Strong.

Hoofdstuk 17

Ik ren naar Harry toe en ik leg mijn handen op zijn heupen en draai hem naar me toe.

"Waar woont die Toby van je? Hij gaat dood." Snauwt hij, terwijl hij zich losrukt en zijn raspige stem is duidelijk op te merken.

"I-ik.. Hij-" Ik verander van gedachten. We weten niet eens zeker of hij dit heeft gedaan. "Wacht eens, misschien heeft Toby dit helemaal niet gedaan!" Roep ik verstandig richting de gang waar Harry aan het rommelen is.

Ik loop naar hem toe en kijk toe hoe hij frustrerend aan het rondlopen is alsof hij ergens naar op zoek is. Ik grinnik en hij kijkt op.

"Help is." Sist hij en ik frons mijn wenkbrauwen.

"Pardon? Wa-"

"Mijn sleutels, verdomme." Zegt hij hard en ik loop langzaam naar de voordeur en open hem. Ik kijk naar het sleutelgat aan de voorkant en de sleutels zitten er nog in.

Harry merkt wat ik aan het doen ben en raakt in paniek.

"Blijf hier." Beveelt hij en ik lach weer. Hij ziet wat ik hier doe en hij graait de sleutels uit het gat.

"Dit is niet grappig. Kijk naar mijn kamer! Fucking Toby.." Het laatste mompelt hij in zichzelf.

"Ik snap dat je boos bent, maar Toby-"

"Weetje Emma, ik zoek het zelf wel uit waar die sukkel woont." Met die woorden verlaat hij het appartement en hij laat de deur zelfs open. Blijkbaar is hij vergeten dat hij mij hier vasthoudt.

Nu de deur toch open staat besluit ik eruit te lopen. Ik weet niet wat ik aan het doen ben of wat ik allemaal van plan ben, maar ik wil lopen. Gewoon even weg uit dit appartement.

Ik snuif de heerlijke frisse lucht op en ik bekijk de donkere lucht. De buurt lijkt me niet zo aangenaam om in je eentje door heen te lopen, maar het scheelt me niet zoveel meer. Want ja wie boeit het- Harry. De naam schiet spontaan door mijn hoofd.

Ja, het zal hem blijkbaar boeien als ik het niet meer ben, maar dat maakt mij niet uit. Ik heb er dan toch geen last van.

Mijn lage, witte converse all stars klinken leuk op de grijze stenen. Ik voel de kou op mijn armen van het blote geruite blousje en ik wrijf eroverheen.

Links van mij zie ik hoge flatgebouwen en rechts zie ik bos, daarachter zit het klif.

Ik merk dat ik de richting van mijn huis en die van Toby en de rest oploop. Dus ook richting Harry.

Slecht plan, want wie weet kom ik hem tegen. Ik wil er niet eens aan denken hoe boos hij dan zou zijn dus ik keer me zonder twijfels om.

Ik vraag me af wat er gebeurd als ik thuis aankom. Ja, mijn moeder zal vragen waar ik in godsnaam was, maar ze is dan ook weer niet zo'n type die de politie zal bellen en amber alert.

Iemand die dronken is, kan moeilijk praten, laat staan een telefoonnummer intikken.

Wanneer ik het flatgebouw van Harry zie wil ik er net ingaan lopen, maar ik wordt gestopt wanneer ik een hand op mijn schouder voel.

Mijn hart stopt en mijn maag draait op. Het is te laat om te duimen dat het geen Harry is, want dat is het wel.

"Wat de fuck doe je hier buiten?" Schreeuwt hij in mijn gezicht.

Ik durf niet eens te antwoorden, ik ren terug naar het flatgebouw en ren naar binnen in zijn appartement.

Door de rommel overal kan ik nergens lopen en ik neem de snelle beslissing om richting zijn slaapkamer te remnen. Zijn voetstappen bonsen hard over de houten vloer achter mij en mijn hart bonst in mijn keel.

Ik zie dat ook de slaapkamer overhoop is gehaald, niet zo heel erg. Alleen de kledingkast lades zijn eruit getrokken en liggen verspreid over de grond en de dekens liggen rommelig. Al zou ik denken de dekens door Harry zelf zijn veroorzaakt.

Ik wil richting het raam rennen om vervolgens te ontsnappen, maar ik struikel over één van de lades uit de kleding kast en val met volop met mijn lichaam tegen zijn nachtkastje aan waardoor het omvalt en alles wat erin zat eruit valt.

Het licht springt aan en ik zie Harry hijgend in de deuropening naar mij staren. Ik kijk wat ik heb veroorzaakt.

De inhoud van het kleine nachtkastje ligt op de grond en het wordt duidelijk wat het is.

Een stuk of 10 kleine puntenslijper mesjes liggen op een hoopje bij elkaar en wat kleine briefjes die zijn verkreukeld en besmeurd met bloed liggen er droevig naast.

Een lange brief, bekleurd met zwarte letters die zijn veroorzaakt door een potlood is half te zien onder het afgebroken nachtkast-deurtje.

Is dit wat ik denk dat het is?

- - - 

OMG, 1,4k reads volgens mij nu.. I LOVE YOUUUUUUUUUUUUUUUUUUU !! heel cliché misschien...  maar echt heeeeeel erg bedankt voor alle reads! Niet gedacht dat dit verhaal al zo snel zo ver kon komen. Voor sommige is dat misschien superweinig en alles, maar ik ben heel erg blij erdoor dus.. Thanks allemaal :) <3 xx