Strong.

Hoofdstuk 25

Speel het liedje: Unbreakable - Faydee tijdens dit hoofdstuk, it will make it even more sad..

"Ben je oké? Je ziet een beetje wit." Vraagt Niall vanuit de auto, via het raampje als ik al buiten sta. Ik draai me met een zucht om. "Ik ben helemaal oké. Nee, ik ben geweldig!" Ik ben zo sarcastisch als ik weet niet wat.

Tuurlijk ben ik niet oké.

Ik hoor hem nog zachtjes zuchten en niet veel later klinkt er een auto die wegrijd. En toch word ik weer altijd alleen gelaten, ook al was het bij Harry niet helemaal de bedoeling.

Het was te verwachten en zo had ik het precies in mijn hoofd voorgesteld; Hetzelfde groepje als gister loopt met Toby voorop richting mij. Ze hebben ook echt niks beters te doen.

"Dus, waar was hij gister?" Vraagt Toby. Ik frons, hoe goed ik de waarheid ook weet, ik blijf doen alsof ik niks weet.

"Oh, kom op. Ik ben niet dom, ik zie het aan je dat je weet waar hij was."

"Hij was gewoon thuis, maar misschien wilde hij niet open doen voor je." Toby schrikt duidelijk van hoe kwaad ik klink.

"Is hij bang?" Max zijn stem klinkt van achter het groepje, maar laat zijn gezicht al snel zien door vooraan te gaan staan bij Toby.

Ik rol mijn ogen, ik heb geen zin in zo'n gesprek en misschien wel vechtpartij, dus besluit hem negerend weg te lopen. Ik heb tenslotte een les. Het lucht me op dat ze niet achter me aan lopen.

Als ik aankom bij het juiste lokaal ben ik zo te zien de eerste. "Emma?" Hoor ik de docent vragen, terwijl ik doorloop naar een plekje vooraan de klas. "Ja?" Mompel ik zo aardig mogelijk terug. "Waar was je vorige week? Ik heb je bij geen enkele les gezien?" Ugh, krijgen we dit probleem weer.

"Ik was ziek." Verzin ik maar, hopend dat ze het gelooft. "Oh.. Volgens de school zelf was je vermist, maar je weet hoe het gaat hier op school; roddels verspreiden zich snel. Excuus, neem rustig plaats." Glimlacht ze en ik geef een vriendelijke glimlach terug.

Het is wel een van de liefste docenten, ze snapt me altijd.

Het duurt niet lang of de rest van de klas stroomt het lokaal binnen, inclusief Toby en Max.

• Harry's point of view • (omfg yass eindelijk)

"Je hebt wat?!" Barst ik uit naar Niall die er staat alsof er niks is gebeurd.

"Ik heb haar naar school gebracht en ben gewoon weg gereden, dat was de afspraak Harry. Dus doe nu niet alsof ik alles fout-"

"Je weet toch hoe het met haar gaat op school?!" Hoe meer Niall zegt, hoe harder ik ga schreeuwen. Hij opent zijn mond om te praten, maar ik ben hem voor. "Je hebt haar alleen gelaten!" Ik wil hem slaan, maar dat lost niks op.

"Wat moest ik dan? De hele dag bij haar blijven?"

"Was een optie, maar het was sowieso niet de bedoeling dat je haar verdomme alleen die school in liet gaan! Ze kan nu bloedend en in elkaar geslagen op de grond liggen. En wie zijn schuld is dat?"

"Die van jou! Je hebt alleen gezegd dat ik haar moest ophalen, verder niks."

Ik word nu echt geïrriteerd door hem. Dus duw hem letterlijk mijn appartement uit, gooi de deur extra hard dicht en kreun daarna extra overdreven.

Ik bal mijn vuisten om mezelf in te houden, voordat ik opnieuw een muur doorsla. Ik kijk naar de muur waar van vorige keer nog een gat in zit.

Emma, ze is alleen. En nog erger; ik kan er niks aan doen. Uit woede sla ik toch heel hard op het aanrecht. Ik hoorde wat gekraak, maar een gat zit er gelukkig net niet in.