Strong.

Hoofdstuk 29

Een klein kneepje wordt gegeven in mijn handpalm en mijn hele lichaam schrikt op, aangezien ik de afgelopen 10 minuten met mijn hoofd stil op het lege stukje ziekenhuis-bed heb gelegen. Haar oogleden trillen en gaan langzaam open. Ik geloof het niet; dat haar ogen opengaan. In mijn droom leek het zo echt toen ze dicht waren en haar gezicht bleek was. Alles zag er zo.. zo.. zo dood uit. Ik durf het woord niet eens te denken.

''Harry?'' Haar stem klinkt schoorder dan ooit. ''J-ja, ik ben het.'' Een klein glimlachje verschijnt op haar gezicht en haar ogen gaan steeds verder open. Nog even moet ik mezelf knijpen om zeker te weten dat dit echt aan het gebeuren is.

''Wat is er gebeurd?'' Vraagt ze en ik slik. ''Is niet belangrijk, je bent veilig nu.'' Vertel ik haar en opnieuw glimlacht ze. Nu ze in het ziekenhuis ligt, is ze veel makkelijker blij te maken denk ik.

''Hallo Emma,'' Zegt dezelfde zuster als die mij net naar binnen riep, nou, ze riep Zayn, maar ik mocht komen. ''Je hebt een aanrijding gehad.'' Vertelt ze simpel en Emma schrikt op, maar ik houd haar tegen. ''Je hebt een gekneusde rib,'' De zuster gaat gewoon door, terwijl Emma hier bijna aan het flippen is. ''Meer niet, je hebt geluk dat niet één van je organen zijn beschadigt.

''Maar, waarom ging het dan net zo slecht met haar?'' Vraag ik met een stem die niet helemaal klopt, geen idee waar deze toon vandaan komt. ''Haar bloeddruk werd plots heel laag, maar niet lang daarna ging het weer beter,'' Emma is wat rustiger en ik ook. ''We stellen voor dat je nog een dagje in het ziekenhuis blijft, want je hebt wel een harde klap gehad. Morgen zullen we je ontslaan en mag je naar huis.'' Ze glimlacht breed en we kijken elkaar aan

"Oh mijn god, Emma." Ik herken de stem niet en draai me om. "Och, lieverd." Ik gok dat dit haar moeder is en dat Emma haar liever niet hier heeft.

"Pardon, bent u haar moeder?" Vraagt de zuster en ze knikt kort. "Hoe gaat het met je?" Vraagt ze en Emma rolt haar ogen. "Wat denk je zelf?" Zegt ze en ik zie nu hoeveel haat ze aan haar moeder heeft.

Mijn moeder was altijd de enige die ik nog had, want pap was altijd aan het werk.

"Sorry ik wilde-"

"Rot op!" Schreeuwt Emma naar haar. "Mevrouw, ik denk dat het beter is als u dit pand verlaat." Zegt de zuster tegen Emma's moeder en ik ben blij dat ze dat doet.

"Pardon?"

"Moet ik u helpen of kan u zelf lopen?"

Gelukkig verlaat ze eindelijk de kamer en ik stel Emma weer gerust.

Na een lange stilte zegt Emma mijn naam. "Ja?" Vraag ik en ze ademt even uit, "Bedankt, bedankt voor alles," Ik knik glimlachend. "Maar ik voel nog steeds hetzelfde als een week geleden, ik voel mezelf nutteloos." Ik zucht diep, "Er zijn zoveel mensen die me niet mogen, lelijk vinden of zelfs haten." Ik pak haar hand opnieuw vast en kijk haar diep in de ogen aan.

"Wij hebben elkaar en zolang we elkaar hebben is het oké. Ook Louis, Zayn, Niall en Liam mogen je graag." Vertel ik haar in de hoop dat ze naar me luistert.

"Wacht, wie is Zayn?"

"Hij.. Hij was de jongen die een soort van overal bij was, maar jij hebt het nooit gezien."

"Creep." Mompelt ze, maar ik ga in de verdediging, "Hij is geen creep, hij is wel aardig en hij vind jou ook aardig."

"Het zal wel."

"Luister, we gaan je opgeven voor een andere school en je gaat opnieuw beginnen. Je gaat als je het nog wilt bij mij wonen en na de middelbare school gaan we samen studeren. Wat er ook gebeurd, we houden elkaar sterk. Oké?"

"Oké." Glimlacht ze en ik geef haar een knuffel.

"Nog één dingetje," Begint ze, "Heb je mij toen ik bewusteloos was een kus gegeven?" Vraagt ze en mijn wangen beginnen te gloeien. Ik kan het niet laten om te grinniken.

"Ja! Je hebt mij gewoon gezoend!" Lachend geeft ze mij een zetje en ik heb niet echt een antwoord.

"Vind je het erg?" Vraag ik dan maar.

Even blijft het stil, een hele erge ongemakkelijke stilte.

"Nee." Zegt ze bijna fluisterend en mijn hoofd beweegt automatisch naar die van haar. Mijn hand gaat achter haar hoofd en zijzelf blijft stil zitten.

Mijn lippen raken die aan en ik voel een glimlach op die van haar ontstaan.

"En vind je dit erg?" Herhaal ik mijn vraag, terwijl onze gezichten erg dicht bij elkaar zitten en onze lippen elkaar net niet aanraken.

"Nee." Antwoordt ze, terwijl ik voel hoe haar lichaam weer tot leven komt.

THE END.

____

Jup, dit is helaas het einde van het boek 'Strong.' ik heb er heel erg van genoten om te schrijven. Ik wil jullie allemaal nog 1 keer bedanken voor alle lieve reacties! Alle votes natuurlijk en die vele reads! Ik ben door al dat steeds zo blij geworden dus dankjewel! Als je wilt dat er nog een epiloog moet worden geschreven door moi, moet je het zeggen want dat lijkt me wel leuk (:

Dankjewel voor alles!

xo