Miljardair (BxB)

16.

A/N Meer dan 1000 reads mensen! 

Thijmen en Nicole zaten in de zon te wachten tot de vader van Nicole hen zou komen ophalen. Thijmen zat op de grond en leunde tegen de stenen muur bij de poort van het internaat aan, terwijl Nicole op het muurtje zat en ontspannen met haar voeten trappelde. Ze was op de terugweg van de stad stil geweest en Thijmen voelde haar blik op hem branden.
'Waarom staar je zo naar me?' vroeg hij tenslotte, een beetje geïrriteerd.
'Wie was dat meisje?'
Thijmen zuchtte, staarde een tijdje vooruit en keek daarna opzij naar Nicole. 'Scherp,' merkte hij bewonderend toe. 'Ik had niet verwacht dat je haar zou zien.' Thijmen was even stil en voegde er met een rood hoofd: 'gezien de omstandigheden' aan toe.
'Oh je bedoeld dat je me zoende?' vroeg Nicole met een opgelaten lachje.
Thijmen krabde in zijn nek en keek weg van haar grijnzende blik. 'Ja, zoiets.'
Het was een tijdje stil en Thijmen genoot met zijn ogen dicht van de zon, terwijl hij zich afvroeg wat Nicole nu wel niet van hem moest denken.
'Ik had het romantischer willen doen,' flapte hij er tenslotte uit.
'Wat?' vroeg Nicole zacht.
Toen Thijmen niet reageerde legde ze een hand op zijn schouder en wreef met haar duim over de gespannen spieren. 'Had je me romantischer willen zoenen?'
Thijmen lachte hees en knikte. 'Stom hè? Om zoiets te zeggen...'
'Niet stom,' mompelde Nicole. 'Het is wat je er van vindt.'
Opnieuw een stilte.
'Ik vond het trouwens wel romantisch,' merkte ze even later luchtig op.
'Wat was daar romantisch aan?' vroeg Thijmen, terwijl hij lachend naar haar opkeek.
'Hmm,' Nicole sloot haar ogen en richtte haar gezicht naar de hemel. 'De warme zomerwind, het geroezemoes van mensen op de terrasjes, de – ik gok – toekijkende ex-vriendin, het cliché van een fontein, leuke jongen – ' ze keek hem lachend aan, ' – moet ik doorgaan?'
Thijmen grijnsde en wachtte zwijgend af terwijl ze haar handen langs zijn gezicht liet glijden en voorover boog om hem zacht te kussen.
'Ben je dan nu mijn vriendin?' vroeg Thijmen toen ze hem losliet schaapachtig.
Nicole lachte opgelaten en zei dat dat weer minder idyllisch uitzag. Thijmen zuchtte klagelijk en keek kort grijnzend achterom terwijl hij overeind krabbelde en wegliep.
'Thijmen!' riep Nicole verontwaardigd. 'Waar ga je heen?'
'Wacht daar!' riep Thijmen terug.
Ze wilde het romantischer? Dan zou ze het krijgen. Grijnzend plukte hij een grote, roze roos die bijna direct achter de grote put groeiden.
Eenmaal weer bij Nicole aangekomen, keek het bruinharige meisje hem nieuwsgierig aan. Met een zwierige boog haalde Thijmen de roos achter zijn rug vandaan, terwijl hij op een knie ging. 'Nicole Jean Verbruggen, wil je mijn vriendin zijn?'
Nicole begon te giechelen en stond op, waarna ze naar hem toe boog en hem liefdevol kuste. 'Heel graag,' zei ze, terwijl ze de roos aanpakte.

