Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Κεφάλαιο 5ο

ΝΑΤΑΛΙΑ

Οι κουρτίνες ήταν παχιές έτσι το ελάχιστο φως που κατόρθωσε να περάσει από αυτές έφτασε στο μέρος μου γαργαλώντας με. Άνοιξα χορτάτη από ύπνο τα μάτια μου κοιτάζοντας το δωμάτιο γύρω μου. Στο φως της ημέρας φαινόταν ακόμη μεγαλύτερο από ότι είχα υποθέσει ότι ήταν χθες το βράδυ νυσταγμένη. Βιαστικά έδιωξα τα σκεπάσματα από πάνω μου και σηκώθηκα όρθια. Ξυπόλητη έκανα μερικά βήματα πλησιάζοντας το παράθυρο. Έκανα στην άκρη τις κουρτίνες και κοίταξα έξω. Μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων βρισκόταν ακριβώς από κάτω μου στο κέντρο μιας πλακόστρωτης αυλής. Πιο πέρα ένας κήπος απλωνόταν σε μια αχανή έκταση. Δίπλα στην πισίνα, βρισκόταν καθισμένος γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι ο Φίλλιπος με άλλα τρία άτομα. Ο ένας από αυτούς σηκώθηκε όρθιος και χαιρέτησε τους υπόλοιπους. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα και τα μάτια του ακόμη και από αυτή την απόσταση φαίνονταν να έχουν το ίδιο χρώμα. Ήταν αρκετά ψηλός και μυώδης όχι όμως τόσο όσο ήταν ο άλλος άντρας. Εκείνος ήταν καστανόξανθος και όπως υπέθετα τα μάτια του ήταν καστανά. Με μια κίνηση του χεριού του χαιρέτησε τον Φίλλιπο και φίλησε γρήγορα στο μέτωπο την μοναδική κοπέλα που καθόταν στη συντροφιά του. Εκείνη είχε την πλάτη της γυρισμένη προς το μέρος μου έτσι δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά από εδώ. Το μοναδικό που μπορούσα να διακρίνω ήταν μονάχα τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της, τα οποία έπεφταν σπαστά μέχρι χαμηλά στην πλάτη της. Ίσως να ήταν η ξαδέρφη του Φίλλιπου, σκέφτηκα και χώθηκα στο μπάνιο για να ετοιμαστώ γρήγορα αφού το στομάχι μου είχε αρχίσει ήδη να διαμαρτύρεται.

Ο διάδρομος που περνούσε μπροστά από τα υπνοδωμάτια ήταν πλατύς και οδηγούσε σε μια φαρδιά και εντυπωσιακή σκάλα. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε το δύσκολο κομμάτι του να βρω τον δρόμο μου προς το σημείο όπου βρισκόταν ο Φίλλιπος. Ευτυχώς φυσικά για εμένα μια από τις καμαριέρες που ετοιμαζόταν να ανέβει στα υπνοδωμάτια με οδήγησε στον προορισμό μου. Ο Φίλλιπος με κοίταξε φανερά έκπληκτος με την παρουσία μου σε εκείνο το σημείο ενώ η ξαδέρφη του μου χάρισε ένα στοργικό χαμόγελο. Το πρόσωπο της ήταν όμορφο με χαρακτηριστικά γυναικεία ενώ τα σμαραγδί μάτια της, όμοια με εκείνα του Φίλλιπου ήταν εντυπωσιακά. Έκλεισα το στόμα μου όταν εκείνη κουνήθηκε προς το μέρος μου αγκαλιάζοντας με. Έπειτα με τράβηξε απαλά τοποθετώντας με σε μια καρέκλα δίπλα της.

«Είμαι η Αριάδνη» είπε «η ξαδέρφη του Φίλλιπου και η κόρη του Αλέξανδρου Μαντά. Ο Φίλλιπος μου μίλησε για όλα όσα συνέβησαν χθες και θα χαρούμε πολύ να σε φιλοξενήσουμε μέχρι να γυρίσει η υπόλοιπη οικογένεια. Μην διστάσεις να μου ζητήσεις ότι χρειαστείς...» όταν τελείωσε το μικρό λογύδριο που φαινόταν να έχει ετοιμάσει στο κεφάλι της μπόρεσα με τη σειρά μου να μιλήσω.