HAYALİM

#seniseviyorum

Hastanenin bahçesinde beklerken içeriye giren Nesrin teyzeleri farkettim.

Yanında Eymen ve bir adam vardı.

Muhtelemen babasıydı.

Nesrin teyzede beni farkedip yanıma ağlayarak geldi.

"Çınar evladım Açela nerde bizi ona götür nolur yavrum"

"Tamam Nesrin teyze sakin ol gel böyle"

Nesrin teyze ayakta bile duramıyordu.
Kollarından Eymen ve Açelamın babası tutuyorlardı.

Babası bile benim kim olduğumu sormamıştı.

Durum o kadar vahimdi yani.
Eymen olanları bilmiyordu büyük ihtimal.
Zira bana gayet  bakıyordu.

Ben önde onlar arkada yürürken ameliyathanenin olduğu koridora girince Cenk hemen bana doğru döndü lakin arkamda Nesrin teyzeyi görünce durakladı.

Ahenk onu kolundan tuttu.

Onun ve benim diyebileceğim bir ses tonuyla konuştu.

"Cenk lütfen dur! Bak şu kadının haline bak duyup üzülmesin daha fazla Açela uyanınca ne yapacağına kendi karar versin. Lütfen."

Bunu demesi üzerine Cenk kafasıyla onayladı.

O an Ahenk'e teşekkür etmek istedim.
Ama yapamadım.
Değil konuşmak ağzımı açamadım.

Nesrin teyzeler bize yaklaşınca doğruca Ahenke sarıldı.

Babasıda Cenkle konuşmaya başladı.

"Ahenk kuzuma ne oldu? Hem o na bir şey olmaz değilmi? Bilirsin o biraz enerjiktir. Yaşamayı sever çatlak matlak ama en önemlisi o benim her şeyim"

"Nesrin teyze sakin ol. Biz bir şey bilmiyoruz. Tek bildiğimiz şey arabanın ona çarpmasıydı. Senden farkımız yok bizde. Sen gel bak şuraya otur."

"Olmaz ben oturmak iste-"

"Oturup dua etmekten başka çaremiz mi var hadi otur beni de kendini de daha fazla üzme ne olur."

Nesrin teyze sessizce Ahenkin yönlendirdiği yere oturdu.
Babasıda Nesrin teyzenin yanına ilişti.
Şimdi en önemlisi beklemekti.

2 SAAT SONRA

Zaman normalde çok hızlı geçen bir şey.
Ama şuan resmen 1 saliseler 1 saat olmuştu.
O derece yavaştı zaman.
Ama öylede böylede geçiyordu.
Ya yavaş ya hızlı.
Şükür ki...

Gözlerimi etrafımda gezdirdim.
Nesrin teyzenin gözleri asla durmuyordu.
BENİM YÜZÜMDEN!

Babasının gözleri hiç durmuyordu ama karısını teselli ediyor gözlerinden akan yaşları hemencecik siliyordu.
BENİM YÜZÜMDEN!

Eymenin hiç ağlamadığını öğrenmiştim.
Ama o da yere çökmüş dizlerini kendine çekmişti ve ağlıyordu.
BENİM YÜZÜMDEN!

Cenk ve Ahenkse birbirlerine sarılmış ağlıyordu.
Her şey BENİM YÜZÜMDEN!

Ameliyathanenin kapısı açılınca herkes gibi bende oraya yöneldim.

"Kuzumun durumu nasıl doktor bey"

Doktor Nesrin teyzeye sıcacık bir gülümseme yolladı.

"Açıkçası aşırı zor bir ameliyattı. Ben çok zorlandım açıkçası ama kızınız inatçı çıktı. Hayata dört elle sarıldı. Şükür ki"

"Öyledir onu oklavayla tehtit ettiğimde bile dediğim dediktir inatçı,iyileşti ya.."

"Onu biraz burda tutacağım şimdi odasına çıkaracağız oda numarasını aşağıdan öğrenebilirsiniz"