ΛΌΓΙΑ ΨΥΧΗΣ

Η ιστορία ενός ανθρώπου.

Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ήμερα .
Υπήρχε λιακάδα , τα πουλιά κελαηδούσαν και ένα απαλό αεράκι φυσούσε  και κινούσε τα φύλα .
Τα κύματα ήταν ήρεμα σχηματίζοντας μια διχρωμία από το φως του ήλιου που αντανακλούσε πάνω τους .
Ο ήλιος , ο υπέροχος ήλιος φώτιζε την γη .
Τα λουλούδια άνθιζαν και άπλωναν την μυρωδιά τους παντού .
Εγώ όμως αυτός ο ανθρωπάκος ήμουν δυστυχισμένος .
Κλεισμένος στον εαυτό μου , δίχως παρέα , δίχως μια συντροφιά .
Δίχως να ακούω μια φωνή δίπλα μου , να μιλάει κάποιος να μου συζητεί .
Γιατί νιώθω έτσι ? . Όλα γύρω μου είναι τόσο όμορφα , ενώ εγώ τα βλέπω γκρίζα , όχι μαύρα , όχι άσπρα άλλα γκρίζα .
Τα μάτια μου έβλεπαν το χρώμα που υπάρχει γύρω μου , αλλά μου φαινόταν αδύνατον να το συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά τα απλά πράγματα που βλέπουμε κάθε μέρα είναι τόσο μαγικά .
Τότε σηκώθηκα , είπα στον εαυτό μου να με πάει μια βόλτα .
Προχωρούσα και έβλεπα τα σημάδια που άφηναν τα παπούτσια μου στο χώμα .
Ήταν σαν ένας χάρτης για να ξανά γυρίσω πίσω στο σπίτι μου .
Ξαφνικά άλλαξαν όλα στην σκέψη μου , όταν αντίκρισα για πρώτη φόρα ένα θαύμα
Μία κάμπια , έγινε μια πεταλούδα .
Ένιωσα μια τεραστία ανακούφιση καθώς είδα αυτήν την αλλαγή .
Έτσι κατάλαβα πως και εγώ έχω αλλάξει .
Έτσι κατάλαβα πως έχω την ζωή μου μπροστά .
Μπορώ και αναπνέω , μπορώ να αλλάξω , μπορώ να ζήσω μια ευτυχισμένη ζώη , κοιτώντας μόνο την φύση να αλλάζει .
Δεν χρειάζεται λιακάδα για να είμαι χαρούμενος .
Και η βροχή με ικανοποιεί , γιατί με κάνει να ακούω αυτό τον ήχο του νερού .
Να πέφτει σίγα, σίγα στον χώμα , το χώμα να γίνεται λάσπη .
Και εγώ να γίνομαι αυτό που είμαι .
Ένας άνθρωπος πλέον ευτυχισμένος που ζει για να αντικρίσει όλα αυτά που βλέπει τώρα  .