When I Met That Playboy (Completed)

24

After a week...

All i can see are people wearing all white. The closest people are all crying to the extent that they cannot breathe. White balloons are flying up to the sky as they let it go. I hope just as easy as letting go of those ballons, we can let go our mourns. But I think it's not that easy.

Even if we had no closure, my heart is still crying out loud. Ang diyos nga nagpaoatawad, ako pa kaya na isang tao lang.

Lumapit ako kay mom na panay ang iyak. Dad was diagnose a month ago with bone cancer. Pinirahan lang pala siya nung babaeng dinala niya last time sa bahay. Di man lang siya inalagaan. Fuck. We only found out na patay na siya kagabi lang at libing na niya ngayon.

"Mom, stop crying. Dad wouldn't be happy if he's seeing you like that."

"May pagkukulang ba ako sa daddy mo, anak?"

"Wala mom. You're a perfect wife a husband can ever have. Wag mong sisihin ang sarili mo."

Mom needs me right. Even though dad done something bad to her I can still say she loves him. I think that's what they called true love.

****

I'm still in the house right now. I need to check mom every now and then. Baka kung anong maisipan niyang gawin. *sigh*

Our graduation is really fast approaching. This friday. But still Georgina is not waking up yet.

That day na ni-re-revive siya ng doctor. We really thought that she'll leave us. But thank God, hindi yun nangyari. Nagka-shock lang siya dahil sa malfunction ng dugo niya sa utak niya. Buti nalang naagapan ng doctor at naayos agad. She undergone again an operation. Para na akong mamamatay sa kakaiyak nun. Di ko lubos maisip kung mawawala siya.

My phone rings...

"Vince, she's awake.", masayang sabi ni Josh.

Di ko alam ang gagawin ko. Lumakas bigla ang tibok ng puso ko. Ghad. This is all I've been waiting for. Seeing her eyes again. Hearing is laughs again. Nagmadali akong nagpaalam kay mommy. Naiintindihan naman niya ako.

Nasa may pinto na ako ng private room niya. Kinakabahan talaga ako ng sobra. Ano ang sasabihin ko sa kanya? Ano ang gagawin ko? Yayakapin ko ba siya? Hahalikan ba? Fuck. Pinihit ko na yung door knob. As i opened the door. Masaya na ang lahat. Natawag ko yata ang pansin nila dahil tumingin silang lahat sa akin. Di ko siya makita dahil natakpan nila siya.

" Vincent, hijo, andiyan ka na pala.", bungad ng mommy ni George. Kinabahan ako lalo. Gosh. Nakakabakla naman.

They make a way for me. Nakita ko siya. Nakita ko na ulit ang mga mata niya. Lumapad ang ngiti ko. Nagkatitigan kami. Pero bakit ang blanko ng mukha niya. Parang walang emosyon ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

"Who are you?"

Parang tumigil ang lahat. Di niya ako kilala? Pero bakit? Sa lahat-lahat, ako pa ang nakalimutan niya. Why? Nawala ang ngiti sa mga labi ko. Nasasaktan ako. Bakit di niya ako makilala? Tinignan ko sila isa-isa. Pero clueless ang mga mukha nila.

"Ako lang ba ang sinabihan niya ng ganun?", tanong ko sa kanila. And they all nod.

" Kilala niyo siya Mom? Dad?"

"Didn't you recognize him, George?", tanong ng dad niya..

" Nope. Not a single idea."

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya. Di ako sanay na ganyan siya makatingin sa akin. Ipinapahiwatig ng tingin niya na I'm really a complete stranger.