Strong.

Hoofdstuk 28

• Harry's point of view •

Het voelt alsof ik in de diepte val waar geen einde aan zit. Maar toch voelt het plots alsof ik ergens op val en mijn ogen schieten open.

Nee, dit kan niet. Waar ben ik? Serieus, waar the hell ben ik? Ik lig op een bed die ik niet ken en de omgeving wordt ondanks mijn duizeligheid steeds zichtbaarder. Een ziekenhuis? Nee, dit meen je niet. Wat is er aan de hand.

Ik begin te flippen en heb door dat er iemand naast me staat. "Rustig aan meneer." Zegt een stem die ik absoluut niet herken en vanaf nu al niet mag.

De persoon wordt duidelijk en het is zo te zien een dokter. "Wat doe ik hier?" Schreeuw ik naar hem en hij schrikt niet eens, hij is wat gewend zo te zien.

Hij legt een hand op mijn pols en opent zijn mond, "Er is niks met je aan de hand, maar je was zo onrustig dat we je een slaapmiddel hebben gegeven."

Emma.

Dat is het eerste wat in me opkomt, Emma. Nee, nee. Ik dacht even dat het toch een droom was en dat alles weer normaal was.

"Is ze dood?!" Schreeuw ik opnieuw naar de dokter. Hij kijkt naar beneden en maakt me enorm nerveus. "Nee."

Wat. Nee, ze was dood - ik voelde het. "Dit is een droom. Dit is niet waar." Ik kan het geluk niet hendelen en begin gewoon in mezelf te praten. "Rustig aan, ze is nog steeds in levensgevaar. Ze heeft een flinke klap gehad volgens getuiges. De jongen die nu bij haar is die-"

"Wat? Welke jongen?!" En ik ben weer overgegaan naar schreeuwen. "Eh.. Zwart haar, een beetje in een kuif, veel tattoeages?" Oh mijn god. Ik heb nu al in mijn hoofd wat voor jongen dat is, en ik wil niet dat hij ook maar met één vinger Emma aanraakt.

Voor de dokter mij tegen kan houden, ben ik mijn kamertje uitgerent. Oh ja, ik heb geen idee waar Emma ligt.

"Hey! Lydia! Ik heb hulp nodig, het gaat niet goed met dit meisje!" Hoor ik volgens mij een zuster roepen naar iemand. Nee, dit mag Emma niet zijn.

"Naam?" Roept iemand terug.

"Hooks. Emma Hooks." Mijn hart valt stil. Nee. Dat is het enige wat ik kan denken; nee. Laat me wakker worden met mijn armen om Emma heen en ik zal haar vasthouden, voor altijd. Ik zal haar nooit meer loslaten, zodat er ook nooit iets met haar zal gebeuren.

De jongen. Schiet me te binnen en ik maak dat ik wegkom. Ik weet niet hoe snel ik bij het kamertje waar blijkbaar Emma in ligt, maar de deur gaat net dicht. Ik kan hem niet openen, dat zou risico geven aan Emma haar gezondheid.

''Hey, ben jij niet die jongen van net?'' Ik draai me om naar degene die zojuist mijn schouder aanraakte. ''Ja, jij bent het. Net bij dat ongeluk van Emma.'' Ik bekijk de jongen goed en het klopt wat de dokter zei; zwarte kuif en heel erg veel tattoeages. ''Hoe ken jij haar?'' Mijn stem is zo anders als ik boos ben merk ik nu voor het eerst. ''Ze zit bij mij in de klas?'' Dat stelt me wel gerust. Ik ga op een stoeltje zitten en hij komt naast me zitten.

''Ik ben Zayn.'' Zegt hij en de unieke naam laat me mijn ogen openen. ''Harry.'' Zeg ik bot terug, geen tijd voor gezelligheid nu. Het blijft even stil en ik vond het ook wel fijn zo, maar Zayn moet weer zo nodig gaan praten, ''Ik zag haar op school en ze zag er bezorgd uit. Ze zei dat er niks was dus ik liep maar weg. Vervolgens zag haar buiten voor zichzelf opkomen tegenover Toby,'' Ik glimlach doordat, zij durfde tenminste wel op te komen, ik heb dat nooit gedurft. ''Daarna liep ze rustig weg, maar Toby was blijkbaar boos en rende achter haar aan,'' Ik zucht even tussen zijn verhaal door, waar ik niet eens om vroeg. ''Ik ben maar achter die twee aangerend, ik ben zelf ook niet echt opvallend, maar ik wil niet dat iemand zo als haar word pijn gedaan om geen goede rede,'' Hij ademt diep uit, ''Maar ja, daar is het nu te laat voor.'' 

