SIR MUHAFIZI

Bölüm 6

                                                             

                                                                             EKİM

Beklemek ne kadar dayanılmaz olsa da sabırla beklemek zorundadır kimilerimiz. Bizler emir gelene kadar beklemeli sabretmeli sessiz kalmalı yaklaşmamalı ve insanlaşmamalıyız ama galiba benim için artık çok geç. Bana verilen her emirleri layıkıyla yerine getirsem de birini ihlal ettim. O kadar uzun zamandır onlarla yaşıyorum ve galiba artık onlar gibi insanım. Hep bir adım gerisinde olmak nefes alışını dinlemek uyurken çıkardığı sesleri dalga, dalga beynime kazımak rüyalarına girdiğimde bana bakan siyahlıkta kaybolmak kendi kendiyle konuşmalarına şahit olmak sorgulamalarına kayıtsız kalmak ölümler gördüğünde ona destek olmak saçlarını savurduğunda kendimden geçmek ona yaklaşmak onu elde etmek için her şeyi yapacak olanlarla ruhum pahasına savaşmak gözlerinden akan yaşları içime akıtmak istemem insan olduğumun en büyük kanıtı.

İnsan olmakla da yetinmedim ben korumam gereken onu benden almasınlar diye savaşmam gereken hep gülsün mutlu olsun diye ruhumu vereceğim insan kıza aşık oldum. Günlerdir beraberiz ama er geç ayrılacağımızı yine sessizce yanında dolaşacağımı biliyordum ama onun bana bakması beni görünce elinin ayağının dolaşmasını titremesini kesik, kesik nefes alışını ellerinin terlediğini göremeyecek olmam dayanılmaz ama mutlak ayrılık değildi bizimkisi. Ne kadar kadere inanmasa da birdi kaderlerimiz. Yarın saman arabasıyla buradan gidecektik onun kesinlikle iyi olduğundan emin olmalıydım ki rahatlıkla sessizleşebilmeliydim. Uzun çok uzun zamandır görmediğim birini ziyarete gitmeliydim ama o kadar güzel uyuyor ki alamıyorum ondan insan gözlerimi.

Düşsel yolculuk her zaman bizlerin zayıf düşmesine neden oluyor. Muhafız olmanın en güzel yanlarından biride hiçbir sınır tanımamak. Beyninle düşlersin ve yolculuğun başlar. Güzel bir sabah. Huzura geri döndüğümde bana dünyada en çok neyi sevdin diye sorarlarsa ikinci sırada kızarmış ekmek kokusu diyeceğim birincisini hiç kimse bilmemeli. Ali şanslı bir adam onu ne olduğunu bilerek canı gibi seven bir kadını var. Şimdi daha iyi anlıyordum âlinin neden kızdan ve buralardan vazgeçemediğini. İnsan ciğerlerime çektiğim bu koku muhteşem cennet gibi.

''efendim'' âli pijamalarıyla kalkmıştı yataktan saat biraz erken ama onu görmek için daha fazla bekleyemezdim. Alinin içinden mutluluk taştığı belliydi onu gözlerine baktığımda neler hissettiğini anlayacak kadar iyi tanıyordum.

''yürüyelim'' ve ayrıca onun tedirgin olduğunda parmaklarını kıtlattığını da biliyordum tıpkı sabah çiğinde yürüdüğümüz yolda ki gibi sessizliğimizi bozan bu sesi tanıyordum.

''bir sorun mu var efendim uzun zamandır sizi görmemiştik'' haklıydı uzun zamandır denizin yanındaydım ve sessizlikle onun nefes alışında ben hayat buluyordum.

''sorun yok sadece tedbir diyelim Zeynep nasıl'' kadının adı dahi geçince mutluluğu ve tedirginliği tüm vücuduna yansıyordu.

'' her şey yolunda efendim normal bir hayat sürüyoruz'' normal bir hayat.

Ali bunu elde etmişti. Hükümdarımız ona ve kadınına mucizeyi bahşetmiş onları onurlandırmıştı. Böyle bir mucizeyi beklemeyecek kadar olgun istemeyecek kadar akıllıydım. Ali insandı ölmüş bile olsa bir insandı aşk ve inanç onların hayatının temeliydi. Sağlam ve asla yıkılmayacak bir temel.

''dikkatli olmalıyız ali senin mucizen bize cesaret verse de dörtlü bir araya gelmeden hiçbir şey normal olamayacak. En küçük bir hata filmi izlemeden sonunu görmek demektir'' onu korkutmak istemiyordum ama korkusunun kokusunu alabiliyordum.

''merak etmeyin efendim Zeynep'e yada yükselişi engellemek isteyen her ne olursa olsun ben burada ve emrinizde olacağım'' alinin insan cesaretine hayrandım.

''yatağına dön kadının çok zayıf seni göremezse panik olacaktır'' Yatakta onu bekleyen onun olan seven inanan bir kadın vardı şanslıydı. Benimde şansım uyanmak üzereydi o uyandığında ilk gördüğü ben olmalıydım tıpkı beni kavuran gözlerini benimle kapattığı gibi...