Friendship and Secretly In Love (SamVon JaEvon Fan Fic)

Chapter 32

Stiphen's POV

"what!?sinabi mo yun!?You know what Stiphen!?Your crazy!Chance mo na yun eh!" sermon ng ate ko sakin

Baliw nga seguro ako.Matagal ko ng gustong marinig ang mga salitang yun mula kay Mich eh.Pero nung narinig ko na bakit yun pa ang sinagut ko!?

-Flash back-

(Stiphen i love you)

Na tahimik ako dun.Ang sarap sa pakiramdam ng sinabi nyang iyun.Bumilis ang tibuk ng puso ko ang tibuk na matagal ko ng nararamdaman sa tuwing nakikita at naririnig ko ang boses nya.

"Mich...i know that..I know na mahal mo'ko bilang matalik na kaibigan"

(hindi Stiphen...mahal kita..mahal kita higit pa sa kaibigan)

Na tawa ako ng mahina...

"alam mo na sasabi mo lang yan dahil may nangyaring hindi maganda sa inyo ni Laurence...pagnagkausap kayo ng maayus ni Laurence mawawala na sa isip mo yung sinabi mo sakin...i have to go Mich...im just checking in you..sasabihan ko nalang sina Scott at Bryan na bantayan ka ng mabuti ng hindi kana masaktan pa ni Laurence..Ingat ka lagi jan"

Matapos kung sabihin yun ay agad ko ng pinatay ang phone

-End of Flash back-

Tama naman ako diba?Baka na sabi nya lang yun dahil may hindi magandang nangyari sa kanila ni Laurence..Nasabi nya lang yun dahil sa subrang lungkot nya,sa subrang imosyon,dahil ako ang parating nasa tabi nya sa tuwing malungkot sya,sa tuwing hindi sya napapansin noon ni Laurence...

"na sabi nya lang yun ate dahil nag away sila ni Laurence..Dahil malungkot sya...Nasabi nya na rin yan sakin dati nung..nung basta!" pagsisinungaling ko sa huling parte ng sinabi ko kay ate

Nung kausap ki si Mich sa phone iyun ang unang beses na sinabi nya sakin yun...

"sakin ka pa magsisinungaling!Kung ako sayo tatawagan ko si Mich ngayun at sabihing mahal na mahal mo sya!" inis na sabi sakin ni ate Staphanie

Tiningnan ko lang sya.Hindi ko alam ang gagawin ko.Ramdam ko na totoo yung sinabi ni Mich ako lang talaga ang nagbigay ng ibang meaning.Pero kung gagawin ko ang sinabi ni ate pano si Laurence?Alam kung hindi matatanggap ni Laurence na mawala si Mich sa kanya.Sa isip ni Laurence si Mich nalang ang nagmamahal ng totoo sa kanya na si Mich nalang an meron sya,si Mich nalang ang pamilya nya...

"ewan ko ate..Naguguluhan ako..Madaming masasaktan at ayaw kung mangyari yun" sabi ko at tumayo sa kinauupoan ko

"maraming masasaktan?tulad nino?ni Laurence?Mas iniisip mo pa sya kaysa sa mararamdaman ni Mich?akala ko ba mahal mo sya?akala ko ba ayaw mo syang masaktan?pero ano itung ginagawa mo ngayun?" sabay nag walk out si ate

Napaupo nalang ako ulit at napahilamus ang mga palad sa mukha.Bakit ba nararanasan namin ito!?Dati naman wala kaming ibang iniisip kundi ang maglaro.Ang pinuproblema ang pagtakas sa mga yaya namin pata makapunta sa tambayan namin.Iiyak pagnadadapa at nasusugatan.Masaya naman kami dati eh!Pero bakit baging gamito!?

Mich's POV

Tatlong araw ng lumipas mula nung nagkausap kami ni Stiphen sa phone.Subrang na saktan ako sa sinabi nya akala ko ba mahal nya ako?Bakit nung sinabi kung mahal ko din sya higit pa sa kaibigan hindi sya naniwala?Totoo yung sinabi ko sa kanya.Mahal ko sya higit pa sa isang kaibigan.Ang sakit lang.Ang sakit kasi hindi sya naniwala sa sinabi ko...

Sa loob ng tatlong ay wala ako sa mood.Nagsimula na din ang klase namin panay ppagkausap sakin ni Scott at Bryan pero minsan ko lang sila sinasagut.Alam ko namang nag tataka na sila at nag aalala pero alam naman nila kung kailan ako tatanungin kung anong nangyayari sakin.Hindi ko din napagkikita si Laurence narinig kung sabi ni Scott na sinamahan daw nya ang kapatid nya sa probinsya ng kanyang lola at doon daw muna iyun titira pansamantala dahil seguro lumalala na ang aaway ng parents nya.

Mabuti na din seguro yung hindi pa kami nagkikita ni Laurence dahil may nararamdaman pa din akung takot sa kanya.Sa tuwing naalala ko ang itsura nya nung sinakal nya ako biglang natatakot na ako.

"hoy Mich!ano ba?Kanina pa kita kinakausap at tinatanug ah.."pukaw ni Scott sakin

Napabalikwas ako sa kinauupoan ko ng magsalita at tapikin ako ni Scott.Tapos na pala ang klase namin ng lutang ang utak ko..

"h-ha?bakit?" na uutal kung tanong

"ay wala ito..lutang..ano ba kasing nangyayari sayo?nag aal;ala na kami sayo Mich ah?" si Bryan naman iyun

"wala..may iniisip lang" iwas ko sa kanila

"hay!ikaw na nagsasabi na kaibigan mo kami at pwedeng kausapin kung may problema pero ikaw itung walang tiwala samin?" tila nag

I felt guilty...

"I'm sorry..alam ko naman yun..Hindi ko pa kasi alam kung pano sasabihin sa inyo" hinging paumanhin ko at napayuko

Nagsimulang magtubig ang mga mata ko..Kainis naman!bakit dito pa talaga ako maiiyak!?sa harap pa ni Scot at Bryan..

"it's ok kung hindi ka pa ready na sabihin samin" naramdaman ko nalang na hinahagud na ni Bryan ang likud ko

Kumuwala ang mga luha ko marahan ko itung pinahid bago nag salita...

"nung araw na sinaktan ako ni Laurence tumawag sakin si Stiphen" sabi ko

"Kaya pala bigla nya akung pinatayan ng telepono ng araw na yun" napaangat ang tingin ko kay Bryan

Tumawag din si Stiphen sa kanya?Malamang!Pano malalaman ni Stiphen ang mangyayari?

Bumalik ako sa pagkakayuko at nag patuloy sa pagsasalita..

"and i told him that..I...love him"

At biglang tumahimik ang paligid...

__________________________

^__^

sana mag vote at comment kayo :)