Het is mijn schuld. Als ik haar niet naar mijn huis had laten gaan, was ze misschien wel lelijk genoemd - wat ze niet is - maar niet overreden. Oh god, dit is écht mijn schuld. Door mij ligt ze hier en gaat ze waarschijnlijk dood. ''Gaat het?'' Vraagt Zayn, maar wrijf snel in mijn ogen om niet te laten zien hoe slap ik eigenlijk ben. Ik mag dan wel Toby kunnen stompen, totdat hij bloed, maar van binnen ben ik echt niet sterk. Ik ben gebroken, net zoals Emma. Ze heeft gelijk, twee zwakken die elkaar helpen, gaat nooit werken. 

Maar ik heb mezelf wel weer opgebouwd, maar mensen zijn eigenlijk te vergelijken met een glazen bord. Je gooit het weg en het is kapot, je kan het niet helen, alleen nog de scherven aan elkaar plakken. Maar als je er dan nog iets tegenaan gooit, of het aanraakt, zakt het in elkaar. Misschien ben ik dat bord met plakband wel en is Emma een bord dat nog bezig is met de scherven aan elkaar plakken.

''Ik begreep dat u Emma kent?'' Hoor ik een vrouw praten en kijk op. Een zuster heeft de deur opengedaan en praat zo te zien tegen Zayn. ''Ik ken haar, maar deze jongen nog beter. Laat hem maar naar binnen.'' De zuster glimlacht en laat me naar binnen. Ik kan het beeld niet aan waarschijnlijk, maar ik wil bewijs hebben dat ze nog wel leeft.

En dat beeld wordt half duidelijk; Emma ligt aan draadjes en al onder de blauwe dekens van een ziekenhuis bed. Het irritante gepiep van zo'n hartslag-ding maakt het nog erger dan ik had gedacht. Het is alsof dat ding straks één toon aanhoudt en dan weet ik dat mijn wereld in zal storten.

Haar gezicht ziet er zo levenloos uit, maar toch hoor ik dat apparaat nog piepen. Ik loop naar haar toe en zoek naar haar hand en houd alleen haar vingers vast, omdat op de bovenkant van haar hand een infuus zit verbonden. ''Het spijt me zo erg,'' Fluister ik met een trillende stem. ''Het was niet zo bedoeld, echt niet.'' Ik probeer mijn excuus aan te bieden, maar dat zal nooit genoeg zijn.

heyoooo people, mwuahah ik ben gemeen of niet lol. het spijt me dat ik jullie liet denken dat ze dood was.. ik wilde kijken hoe jullie gingen reageren en sommigen moesten zelfs huilen, omg. ik vind het zo ongelovig (maar ook heel zielig, want ik wil niet dat jullie huilen) dat mensen mijn boek gewoon zo zielig/mooi vinden dat ze moeten huilen. het was ook trouwens helemaal niet verwacht dat ik nu alweer 6,4k reads heb! holyjesus -sorryjezus- dat dit zo snel gaat, naja, tevaak dankje gezegd.. oke, dankejwel. dankjewell voor alles en dankjewel voor een glimlach op mijn gezicht laten verschijnen! en ja, ik heb tegen mensen gezegd dat er nog 1 hoofdstuk kwam en daarna epiloog maar dat is veranderd. ik weet niet hoeveel hoofdstukken er nog komen want plannen zijn omgedraaaaid, want EMMA IS NIET DOOD yay. oke, doei ik praat weer teveel challaz bae's 

- btw, ik ga morgen (2juli) naar 1d concert in dusseldorf samen met willemijn (@FANGIRLINGALLTIME) ik heb er echt heel veel zin in! en ook om haar te meeten! ik was 24 juni al gegaan, maar ik ga nog een keer omdat zij het aan mij vroeg en ik vind het echt heel lief van je dat je gewoon naar mij toe kwam! als je ook gaat morgen -waarschijnlijk niet- meld het toch even, kunnen we misschien -waarschijnlijk niet- meeten. oke doei <3