Strong.

Hoofdstuk 13

Vanaf nu ga ik de liedjes die ik luisterde tijdens het schrijven van dit hoofdstuk erbij zetten! Dit keer waren het..

Summertime Sadness - Lana Del Rey

All that matters - Justin Bieber

Piano - Ariana Grande

===========================

Hij verschijnt uit de koude duisternis van de woonkamer en zijn gezicht is rood. Ik kan niks anders doen dan hem aanstaren met grote, bange ogen. Hij loopt langs het keukeneiland en komt naast me staan. Nu ziet hij zelf wat er is gebeurd.

''Weg. Nu. Ga op de bank zitten. Je stapt zo nog in al dat glas.'' Ik ben verrast, hoe bezorgd hij is. Ik bedoel, hij doet al overdreven bezorgd, maar dit is een andere manier. Zo.. Zachtjes en lief..

Ik doe wat hij zegt en ik loop terug naar de bank. Ik voel nog steedss de hoofdpijn en ik wil nog steeds eigenlijk wat water hebben. Ik heb blijkbaar het lef om te vragen waarom hij hier binnen kwam stormen.

''Uh.. Waarom kwam je nou zo boos naar binnen stormen?'' Vraag ik duidelijk genoeg, zodat hij het kan horen, maar ik krijg geen antwoord. Ik hoor alleen dat hij scherven aan het oprapen is. Gaat hij nou geheimzinnig doen?

Als ik het geluid van scherven niet meer hoor, onstaat er een ongemakkelijke stilte totdat hij weer terug richting de woonkamer komt gelopen en zijn mond opent. ''Ik hoorde lades en- Laat maar, het is niet belangrijk.'' Mompelt hij en hij legt zijn hand op de deurklink, maar ik ben al naar hem toegelopen en ik houdt hem tegen. Ik kan er niet tegen als mensen eerst wat doen en daarna niet meer redelijk zijn.

''Wat was er?'' Vraag ik als bevel dat hij moet antwoorden. Hij stapt wat naar achter, zodat ik zijn arm moet loslaten. Hij wil er natuurlijk niet bang uitzien.

''Ik dacht, ik dacht dat je, dat je jezelf- Het maakt niet meer uit, ga maar gewoon weer slapen.'' Hij begint weer te mompelen, maar ik weet dat hij ten eerste toch het niet gaat toegeven, aangezien zijn houding. En ten tweede hij is veel sterker dan ik en waarschijnlijk verstandiger, ookal betwijfel ik dat soms.

Ik geef het op, maar nog niet helemaal. ''Stop. Ik wilde wat water pakken, dus mag ik dat nog pakken voordat jij weer uit je dak gaat?'' Ik zie een soort opluchting in zijn ogen. Wat dacht hij dat ik aan het doen was? Iets ergs zo te zien. Ik frons en ik begin naar de keuken te lopen, maar hij houdt me tegen en duwt me aan de kant. Wat heeft hij?

Hij loopt zelf naar de keuken en ik hoor wat gerommel in de kastjes en daarna een kraan. ''Hier.'' Zegt hij schor en hij overhandigt mij een groot glas water. Ik glimlach en loop terug naar de bank.

Ik draai me op mijn zij richting de bankleuning en ik wacht op het geluid van een sluitende deur, maar die komt niet. Een minuut lang hoor ik niks, dus ik begin te denken dat ik het gewoon niet hoorde, totdat ik toch een zachte bonk hoor. Wat hij aan het doen was, kan ik al raden.

Ik kan niet slapen en neem nog wat slokjes van mijn water. Het ijskoude water in mijn keel voelt fijn en ik wordt er op een of andere manier wat rustiger van. Ik draai mij weer om en dwarrel langzaam in slaap.

--

Ik wordt wakker door de zon die brand op mijn oogleden. Ik open ze en kijk rond de kamer. Even herrineren waar ik ook alweer ben. Ik ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. Ik hoor wat gerommel in de keuken en soms wat gescheld van Harry wanneer hij iets laat vallen. De harde geluiden maken mij nog wat meer wakker.

''Goeiemorgen.'' Zeg ik gapend en Harry loopt wat verder uit de keuken, zodat ik hem zie. Hij glimlacht en ik glimlach terug. ''Ik ben al bezig met je ontbijt.'' Vertelt hij en het gerommel in de keuken gaat weer verder.

Ineens hoor ik volgens mij de voordeur keihard openslaan en de blonde Niall komt de kamer binnengestormt. ''Snel, kom mee Emma. Weg hier.'' Zegt hij niet heel zacht en hij pakt mijn arm vast. Ik schrik even, waar heeft hij het over? Ik bedoel, ik wel wel graag weg maar- De geluiden in de keuken gaan over naar voetstappen en intussen heeft Harry door wat er aan de hand is. Ookal weet ik dat zelf niet eens zo goed. Harry ziet ons en ik zie hem op ons aflopen met een verward en boos gezicht.

Niall maakt dat hij wegkomt. Nee, niet alleen. Hij trekt mij mee.

[a/n dit is echt een kapot klein hoofdstuk, maar ik wilde een cliffhanger op het eind doen, want anders begint het verhaal misschien te vervelen! Volgende keer wordt het waarschijnlijk weer een langer hoofdstuk..]