Akşamüstü Olduğu Zaman

Zincir Gergin Kalbim Tutsak

  Evet, o gitti. Kalbim halâ onda asılı. Aramızda bir zincir var. Bu zincir o benden uzaklaştıkça daha da geriliyor, zincirin takılı olduğu kalbim her zincir gerildiğinde kanıyor, kalbimdeki yara daha çok açılıyor.
  Onun kalbimdeki yeri çok gizli. Kalbimde bir mahzen var, mahzende gizli bir oda, odada kilitli bir sandık ve içinde o. Onun kalbinin en ufak bir zerresinde ben yokum. O zincir gerildiğinde hiçbir şey hissetmiyor. O zaman ben ne için çabalıyorum? Bilerek aşık olmadım ki ona. Aşık olmasaydım keşke, en başta kaçsaydım ondan. Aşkımı yok etmem gerekirken onu bir canavara dönüştürdüm, beni kontrol eden bir canavara.
  Onu unutmam gerek ama bu gücü kendimde bulamıyorum. Bazen yürüyüşe çıkıyorum, üstünde onun kazağının aynısı olan bir erkek görüyorum. Kazağa sanki onu görmüş gibi uzun uzun bakıyorum. Esmer bir erkek görüyorum o zannediyorum, o olmadığını bildiğim halde heyecanlanıyorum. Unutmam zor çünkü beynime değil kalbime işledi.
  Biraz kilo alsa hemen fark ediyorum.Bir de söylüyorum kilo almışsın diye halbuki iki yüz kilo da olsa yine de seveceğim. Sesi çıkmasa hemen endişeleniyorum, kafamda kurmadığım senaryo kalmıyor.
  Artık oturduğum evden de nefret ediyorum, bana sadece onu nasıl kaybettiğimi hatırlatıyor. Gideceğim bu evden, elimde olsa bu ülkeden...Kimsenin olmadığı bir yere gitmek istiyorum, sadece ben ve doğa olsun. Küçük ağaçtan bir ev, önünde bir göl ya da nehir, etrafında ağaçlar, bir kütüphane odası, kendi sebze meyvelerimi yetiştirdiğim bir bahçe, tabii ki hayvanlar. Ve huzur.
  İstemiyorum etrafımda insan, onu bile istemiyorum. Beni mutsuz eden hiçbir şeyi yanıma almak istemiyorum.
                                                                   *****
  Kadın onu yüz yetmiş bir gün boyunca hiç  görmedi. Her gün onu anlatan yazılar yazdı deri kapaklı defterine.
  Evden taşındı.Yürüyüş yapıp kafa dağıtmak için yeni evinden çıktı. Yüz yetmiş bir gün sonra onu kırmızı kazağıyla yeniden gördüğünde, yüz yetmiş bir gündür nefesini tuttuğunu fark edip derin bir nefes aldı. Zincir artık gergin değildi, buz tutmuş kalbi ilk defa bir anda bu kadar çok ısınmıştı.