Miljardair (BxB)

Epiloog

'Ik heb er lang over nagedacht wat ik hier zou zeggen,' begon Thijmen, waarna hij het publiek inkeek. 'Niet alleen omdat dit mijn laatste woord aan Menno zal zijn, maar ook omdat het door jullie allemaal gehoord zal worden.' Hij slikte nerveus en keek zijn publiek opnieuw rond. Josette en zijn moeder, de rest van hun familie, vrienden van Menno, vriendinnen van Josette. Allemaal mensen waarmee hij niet per se wilde delen wat hij van Menno vond.
'Zoals jullie allemaal weten was Menno arrogant en zelfverzekerd,' hij glimlachte kleintjes naar Josette. 'Hij wist altijd leuke opmerkingen te maken en zette mensen vaak duidelijk op hun plek. Maar Menno was zoveel meer dan dat. Hij was onzeker en gevoelig, maar deelde dat met bijna niemand. Zijn bezorgde houding liet hij niet vaak zien, zeker niet als er anderen bij hem waren.'
Thijmen was een tijdje stil. 'Hij schilderde.'
Thijmen was stil en zijn ogen schoten vol tranen toen hij naar de kist naast zich keek. Zijn vingers beroerden de rand. 'Menno had zoveel passie in zich, zoveel lol in het leven en hij was zo vól van leven...' Thijmen haperde opnieuw, schudde zijn hoofd en lachte ongelukkig. Zijn blik ving die van Josette en hij keek haar wanhopig aan. Niet wetende wat hij moest doen. Ze glimlachte naar hem en knikte.
Thijmen tikte nerveus met zijn hand en schraapte zijn keel. 'Daar gaat het hier niet om. Dit is geen uitleg aan jullie hoe hij was,' Thijmen herpakte zich, omdat de woede door zijn stem weerklonk. 'Dit is áán hem.'
'Want,' Thijmen draaide zich weer naar de kist. 'Menno ik houd van je. Zó veel, en ik had het moeten zeggen toen je er nog was, want nu is het te laat. Ik was zo bang om toe te geven dat ik verliefd op je was, dat ik niet zag hoe gelukkig we hadden kunnen zijn.'

Het was te laat.
Zíjn puzzelstukje, zíjn match, was verdwenen in het grote onbekende. Was nu enkel een herinnering om zich aan vast te klampen.