KAYIP HAYATLAR

2.Bölüm |Korku Tohumları

Korku, şakaklarımda biriken su damlalarıyla birlikte aşağıya süzülüyordu adeta...
Ne olduğunu hâlâ idrak edememiştim. Babamın gözlerimin önünde, ellerine kelepçe vurulmuştu.
Korkuyla annemin gözlerine baktım. En ufak bir telaş duygusu barındırmıyordu.
Sanki bir şeyler görmüştü bu gözler, sanki, sanki bir şeylere kırılmıştı bu kalp...

Geçmişin hain izlerinin, geleceğe vurulması gibiydi, asla unutturmazdı kendisini hala bir yerlerde o keskin sızısı vardır. Gözlerini yumarsın ama hâla acır, elini bağrına koyup derin bir nefes almaya çalışırsın, fakat alamazsın daha fenası olur; bir bakmışsın nefes dahi alamadığını hissedersin. Geçmişin fenalıkları gelecekte seni ayakta tutamaz çünkü geçmişte zaten ölmüşsündür...

Ellerimi annemin eline dokundurdum. Dürtüm bir nevi, gözlerini benim gözlerime odakladı. O an dünyam başıma yıkılmıştı zaten, gözleri dolmuşdu. Daha fazla bakamadım gözlerine. Annemi ikinci defa böyle parçalanmış gördüm.
O gece annemin acı feryadı. Kalbi kırık feryadı...
Babamın mahcup bakışları, abimin sıcak kolları...

               ///               ///

-29 Temmuz 2001

"Neden benimle evlendin? NEDEN!"
En sevdiğim bebeğimi kucağıma aldım. Annemin bağrışları, beni meraklandırmıştı.
Üstelik korkuyordum da...
Titrek ama temkinli adımlarımı annem ve babamın odasına doğru atarken aniden abimi gördü gözlerim. Odasının kapısı açıktı. Kendini kapıya dayamış sabır sabır dilenir gibi bir hali vardı.

Ufak ama korkmuş bir sesle; "Abi."

Anında gözleri sesin geldiği yere odaklandı. Beni görünce kendisini toparladı. Ellerini iki yana açıp, sanki beni davet eder gibiydi. Gözüm bana davetkâr gibi açtığı ellerine takıldı. Birde bağırışların geldiği annemle babamın odasına takıldı. Tekrar bakışlarım abimi bulunca düşünmeden kucağına attım kendimi...
Kollarımı boynuna doladım. Kafamı boynuna gömdüm. Yüzümü saklarcasına...
Nefesi tenime değdi o anda, daha da sıkı sıkı sarmaladım abimi...

"Abi, annemle babam neden birbirlerine bağırıyorlar?"

Abim o andan beni bedeninde ayırdı. Elini yüzüme yerleştirdi. Suratına takındığı o tatlı gülümseyişi içime çoktan mutluluk salmıştı. Sanki bağrışlar yok olmuştu. Ayağa kalkıp elini elime yerleştirdi. Yatağına yaklaşırken;

"Bağrışları duyma sen. Hem hadi geç oldu uyuyalım biz, olmaz mı?"

Gece lambasının aydınlattığı odada ağabeyimin yüzünü az çok seçebiliyordum. Suretime bakarak gülümsemesi, içime çoktan huzur tohumları ekmişti bile.
Kafamı olumlu yönde sallayıp,

"Olur."

                ///                ///       

"Hazal! anne, ne oluyor burada?"  O an duydum yine ağabeyimin sesini, bedenimi arka tarafıma çevirdiğimde meraklı adımlarla ve temkinli bakışlarla iniyordu merdivenlerden. Yanımıza vardığında babam çoktan gitmişti. "Oğlum, babanı polisler götürdü?"

Annem sarf ettiği cümleden sonra yere çökünce, bende anneme destek olmak istememe karşılık,  yere çöktüm. O an gözlerim ağabeyimi buldu. Acı bakışları gözlerimi bulduğunda anladım ne demek istediğini,

"Hadi gel anne biz yukarı çıkalım ağabeyim ilgilenir babamla?"

Sorar gibi bakışlarıma karşılık gülümsemem, onun için de uygun olunca hafif bir gülümsemeye karışık bakışları yavaştan yere düştü. Elimi koluna koydum, annemi ayağa kaldırdığım sırada abim evden çıkmıştı. Merdivenlere doğru yürüdüğümde salonun ışıklarını da kapatmayı ihmal etmedim.