Strong.

Hoofdstuk 18

We love vroege updates toch? Naja.. hier is er eentje :)

Liedjes..

Onder je lokken - Ronnie flex

Last night - The Vamps (omg luister dit liedje even, echt superleuk!)

Ok, serious stuff now. Dit hoofdstuk is nogal heftig en later in het boek zal het nog heftiger worden waarschijnlijk.

Even een waarschuwing dus.. :)

- - -

Ik weet precies wat dit betekend. Ik weet alles en er schiet door me door dat ook ík zo'n kastje had met spulletjes.

Ik loop met een snelle pas naar Harry toe en probeer zijn arm vast te pakken, wat nog lukt ook. Hij staat namelijk slap en staart voor zich uit.

Ik schuif de grijze mouwen van zijn sweater omhoog en draai zijn polsen om. Ja, precies. Kleine witte littekens in streepjes. Sommige littekens zijn wat duidelijker dan de anderen en ik slik. Ik kijk in zijn ogen en ze zijn rood en waterig. Ik had ze niet eerder zo gezien. Dat klinkt onlogisch omdat ik hem nog niet lang ken, maar aangezien ik een heel ander beeld van hem had en dit is absoluut niet wat ik heb verwacht.

''Oké, ga zitten. Vertel me alles wat er is gebeurd.'' Vertel ik hem rustig, maar ik krijg geen reactie. Omdat zijn lichaam toch slap staat, kan ik hem voorzichtig tussen de rommel door naar zijn bed leiden. Alsof hij in shock is gedraagd hij zich.

Alsof alle herrinneringen in dat kleine kastje bewaard werden en ze nu allemaal weer omhoog werden gehaald. Ja, dat is hard. Dat is niet in te beelden, hoeveel pijn dat doet. En oh nee, dat zou nooit zoveel pijn doen als hoeveel pijn hetgene waarvoor dit er is doet.

Plots draait hij zijn hoofd naar mij om en een traan waarvan het lijkt alsof die eeuwen heeft vastgezeten, rolt uit zijn prachtige groene ogen. Door de tranen glinsteren zijn ogen en zijn ze extra mooi, ookal zag ik Harry liever niet huilen. Niet op deze manier.

''Dezelfde rede als jij.'' Zijn stem klinkt nog lager als normaal en vreemd door het huilen. Die stem doet mij pijn. Die stem doet diep van binnen ergens pijn. Ik moet zijn woorden herhalen in mijn hoofd.

Nee, het kan niet. Hij? Hij werd gepest? Hij werd gemartelt van binnen? Hij leek me zo sterk. Oh ja, die ene regel. ''De mensen die anderen helpen om sterk te zijn, zijn meestal zelf het zwakste.''

Die regel zit zo in mijn hoofd dat ik 'm zelfs hardop mompelde. De zin past eigenlijk precies bij deze situatie.

Harry heeft het gehoord wat ik mompelde, dat is te zien aan de uitdrukking op zijn gezicht, maar hij zegt verder niks.

''Wil je de brief lezen?'' Stel ik voor. Ik weet precies wat voor brief het is, ik heb er ook een. Het was de zogenoemde zelfmoord-brief. Maar op het moment dat ik het wil doen, is het enige wat nog uitmaakt het moment dat je weg wilt van de wereld. De brief was eigenlijk een soort van uitstorting van je gedachtes die je zou willen geven aan de mensen over wie het gaat en dat je dan ook nog de reactie wilt zien. Maar dat kan niet. Wat zullen mensen wel niet denken als ze het lezen, terwijl je voor hun neus staat.

In dit geval maakt het niets uit. Want Harry en ik hebben dezelfde soort brief en dan begrijp je elkaar. ''Weet je het zeker? Ik bedoel.. Het is heftig en..''

''We gaan die brief lezen, of je nou wilt of niet. Ik wil lezen wat jij voelde.'' Onderbreek ik hem en een nep glimlach ontstaat op zijn gezicht. Het ziet er zo raar uit om een nep glimlach te zien bij hem. Alle andere glimlachjes waren zo echt, maar dit is onverwacht en anders.

Ik sta op en pak de brief onder het kastdeurtjes vandaan. Vervolgens kom ik terug naast Harry zitten die net zijn tranen afveegde aan zijn trui. Ik hoef de brief maar 1 keer open te vouwen en de zwarte letters zijn slordig. Ze zijn geschreven, terwijl hij huilde. Dat is duidelijk aan het handschrift te zien en de uitgelekte inkt van de letters.

Ik kijk even naar links en nu trekt hij weer een glimlach, maar dit keer een echte. Het is duidelijk op de merken gewoon wat nep is en echt is bij hem.

Ik twijfel niet langer en begin de brief voor te lezen.

Weg. Alles in mijn lichaam is weg. Ik wil dat al deze mensen om me heen hetzelfde voelen. Ik probeerde mijn krullen anders te doen, maar het werkte niet. Elke keer dat het anders was, kwamen er alleen maar meer opmerkingen. Kleding, gezicht en zelfs het innerlijk van mij werd belachelijk gemaakt. En het verlies van je moeder en vader kan er ook nog wel bij natuurlijk? Ik weet niet eens aan wie ik deze brief schrijf. Ik heb niemand meer. Sterker nog, ik heb al heel lang niemand meer. En ik ben het zat. Ik ben overal klaar mee. Met alle verwoesting van die Harry van diep van binnen. Die is kapot, oh zo kapot. Genoeg gezeur niet waar? Ik bedoel, wie zou het gezeur van die ene lelijke, onnodige Harry willen lezen? Niemand. En daarom zit ik nu op een flatgebouw nu. Klaar om er van af te springen. Bye hell, hello heaven.

Hoe droog mijn ogen ook zijn van al het gejank, ik moest huilen. Natuurlijk om de brief zelf, maar ook om het idee dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Ookal is het bij Harry nu verleden tijd.

''Maar, wat gebeurde er daarna.. Je bent er nu nog.'' Wanneer de woorden uit zijn gesproken door mij, rolt er nog een traan over mijn wang. Vroeger moest ik altijd wat knijpen met mijn ogen om de traan eruit te laten gaan, maar nu valt het er vanzelf uit. Alsof het bestemd is om eruit te vallen.

Voor ik het weet zie ik Harry zijn mond opengaan om te praten en ik ga in mijn 'Luister stand' Zitten.

''Ik zat op het randje. Ik was klaar om te afzetten, maar telkens als ik aftelde hield iets het aftellen in mijn gedachten tegen. Er was een stem die steeds zei 'Er is nog één rede dat je hier moet blijven.' en 'Nog één rede, Harry. Blijf sterk.' Het was een stem uit de verte in mijn gedachtes en volgens mij was het mijn vader. De tranen liepen toen achter elkaar over mijn wangen en ik stond op, draaide me om en liep terug naar hier. Ik was 16, bijna 17 en woonde totaal alleen. Vraag me niet hoe ik dat deed, ik had mijn spaargeld voor mijn studie uitgegeven aan een bed en koelkast. Ik had slaap en eten nodig om te overleven. En toen later heb ik Louis, Liam en Niall ontmoet. Ze zijn goede vrienden, ook Niall, ja. Hij is alleen soms heel irritant. Ik dacht wel eens aan wat mijn vader toen door mijn hoofd had gezegd, maar ik had niet het gevoel dat deze 3 jongens de rede waren dat ik er nog was. Vrienden maakt iedereen, ookal dacht ik ze nooit meer te vinden. Maar toen ik jou zag staan bij het topje van die klif wist ik het. Ik ben hier gebleven om jou te redden.''