Miljardair (BxB)

22.

A/N Ik had nog een klein hoofdstukje klaarstaan... Enjoy!
(En ik probeer nu even een andere manier van presenteren uit...)

Toen de trein om tien voor half twaalf 's nachts Antwerpen binnenreedt, had Thijmen nog steeds vrij weinig tegen zijn vriendin gezegd. Ze had hem doordringend aangekeken toen hij beneden gekomen was, maar Thijmen had Josette enkel naar boven gestuurd en gezegd dat ze een trein te halen hadden.
Thijmen schudde Nicole zachtjes wakker en ze kwam traag overeind van zijn schouder.

'We rijden Antwerpen binnen,' mompelde Thijmen. 

'Hmm,' Nicole gaapte en rekte zich uit, waarna ze overeind kwam en haar koffer uit het rek pakte.
Thijmen volgde haar voorbeeld en toen de trein eenmaal stilstond liepen ze over het perron naar de uitgang van het station. Na een kleine vijf minuten lopen kwamen ze aan bij hun hotel, een bed&breakfast.

'Mijn vriendin en ik hebben een kamer geboekt,' zei hij, toen hij bij de balie aankwam. 

'En uw naam is?' vroeg de dame achter de toonbank.

'Thijmen Beeksma.' 

Niet veel later toetste Thijmen de viercijferige code van hun kamer in en duwde met zijn voet de deur open.

'Wil je er over praten?' vroeg Nicole zacht, toen ze bijna een uur later in bed lagen. 

'Wat valt er te zeggen?' was Thijmens botte reactie. Hij staarde naar het plafond, omdat hij geen zin had in de medelevende blik van Nicole. Zíj had fantastische ouders, ze zou het nooit begrijpen.

'Weet ik niet, ik dacht gewoon dat je het misschien zou willen...' mompelde Nicole, een beetje teleurgesteld. 

Thijmen bromde iets en rolde zich op zijn zij. Hij wist niet precies wat hij met de situatie aan moest, vooral omdat hij helemaal niet had gewild dat Nicole zoiets zou meemaken.
Hij dacht aan Menno, die – volgens Josette – na een paar uur in slaap was gevallen en nog steeds rustig sliep. Thijmen vroeg zich af wat hij tegen Arthur kon doen, want hij moest toch iets doen? Eén kleine preek van zijn moeder zou echt niet helpen. De zachte hand van Nicole trok aarzelend aan zijn schouder en Thijmen draaide zich met aan zucht op zijn rug, zijn hoofd naar haar gezicht gericht. 

'Het komt goed,' fluisterde Nicole. Ze streelde met haar hand langs zijn wang, waarna ze zich tegen zijn lichaam aan nestelde. Niet lang daarna hoorde hij haar trage ademhaling en besloot hij zelf ook nog een paar uur te gaan slapen. 

De wekker ging om kwart voor zes 's morgens en Nicole rekte zich geeuwend uit. Thijmen, die al een dik uur wakker was, kwam met zombieogen overeind en zuchtte opgelucht; ze konden weer verder. Hij controleerde zijn telefoon, maar hij had geen berichten meer van thuis gekregen, dus stonden Nicole en Thijmen op, waarna ze douchten, zich aankleedden en naar de eetzaal liepen. Inmiddels was het iets over zessen, maar de eetzaal was op een oud stelletje akelig leeg. Thijmen en Nicole schepten allebei een bord vol bij het lopend buffet en gingen aan een tafel zitten. Na hun ontbijt liepen ze op hun gemakje naar het station, waar de trein net kwam aanrijden.

'Ik ga nog even koffie halen,' zei Thijmen, nadat ze hun bagage in de trein gelegd hadden. 

'Het is al bijna kwart voor,' mompelde Nicole ongerust.

Thijmen glimlachte naar haar, drukte een kus op haar hoofd en sprintte het station op.
Vlak voor de treindeuren dicht gingen, stapte hij de trein weer in en duwde Nicole een latte macchiato in haar handen.

Om tien over half negen reden ze het station van Roubaix binnen, waar Pièrre al op hen stond te wachten. 

'Papa!' Nicole stormde de trein uit en vloog haar vader om de hals. Een Franse vloedstroom rolde over haar lippen, waarna ze hem losliet.

'Goed u te zien, meneer,' Thijmen gaf Pièrre een hand.

'Wederzijds jongen.'

Pièrre nam de bagage van Nicole over en Thijmen droeg die van zichzelf, terwijl ze richting het parkeerterrein liepen.
Na ook een warme hereniging met haar moeder en broer, liepen Nicole en Thijmen samen over een weiland richting de markt. Op de markt was het een immense drukte. Er werden Franse leuzen geschreeuwd en overal liepen verkopers rond. Een mevrouw duwde een bos rozen in hun gezicht en kakelde iets in het Frans. 

'Wat wil ze?' mompelde Thijmen zacht.

'Twee euro voor een roos,' antwoordde Nicole lachend.

Thijmen grijnsde timide en trok zijn portemonnee en betaalde de vrouw voor een roos, die Nicole giechelend aannam.

'Je bent zo'n charmeur...' fluisterde Nicole in zijn oor. Haar handen gleden speels over zijn borstkas en Thijmen begon het warm te krijgen. Hij keek nerveus om zich heen, maar niemand op de drukke Franse markt had oog voor hen. Toch duwde hij haar handen traag weg, omdat hij niet wist hoe hij op haar moest reageren. Menno gleed kort door zijn hoofd en Thijmen draaide zijn hoofd van Nicole weg.

'Wat is er?' vroeg Nicole verbaasd.

Ze kwam dichter bij en hij voelde haar hete adem dicht in zijn buurt. Thijmen hoorde zijn hart dreunen in zijn oren en begon het steeds benauwder te krijgen. Hij moest Menno uit zijn hoofd krijgen, en snel.

A/N laat even weten wat je van deze stijl vindt, en welke je lekkerder vindt lezen.