Knocked Up ★ [ÇEVİRİ]

42- Noel'den Önceki Geceydi

Knocked Up

Yazar: jjokkomi

Çeviri: Minnie Hyung

BÖLÜM 39

24 Aralık Pazar, 17. Hafta 1. Gün

Kyungsoo küçükken annesine onun ve babasının neden sürekli kavga ettiklerini sorduğunu belirgin bir biçimde hatırlıyordu. Kucağına oturup bu soruyu sorduğunu hatırlıyordu. Annesinin ona hüzünle nasıl gülümsediğini ve annesinin bu şekilde hiç de güzel olmadığını düşündüğünü hatırlıyordu. Annesi gülerken güzeldi, ağlamak istiyormuş gibi göründüğünde değil.

Kyungsoo annesinin ona bazen insanların artık anlaşamadıkları için, artık birbirlerini sevmedikleri için kavga ettiklerini söylediğini hatırlayabiliyordu. Yedi yaşında aldığı ve hiç de anlamadığı bu cevapla kafası çok karışmıştı.

Bu yüzden ona sevginin ne olduğunu sormuş, annesi ona gülümsemiş ve sevginin biriyle beraberken hissettiği bir duygu olduğunu söylemişti. Mutsuzken seni mutlu eden, somurturken yüzünü güldüren biriyle. Sevginin ne demek olduğunu anlamıştı, anneciğiyle babacığını çok seviyordu.

Fakat neden bir insanın birine olan sevgisinin tükenebildiğini anlamamıştı, mantıklı değildi. Annesine sorduğunda ona cevaben gülmüş ve büyüyünce anlayacağını söylemişti. Onu kucağından indirip bir program açtıktan sonra da öğle yemeğini hazırlamaya gitmişti.

Sekiz yıl sonra, Kyungsoo sevginin ne olduğunu hâlen anlıyordu. Sevgi Jongin'i kendisine normalden daha uzun süre bakarken yakalaması ve bunun dudaklarını bir tebessümle titretmesiydi. Sevgi Jongin'in ona hyung demesiydi. Sevgi Jongin'in öpücükleriyle nefesini kesmesi ve ciğerleri ateşe verilmiş gibi hissetmesiydi. Jongin'in ona sarılıp sıcacık ve güvende hissettirmesiydi. (Ç.N: SEVGİ EMEKTİ)

Jongin ile arasındaki, sevgiydi. Darmadağın ve karmaşık bir biçimde başlasa da o Jongin'i, Jongin de onu seviyordu.

Bu yüzden de neden sürekli kavga ettiklerini anlamıyordu. Sevdiğin insana nasıl bağırıp vurabildiğini anlamıyordu. Bir bok anlamıyordu.

Annesiyle babası birbirlerinden nefret ettikleri için kavga ediyorlardı, Jongin ile kendisi birbirlerinden nefret etmiyordu ki. Annesiyle babası o var olduğu için birbirlerine mecbur kalmışlardı. O sadece, annesiyle babası büyük ihtimalle bunu istemiyorlar iken onları birlikte kalmaya zorlayan bir kazaydı.

Bunu, annesi ona hamile kalmasaydı hâlâ birlikte olup olmayacaklarını, defalarca düşünmüştü. Yıllıklarında beraberken mutlu görünüyorlardı ama tabii bu lisedeyken idi.

Bu yüzden o ve Jongin her kavga ettiğinde korkudan ödü patlıyordu. Hâlâ liseliydiler, sadece birer ergen idiler. Önlerinde, birbirlerine olan sevgilerinin tükenebileceği ve başka insanlarla tanışabilecekleri koca bir ömür vardı. Büyümek ve hâlâ Jongin ile kavgalar ediyor olmak istemiyordu. Yunwoo'nun, kendisinin ömrünün yarısında hissettiği gibi hissetmesini istemiyordu. Oğlunun, ebeveynlerinin başına kalan bir hata gibi hissetmesini istemiyordu.

Ve neden işleri kötüleştirdiğine ve Jongin'in neden bazen bu kadar salak olduğuna dair hiçbir lanet fikri yoktu.

Şimdi eve giderse, Jongin koşa koşa ona gelirdi (her zamanki gibi). Jongin özür diler ve kendisi de onu affederdi ama bu tamamen saçmalıktı.

Anne ve babası gibi kavga edip edip affetmeye devam etmek istemiyordu. Sadece hamileliğin, hormonların ve kavgaların olmadığı normal bir ilişki istiyordu. Annesiyle babasının bir arada olmasını, kendisinin de sevgilisini görmek için evden kaçtığından ev hapsine alınan, seks, erkekler ve aptalca şeyler hakkında nutuk çekilen normal bir ergen olmayı istiyordu, on altısında hamile kalan biri olmayı değil.