Κλειδωμένα όνειρα (Βιβλίο 4ο)

Κεφάλαιο 28ο

1 ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΙΝ

ΙΡΙΝΑ

Εκείνη την ημέρα όλα έμοιαζαν να είναι βγαλμένα από τον παράδεισο. Ο ήλιος είχε ξεπροβάλει από νωρίς ψηλά στον ουρανό και όλα έδειχναν ότι η σημερινή μέρα θα ήταν μια από εκείνες τις ηλιόλουστες, καλοκαιρινές που σπάνιζαν στην Αγγλία. Σηκώθηκα όπως κάθε πρωί και πήρα το πρωινό μου με την οικογένεια μου. Στην κεφαλή του τραπεζιού καθόταν ο πατέρας μου και δίπλα του, σε κάθε μεριά η μητέρα και η νάνα μου, η γιαγιά μου. Ο Αντρέι, ο μικρότερος από τα αδέρφια μου και ο μοναδικός που διέμενε ακόμη σπίτι όπως εγώ βρισκόταν και εκείνος στο τραπέζι. Η συζήτηση κυλούσε με τους συνήθεις ρυθμούς και στρεφόταν γύρω από κοινωνικά σκάνδαλα και νέα οικογενειών που απάρτιζαν το κύκλο μας.

 Με αργούς ρυθμούς ετοιμάστηκα για μια μακρόσυρτη βόλτα στα διάφορα επώνυμα μαγαζιά του Λονδίνου επιδιδόμενη στο αγαπημένο μου χόμπι που δεν ήταν άλλο από τα ψώνια. Καταφέρνοντας να ξοδέψω ένα υπέρογκο ποσό και εξαντλημένη πλέον από την ημέρα μου αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στο σπίτι. Εκεί θα αντιμετώπιζα συγκεντρωμένη όλη την οικογένεια, αφού κάθε Σριλίνκοφ είχε αρχίσει να καταφθάνει τις τελευταίες μέρες στο Λονδίνο για την επερχόμενη δεξίωση που ετοίμαζε η μητέρα μου καιρό τώρα στο σπίτι. 45 χρόνια γάμου με τον πατέρα μου άλλωστε δεν είναι και λίγα. Και αυτός ήταν ένας λόγος εορτασμού στην οικογένεια. Οι δύο τους μαζί είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου και πλέον είχαν καταφέρει να ξεπεράσουν τον κίνδυνο του επερχόμενου θανάτου τους από τους μαφιόζους που απειλούσαν χρόνια ολόκληρα την οικογένεια μας. Η εξορία από την Ρωσία στο απρόσωπο Λονδίνο τους δημιούργησε ισχυρό πλήγμα όμως οι δύο τους κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στηρίζοντας κάθε μέλος της οικογένειας που το είχε πραγματικά ανάγκη.

Ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα κατά την είσοδο μου στο σαλόνι ήταν ο θείος Αλεξέι. Έπεσα στην αγκαλιά του καθώς εκείνος φιλούσε το μέτωπο μου. Πάντα ο συγκεκριμένος αδερφός του πατέρα μου ήταν ο αγαπημένος μου. Είχε σχεδόν την ίδια ηλικία με την αδερφή μου την Νατάσα και οι δύο τους είχαν μεγαλώσει περισσότερο σαν αδέρφια παρά σαν θείος και ανιψιά. Έτσι έμελλε ο ερχομός μου να δημιουργήσει δύο υπερπροστατευτικά μέλη της οικογένειας που δεν κατάφερναν ποτέ να μου χαλάνε χατίρι. Πριν 18 χρόνια όμως όταν η Νατάσα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς έπειτα από μια αποστολή που είχε αναλάβει, ο θείος  απέμεινε η μοναδική μου παρηγοριά. Ο μοναδικός που μπορούσε να καταλάβει το μέγεθος της απώλειας της αδερφής μου. Και ο μοναδικός που μπορούσα να εμπιστευτώ...