσης έπειτα από εκτενή συζήτηση με την εσωτερική μου φωνή είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να μετατραπώ σε έναν πιο ανοικτό άνθρωπο αφήνοντας τους γύρω μου να με γνωρίσουν καλύτερα. 

Πριν περάσουμε στο εσωτερικό της μεγαλοπρεπούς μονοκατοικίας οι φωνές και τα γέλια των παρευρισκόμενων έφτασαν στα αυτιά μας. Η μουσική βρισκόταν στη διαπασών. Κάποιος άνοιξε την πόρτα και δίχως να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στο εσωτερικό του σπιτιού. Χαμένες από τον κόσμο που μας περιέβαλλε, την διακόσμηση ή ακόμη και την ποικιλία των ποτών που ήταν τοποθετημένα σε διάφορους χώρους του σπιτιού ξεκινήσαμε να πίνουμε και να χορεύουμε παρέα με μερικούς από τους συμμαθητές μας που είχαν φανεί αρκετά θαρραλέοι να έρθουν σε αυτό το πάρτι. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω δηλαδή ότι η βραδιά κυλούσε αρκετά διασκεδαστικά χωρίς να συμβεί κάποιο απρόοπτο. Το αλκοόλ έρεε άφθονο, η μουσική ήταν υπέροχη και γύρω μας το κέφι βρισκόταν στο ζενίθ. 

Η Μαρία κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει περιήγηση στο υπόλοιπο σπίτι τραβώντας με μαζί της. Αν και δεν ήθελα να σταματήσω να χορεύω την ακολούθησα.  Άλλωστε ένιωθα αρκετά περίεργη να δω και τους υπόλοιπους χώρους αυτού του μεγαθηρίου. Έτσι αφήσαμε το σαλόνι και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο. Περπατήσαμε στον γεμάτο από κόσμο διάδρομο διαπιστώνοντας έναν τεράστιο αριθμό από πόρτες να βρίσκονται αριστερά και δεξιά μας. Κάποιες ανοιχτές και κάποιες κλειστές. Φτάσαμε μέχρι το τέλος του διαδρόμου για να διαπιστώσουμε ότι σε εκείνο το σημείο η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Η Μαρία την έσπρωξε και οι δύο μας κρυφοκοιτάξαμε στο εσωτερικό. Η αγία τριάς βρισκόταν στο εσωτερικό περιβαλλόμενοι από κορίτσια. Ο ένας από τους τρεις έπαιζε ένα γνωστό τραγούδι στην κιθάρα του και οι υπόλοιποι σιγοτραγουδούσαν. Η εικόνα εκείνου του αγοριού που την τελευταία μέρα του σχολείου τα βλέματα μας είχαν διασταυρωθεί να παίζει τώρα ένα ρομαντικό τραγούδι φορώντας το δερμάτινο τζάκετ του ήταν αντιφατική. Ωστόσο η καρδιά μου δεν άργησε να αναριγήσει στον τρόπο που έπαιζε μουσική ή στην εικόνα που είχε σχηματίσει. Και τότε, δίχως να το καταλάβω σήκωσε το βλέμμα του και το ακούμπησε πάνω μου, σαν να γνώριζε ακριβώς που βρισκόμουν. Πάγωσα. Κρύφτηκα πίσω από την κολλητή μου και δίχως πολλά πολλά αποφάσισα να φύγω από εκείνο το μέρος. Χωρίς να δώσω εξηγήσεις άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες δύο δύο και έπειτα να περνάω διαμέσου του κόσμου ώστε να καταλήξω στην είσοδο του σπιτιού. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και γρήγορα βρέθηκα ανάμεσα σε μεθυσμένους που ξερνούσαν στον κήπο εκεί δίπλα μου. Σήκωσα το χέρι μου και το ακούμπησα στην θέση της καρδιάς μου. Εκείνη χτυπούσε σαν τρελή. Χτυπούσε τόσο δυνατά που δίχως να το καταλάβω το αγόρι εκείνο βγήκε από το σπίτι και στάθηκε δίπλα μου. 

Είχαν περάσει αρκετά λεπτά μέχρι να βρω το θάρρος να σηκώσω το βλέμμα μου και να τον κοιτάξω. Είχαν περάσει αρκετά λεπτά μέχρι εκείνος να μου μιλήσει. Το έκανε όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. 

«Θάνος» είπε και άφησε το χέρι του μετέωρο προς το μέρος μου. Σήκωσα δειλά δειλά και το δικό μου ακουμπώντας το μέσα στο δικό του. 

 «Ναταλία» ψέλλισα. Εκείνος χαμογέλασε. 

«Ναταλία» επανέλαβε και ο τρόπος που το όνομα μου ακούστηκε από τα χείλη του έστειλε ρίγη στην ραχοκοκακκαλιά μου. Πίεσα τον εαυτό μου να χαμογελάσει αν και ήμουν σίγουρη ότι το αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον τρομακτικό και όχι αυτό που επιθυμούσα. Όμως εκείνος φάνηκε να απολαμβάνει την συμπεριφορά μου γελώντας. 

«Λοιπόν Ναταλία φεύγεις;» ρώτησε εκείνος και δίχως να το σκεφτώ απάντησα ναι. Εκείνος συνέχιζε να το διασκεδάζει. 

«Επέτρεψε μου λοιπόν να σε πάω σπίτι σου...» δήλωσε και με τράβηξε απαλά προς τον δρόμο. Έξω ακριβώς από την είσοδο του σπιτιού σταματήσαμε μπροστά σε μια μεγάλη μηχανή. Ίσως και μια από τις πιο εντυπωσιακές που είχα αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου. 

«Δική σου είναι;» ρώτησα τρομαγμένη. 

«Ναι» απάντησε εκείνος. 

«Έχεις δίπλωμα οδήγησης;» ρώτησα ξανά απορημένη αφού γνώριζα ότι δεν είχε κλείσει τα 18 για να του επιτραπεί να βγάλει δίπλωμα για μια μηχανή τέτοιου μεγέθους. 

«Ποιος το χρειάζεται;» ρώτησε εκείνος ρητορικά δίνοντας μου το κράνος του. 

Δεν έπρεπε να είχα ανέβει ποτέ πάνω σε εκείνη τη μηχανή. Το γνώριζα. Όμως αντιστεκόμενη σε κάθε φωνούλα στο κεφάλι μου που ούρλιαζε να μην το κάνω ανέβηκα. Και σύντομα βρέθηκα να κρατάω σφιχτά ένα από τα πιο ποθητά αγόρια του σχολείου μου. Εκείνο το βράδυ έδωσα το πρώτο μου φιλί. Εκείνο το βράδυ ένιωσα για πρώτη φορά ερωτευμένη. Ένιωσα πως όλα θα άλλαζαν. Και έτσι συνέβη. Όλα άλλαξαν...

Την επόμενη μέρα η μητέρα μου κατέρρευσε στο σπίτι, λίγο αφότου τελειώσαμε το πρωτοχρονιάτικο δείπνο με τη θεία μου. Στο νοσοκομείο μας είπαν ότι ήταν καρκίνος. 

Όλα είχαν όντως αλλάξει λοιπόν από εκείνο το σημείο και μετά. Ισορροπούσα μεταξύ πραγματικότητας και Κόλασης. Και όμως υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι άγγιξα τον Παράδεισο. Πλανήθηκα οικτρά...