time's up » yoonseok

42

Łzy powoli kapały na kartki pamiętnika, miejscami rozmazując tekst, którego treść bolała bardziej niż jakikolwiek cios fizyczny. Jak to mogło się stać? Czemu zakończyło się w taki sposób?

Przed oczami nadal miał ten przerażający widok, a w głowie bezustannie słyszał dźwięki. Jasne światło, zbliżające się w jego stronę z niezwykłą szybkością, głos ukochanego rozpaczliwie wołający jego imię, piski opon, czyjaś silna dłoń na ramieniu, pchająca go w przód, twarda ziemia, na którą upadł z hukiem, krzyk i krople krwi na jego bladej że strachu twarzy.
Nie potrafił się od tego uwolnić.

W dodatku teraz, czytając jego pamiętnik, załamał się jeszcze bardziej. Dlaczego Yoongi mu o tym wszystkim nie powiedział?
Był pewny, że Hobi w to nie uwierzy, ale jak on mógłby nie wierzyć komuś, kogo tak mocno kocha?

Emocje wzięły górę.
Zaczął wyrywać po kolei każdą kartkę i rozrzucać dookoła, tworząc chaos, który zawładnął całym pomieszczeniem.
Hoseok płakał jak dziecko, a panującą jeszcze chwilę temu ciszę, przerwał jego krzyk, którym starał się zagłuszyć dźwięki w swojej głowie, lecz na próżno.
Z całej siły uderzył w szafkę, która z hukiem upadła na ziemię. Zaczął kopać w nią i rozbił to dopóki nie stracił całej siły, którą miał. Dopiero wtedy opadł bezwładnie na kolana i podniósł pozostałość z zeszytu Yoongiego.
Na jego okładce, od wewnętrznej strony widniał napis.
Zwykłe dwa zdania, a wywołały u Hoseoka jeszcze większy płacz, niż kiedykolwiek.

"Hoseokie, jeśli jakimś cudem to czytasz to pewnie mnie już nie ma i chciałbym powiedzieć ci jeszcze jedną rzecz.
Dziękuję, że nauczyłeś mnie kochać."

(a/n) chyba płaczę, pomocy.
ogólnie to myślałam nad napisaniem drugiej części i jakbyście chcieli to faktycznie bym mogła (żeby nie było, nie polegałoby to na tym, że Hobi cofnie się w czasie, bo to zbyt denne)
no i dziękuję wam wszystkim za gwiazdki, komentarze i wgl czytanie tego do końca! kocham was, jesteście super ❤❤