Miljardair (BxB)

2.

    'Menno, wat dóe je?' Het getik van hakken werd steeds luider, waarna het meisje de personeelskamer in stormde.
'Ik, euhm,' de jongen deed aarzelend een paar passen achteruit en krabde in zijn nek.
'Hier, ik heb even een blouse voor je uit de auto gehaald,' ze wierp hem een kledingstuk toe.
'Dankjewel,' zei de jongen schor. Het meisje knikte en keek even hoofdschuddend heen en weer tussen hen, waarna ze de kamer weer uit liep.
De jongens staarden elkaar een tijdje aan, waarna Thijmen ongemakkelijk zijn keel schraapte en zijn hand uitstak: 'Thijmen.'
De jongen nam zijn hand aan. 'Menno.'
Thijmens hand tintelde toen hij die van Menno losliet en hij deed een stap opzij. 'Ik, euhm, ga maar eens.'

Ongemakkelijk liep hij de kamer uit, waarna hij vlug groene thee maakte voor de oude mevrouw en een dweil meenam om het plasje thee op te ruimen.'Kan ik afrekenen, Tijmen?' vroeg Menno, terwijl hij zijn portemonnee uit zijn zak haalde. 

'Ja, ja, tuurlijk. Dat wordt dan vijftien euro zeventig alsjeblieft.'
Tijmen zette vlug het bedrag van de tafel open en verwees het apparaat door naar betalen met pin toen hij de oranje ING kaart van Menno zag.
'Wil je het bonnetje?' vroeg Tijmen, toen het apparaat brullend papier begon uit te spugen.
'Graag,' antwoordde Menno.
'Gelukkig maar, anders is het toch zonde van het papier,' zei Tijmen, terwijl hij het bonnetje aangaf. Menno gaf hem een vragende blik en Tijmen vervolgde: 'Dit apparaat geeft automatisch bonnetjes, dus het is een beetje zonde van de bomen als mensen ze toch niet wilde, gelukkig willen veel mensen ze wel want heel veel mensen die hier eten splitten het bedrag daarna omdat ze beiden apart betalen en dat dan niet aan mij willen vragen, maar...' Tijmen hapte naar adem en blikte zenuwachtig naar Menno, die hem met open mond aanstaarde. 'Ik bedoel...' brabbelde Tijmen nerveus.
'Menno!'
Het meisje kwam op hen af en tikte verveeld met haar nagels op de bar. 'Hoe lang duurt betalen zeg? Kom!'
'Ja,' Menno blikte kort naar Tijmen. 'Sorry, Josette.'
'Ja, ja. Kom nou maar, ik wil mijn nagels nog laten doen én naar de Mango en H&M, dus we moeten een beetje doorwerken hoor.'
Menno glimlachte verontschuldigend naar Tijmen en trok vlug de jas die hij in zijn handen gedrukt kreeg aan.
Nog geen minuut later was het kleine café weer leeg.

'Hoi lieverd,' Tijmens moeder, Loretta, drukte een kus op de wang van haar zoon, 'was het leuk?'
Ze schonk een kop thee voor Tijmen in, terwijl hij zich tegenover haar aan tafel liet zakken.
'Was lang,' murmelde Tijmen, terwijl hij direct een slok van de gloeiend hete thee nam. Dat was geen goed idee, want hij verbrandde zijn tong ontzettend. 'Wat eten we, pizza?'
'Nee, ik heb lasagne gemaakt. Nog twintig minuten.'
Tijmen zette verbaasd zijn kop op tafel en staarde zijn moeder aan.
'Wat?' was haar, enigszins geïrriteerde, reactie.
'Je hebt gekóókt?'
'Ja,' Loretta schoof onrustig heen en weer. 'Dat is toch niet zo vreemd?'
'Je hebt al niet meer gekookt sinds – ' abrupt slikte Tijmen zijn woorden in. Bijna had hij gezegd dat ze al niet meer had gekookt sinds zijn vader hun had verlaten.
'Goed ga jij douchen?' Loretta wachtte niet op Tijmens antwoord, maar pakte haar theekop en de theepot op, waarna ze door de keukendeur verdween.
Een kop thee later, stond Tijmen, nog steeds een beetje in de war, op. Hij besloot zijn mok op tafel te laten staan – zijn moeder was in de keuken en wilde duidelijk alleen zijn – en liep vervolgens de trap op, richting zijn kamer.
Na een vlugge douche trok Tijmen een jogginsbroek en trui aan, waarna hij op schone sokken de trap af liep en direct door liep richting de keuken.
'Ruikt lekker, mam,' zei hij, terwijl hij toe keek hoe ze een enorme ovenschotel met lasagne uit de oven pakte.
'Dankjewel. Dek jij de tafel vast?'
Tijmen dekte zwijgend de tafel en liet zich daarna aan tafel zakken, terwijl zijn moeder tevreden de schaal op tafel zette.
'Jij ook wit, lieverd?'
Na een instemmend antwoord, werd het wijnglas van Tijmen netjes tot de bolling gevuld, waarna het glas van zijn moeder aan de beurt was. Tijmen was gewend wijn te drinken, dat mocht hij al vanaf zijn zestiende. Zijn vader, Mark, vond dat dat bij de opvoeding hoorde, Loretta had dat na zijn vaders vertrek een jaar geleden, klakkeloos overgenomen.
'Heerlijk, mam,' loofde Tijmen zijn moeder, nadat hij de eerste hap genietend doorgeslikt had.
'Morgen gaan we uit eten met mijn nieuwe vriend.' Loretta was altijd al direct geweest, een karaktereigenschap die Tijmen meestal wel kon waarderen. Hijzelf praatte altijd te lang en draaide er flink om heen tot hij tot zijn punt kwam, dat irriteerde mensen. Maar dit keer vond Tijmen dat zijn moeder best iets subtieler te werk had mogen gaan.
'Nieuwe vriend?' bracht hij hoestend uit.
'Ja,' mompelde zijn moeder, terwijl ze met een beetje rode wangen in haar lasagne prikte.
'Sinds wanneer heb jij een vriend?' vroeg Tijmen.
'Sinds twee maanden,' antwoordde zijn moeder op hoge toon.
'En je verteld het me nú pas?' riep Tijmen verontwaardigd uit.
'Ik wist niet of het écht klikte. Ik wilde je niet blij maken met een dode mus...'
Loretta zag er zo zielig uit dat Tijmen diep zuchtte. 'Het is oké, mam, ik begrijp het.'
Het was even stil, en Tijmen keek zijn moeder verwachtingsvol aan.
'Waarom kijk je zo?' vroeg Loretta ongemakkelijk.
'Ja vertel!' zei Tijmen enthousiast.
'Goed, het is een van mijn leeftijd, drieënveertig jaar oud. Zijn vrouw is vier jaar geleden overleden in een ongeluk en sindsdien heeft hij maar twee vriendinnen gehad. Hij heeft twee kinderen, een zoon en dochter van jouw leeftijd. Hij is spontaan en grappig en lief.' Loretta zuchtte dromerig
Tijmen glimlachte bij die aanblik van zijn moeder en vroeg door, terwijl hij in zijn gedachte terug dwaalde naar Menno, die vanmorgen het café binnengelopen was.