Δεν ήσουν εδώ!

Δωδέκατο Μέρος.

Νιώθω τόσο κουρασμένη. Νιώθω κάποιον να μου κρατάει το χέρι. Με δυσκολία ανοίγω τα βαριά μου βλέφαρα. Βλέπω τον Εμίρ κοντά μου. Θέλω να σηκωθώ αλλά το σώμα μου κουνιέται πολύ λίγο.

"Μην σηκώνεσαι. Μείνε όπως είσαι." Είπε.
"Πότε ήρθες;" τον ρώτησα με κουρασμένη φωνή.
"Πριν λίγο. Πέρασα από το σπίτι. Δεν ήταν κάνεις. Πήρα τηλέφωνο και η Άντι μου είπε όλα όσα έγιναν. Τρόμαξα πολύ. Φοβήθηκα ότι..." Είπε μα τον διέκοψα.
"Σσσσς, μην λες τέτοια. Όλα είναι καλά τώρα." Του είπα.
"Πώς είσαι;" με ρώτησε ανήσυχος.
"Ανακατεύεται το στομάχι μου τόσο πολύ."Είπα.
"Να φωνάξω τον γιατρό;" ρώτησε.
"Όχι. Έτσι κι αλλιώς θα έρθει μόνος του σε λίγο. Κάνουν τακτικούς ελέγχους εδώ... Μα καλά τι θόρυβος είναι αυτός; " ρώτησα.

Έρχονταν φωνές από έξω. Υπήρχε ένταση και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Ο Γιώργος μπήκε στο δωμάτιο. Είχα καιρό να τον δω. Από τον γάμο του ίσως. Έδειχνε διαφορετικός. Πιο ώριμος και πιο άγριος. Μπορεί να έφταιγαν τα γένια που πλέον είχε στο πρόσωπό του. Παρόλα αυτά ήταν ακόμη περιποιημένος.

"Ρε Γιώργο..." Άκουσα τη φωνή της αδερφής μου που έτρεχε πίσω του. Είχα παγώσει.

"Σε παρακαλώ, μην της προκαλέσεις ένταση. Είναι σε δύσκολη κατάσταση." Είπε σιγανά ο Εμίρ.

"Εσύ πάλι ποιος είσαι και τι θέλεις εδώ;" ρώτησε θυμωμένα ο Γιώργος.

"Δεν σου φταίει σε τίποτα. Πρόσεχε πώς του μιλάς." Είπε η Άντι.

Ο Γιώργος ξεφυσηξε. Το βλέμμα του χάθηκε για μερικά δεύτερα.

"Μπορείτε απλά να με αφήσετε μαζί της για λίγο;" ρώτησε. Η Άντι κι ο Εμίρ γύρισαν να με κοιτάξουν. Τους έκανα ένα θετικό νεύμα. 

"Πρόσεχε... μόνο αυτό, πρόσεχε." Είπε ο Εμίρ.

Βγήκαν από το δωμάτιο. Έμεινα μόνη με τον Γιώργο. Δεν μιλούσε κανένας. