Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Κεφάλαιο 29ο

ΝΑΤΑΛΙΑ

Χασμουρήθηκα καθώς άνοιξα τα μάτια μου. Τέντωσα το χέρι μου πάνω από το κεφάλι μου και με νωχελικές κινήσεις σηκώθηκα από το κρεβάτι. Μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ καθώς άκουγα ομιλίες να έρχονται από τον διάδρομο, ακριβώς έξω από το δωμάτιο μου. Τυλίγοντας μια πετσέτα γύρω από το σώμα μου πλησίασα την πόρτα σε μια προσπάθεια να καταλάβω τι γινόταν. Η μπάσα φωνή του Νίκου και η βραχνή του Φίλιππου διαφωνούσαν σχετικά με κάποιο σοβαρό ζήτημα.

«Θα το πω εγώ στην Αριάδνη» ακούστηκε ο Φίλιππος τώρα να λέει ξεκάθαρα.

«Καλώς» απάντησε ο Νίκος όπως πάντα σοβαρός.

Η παρουσία του Φίλιππου για κάποιο λόγο με έκανε να νιώσω άβολα και δίχως να το σκεφτώ περαιτέρω άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα αντιμέτωπη με τους δύο τους.

«Καλημέρα μικρό» είπε ο Φίλιππος δίχως να με κοιτάζει σαν να μην είχε διαδραματιστεί τίποτα σημαντικό μεταξύ μας χθες στο κλαμπ. Ο Νίκος με κοίταξε προβληματισμένος.

«Καλημέρα Ναταλία. Δεν πιστεύω να σε έχει μπλέξει πουθενά αυτός ο αχαρακτήριστος τύπος που έχω για ξάδερφο;» ειρωνεύτηκε τον Φίλιππο ο Νίκος. Τότε εκείνος έστρεψε το κεφάλι του για πρώτη φορά προς το μέρος μου έτοιμος να πετάξει κάποιο από τα γνωστά παιχνιδιάρικα σχόλια του. Όμως η ματιά του έμεινε κολλημένη πάνω μου και το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του. Τα μάτια του ταξίδεψαν από τα βρεγμένα μαλλιά μου στο λαιμό μου, στο στήθος μου, στους μηρούς μου και τα γυμνά πόδια μου. Δάγκωσα το χείλος μου καθώς η καρδιά μου ένιωσα να χοροπηδάει στο στήθος μου. Καθώς το βλέμμα του παρέμενε πάνω μου κοίταξα τον Νίκο. Χαμογέλασα αθώα.

«Φυσικά και όχι. Είναι ένας κύριος»

Ο Νίκος φάνηκε να δέχεται τα λόγια μου και κούνησε το κεφάλι του θετικά. Έπειτα το κινητό του τον ανάγκασε να χωθεί στο δωμάτιο του αφήνοντας εμένα και τον Φίλιππο στον διάδρομο. Τα μάτια του σκούρα πράσινα πετούσαν σπίθες που μετατρέπονταν σε φλόγες καθώς έφταναν πάνω στο σώμα μου. Του χαμογέλασα σαν να μην είχα καταλάβει τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει μέσα του και τρύπωσα στο δωμάτιο μου αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη παριστάνοντας ότι δεν την άφησα επίτηδες έτσι. Στην συνέχεια πέταξα την πετσέτα από πάνω μου αφήνοντας το σώμα μου ακάλυπτο. Από τον καθρέφτη που υπήρχε μπροστά μου τον είδα να κοιτάει προς το μέρος μου αποτυπώνοντας κάθε καμπύλη του σώματος μου στο κεφάλι του. Το βλέμμα μου κλείδωσε με το δικό του μέσω του καθρέφτη. Χαμογέλασα παιχνιδιάρικα. Εκείνος πέρασε το χέρι του μέσα από τα ανάκατα μαλλιά του. Τράβηξε με δύναμη την πόρτα και τα βαριά του βήματα ακούστηκαν να τρέχουν μακριά μου.