'En ik maar denken dat er "gewoon" een vriend mee ging!' een man van een jaar of vijfenveertig kwam op hen afgelopen. Het was een brede, grote man met een bos grijs wordend haar en een spijkerbroek met shirt. Hij leek totaal niet op zijn dochter.
'Thijmen Beeksma,' Thijmen stak zijn hand uit en schudde zo krachtig mogelijk die van de vader van Nicole.
'Pièrre Verbruggen, stevige handdruk jongeman,' in combinatie met een goedkeurend knikje, was dat voor Thijmen bijna een aanleiding om grijnzend naar Nicole te kijken en een yes te mompelen. Gelukkig hield hij zich net op tijd in.
'Goed, laten we gaan. Je moeder kan niet wachten om je te zien.' Pièrre knipoogde naar haar en zei: 'kruipen jullie achterin?'
'Vind je dat niet ongezellig?' vroeg Nicole bezorgd.
'Nee, nee, ik moet nog wat bellen voor werk, dus anders moeten jullie de hele tijd stil zijn.'
Thijmen begreep pas wat ze bedoelden toen hij in de auto zat; de voor- en achterbank waren van elkaar gescheiden met een glazen ruit, waardoor het vrijwel geluiddicht was.
De twee uur durende rit keek Thijmen zwijgend naar buiten, terwijl Nicole tegen hem aan lag te slapen. Via de spiegel zag hij dat haar vader helemaal niet zat te bellen, wat betekende dat hij hen de privacy gunde, iets wat Thijmen heel erg waardeerde.
Toen de auto even later stopte, besefte Thijmen dat ze in Frankrijk aangekomen waren en dat hij drie uur van huis weg was. Roubaix was een niet heel grote stad en Thijmen bekeek het typische Franse huis waar ze voor stonden nieuwsgierig.
'Trouwens, schat,' zei Pièrre serieus. 'Het gaat niet zo goed met je moeder afgelopen tijd. Ze heeft twee weken terug weer een aanval gehad, dus een beetje rustig graag.'
Nicoles gezicht betrok direct en Thijmen keek haar fronsend aan. Aanval? Was haar moeder ziek?
De voordeur knalde open en een jongeman van een jaar of twintig sprintte over het stenen toegangspad op hen af.
'Nicole, tu es enfin là! Nous ne nous sommes pas vus depuis si longtemps, comment allez-vous?' ratelde hij opgewonden in het Frans.
'Martin!' Nicole lachte opgelaten en knuffelde de bruinharige jongen. 'Bien, bien, avec toi? Je ne savais pas que tu serais à la maison ce week-end!'
'Oui, j'ai entendu que tu serais là,' reageerde hij.
'Je veux vous présenter à mon petit ami,' Nicole glimlachte beduusd en trok Thijmen naar voren. 'Thijmen.'
'Oh, c'est Thijmen?' Martin grijnsde naar zijn Nicole en stak zijn hand uit. 'Ravi de vous connaître!'
Thijmen lachte ongemakkelijk naar hem en nam zijn hand aan, waarna hij zich tot Nicole wendde en 'je weet dat ik geen Frans spreek, toch?' mompelde.
'Il ne parle pas français, peut-être devrions-nous le garder en néerlandais ce week-end?' sprak Nicole.
'Oh, tuurlijk. Ik wist niet dat je geen Frans spreekt!' Martin grijnsde jongensachtig naar Thijmen en het viel hem op dat Martin een ontzettend accent had, terwijl je Nicole gemakkelijk voor Belg of misschien zelfs Nederlander kon nemen.
'Geen probleem' zuchtte Thijmen opgelaten.
'Ik ben de broer van Nicole, Martin,' zei Martin, terwijl hij de tas van Nicole aannam en hen mee naar binnen nam.
'Mam ligt te slapen,' zei Martin, terwijl hij thee opzette in de keuken. 'Est-ce qu'il le sait?' vroeg hij aan Nicole, met een knikje richting Thijmen.
Thijmen keek fronsend toe hoe Nicole haar hoofd schudde en Martin verontwaardigd iets snauwde. Nicole reageerde opnieuw in het Frans waarna Martin boos zijn armen de lucht in gooide en 'As-tu honte de ta mère?' gromde, waarna hij weg liep.
'Waar ging dat over?' vroeg Thijmen aarzelend.
'Mijn moeder is ziek,' antwoordde ze met haar rug naar hem toegedraaid.