Strong.

Hoofdstuk 16

[ a/n: Ja, je leest nog steeds 'Strong' van @xlwjs_. Ik heb de cover van dit boek veranderd, dus vandaar :) ]

"Wat doe je? Het wordt donker!" Grinnik ik en hij kijkt grijzend naar me op.

"Stop met praten." Zijn toon klinkt niet aardig, maar het maakt me nieuwsgierig.

We lopen gangetje door gangetje. Straat door straat, totdat we uitkomen bij een prachtig uitzicht.

Een enorm groot meer ligt voor ons. Het lijkt wel een zee, maar door Aardrijkskunde weet ik dat het een meer is.

Een strand ervoor is uitgestorven en wat verder rechts branden de lichten van cafeetjes. Hier is dus alles inmiddels al compleet donker.

Uit mezelf begin ik het stenen trappetje af te lopen naar het strand dat iets lager ligt dan de niet al te grote boulevard waar we net op liepen en het duurt niet lang of Harry loopt naast me.

Hij zegt niks, maar ik weet dat hij glimlacht.

Ik voel het zand onder mijn schoenen en besluit mijn schoenen uit te doen. Het zand is koud en het voelt wel fijn aan mijn voeten, als ik het zou uitspreken, zou het klinken alsof ik gek was.

Overdag klinken de golven druk met alle geluiden eromheen, maar nu klinkt het rustig en ontspannen. Ik zou hier zo in slaap kunnen vallen.

We hebben niet eens avondgegeten en mijn maag rammelt. Misschien is er nog wat te halen bij één van die cafeetjes verderop straks.

Ik besluit ergens vlak voor de zachte golven te zitten op het zand. Na een paar seconden voel ik Harry zijn aanwezigheid naast me en ik kijk naar hem en volg elke beweging die hij doet. Ik vind het wel grappig om naar te kijken..

Op een gegeven moment legt hij zijn handen op zijn achterhoofd en laat hij zichzelf naar achtervallen, zodat hij ligt.

Ik doe hem na en mijn ogen vallen gelijk op de sterren aan de donkerblauwe hemel.

Normale jongens zouden een gesprek proberen te beginnen volgens mij, maar Harry blijft stil.

Ik kijk naar rechts en Harry kijkt naar links. Mijn ogen ontmoeten de zijne en ik kijk snel weg. Too close for me.

En té ongemakkelijk. Ik ben verlegen, erg verlegen. Daar zal het wel aan liggen.

"Draai je om." Zijn stem is half gefluisterd en half normaal gepraat.

Ik doe wat hij zegt en draai mijn hoofd weer richting de zijne en opnieuw ontmoeten onze ogen elkaar.

"Je ogen zijn.. Mooi." Fluistert hij en ik weet even niet wat ik moet antwoorden. Ik dacht dat hij me hier ging vasthouden, niet liefde zoeken.

"Ze.. Ze zijn grijs, wat is-"

"Wees niet zo onzeker, ze zijn prachtig." Zijn uitdrukking blijft hetzelfde, alleen zijn toon wordt anders.

Is dit een grap? Hij kan dit niet menen.

'Lelijk varken.' 

'Bitch' 

'Kill jezelf.'

De woorden die altijd al tegen me gezegd zijn wurmen zichzelf door Harry zijn compliment heen en het enige gevoel dat nog iemand om me geeft vliegt daardoor weg.

"Wat is er?" De stem haalt me weer uit mijn gedachten en ik kijk naar rechts.

"N-niks."

Hij kruipt omhoog en zet zijn armen achter zich, zodat hij steun heeft en hij kijkt me aan. Ik ga hetzefde zitten als hem en kijk hem aan, wat moet hij nu weer?

"Vertel op, wat is er?" Herhaalt hij. Eerst zeggen dat ik mooi ogen heb en daarna weer beschermend doen. Als we het zo gaan doen, heb ik er geen zin in.

"Er is helemaal niks." Antwoordt ik met kattige toon.

"Zo ziet het er wel uit." Oké, nu wordt hij irritant. Ik sta op en loop zonder wat te zeggen terug richting de boulevard.

Zijn hand voel ik om mijn arm en ik ruk hem los, tenminste dat probeer ik.

"Laat me los, lul."

Hij weet niet van opgeven en hij blijft stil staan en hij is zo sterk dat ik niet eens kan bewegen, tenzij hij me los laat.

"Laat. Me. Los." Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. Ze zijn emotieloos, maar achter zijn ogen zit meer. Hij verbergt iets.

Ik geef op en ik draai me om naar hem toe. Nog steeds heeft hij mijn pols vast en we lijken wel een geliefd stel die elkaars handen vast houdt, maar nee.

"Waarom wil je me niet loslaten?" Vraag ik hem en hij kijkt weg.

"Waar ga je heen?" Hij antwoord mijn vraag niet, maar hij zegt tenminste iets. Ik verwachtte dat hij niks zou antwoorden dus ik moet even iets verzinnen om te reageren.

"Huis. Jouw huis." Voeg ik er aan toe en ik meen het ook echt. Bij hem is eigenlijk nog beter dan bij mij zelf thuis. Ik zou naar school moeten van mijn moeder en ik ben nog dichter in de buurt van Kaylee en Toby.

"Oké, we gaan." Antwoordt hij en hij laat zijn handen zakken tot mijn hand waar hij een klein kneepje in geeft.

Ik slaak even een zucht en draai me om en loop achter hem aan. Terug naar huis. 

- - - 

Harry opent de deur van zijn appartement en hij klikt het licht aan. We lopen naar de woonkamer en er wordt duidelijk wat er is gebeurd.

Alles ligt overhoop. De bank is omgekeerd, lampen liggen kapot op de grond, scherven bedekken de grond en er staat geen tv meer. Harry loopt met zijn handen in zijn haren geklemd wat rond en ik heb mijn hand voor mijn mond. 

Voor ik het weet hoor ik een hard geluid van links komen en ik kijk richting het geluid. Harry heeft tegen de muur aangeschopt en er zit een enorm gat in en puin is verspreid over de grond.

- - - 

Door wie is al dat gebeuren in Harry's appartement gedaan denken jullie ? :)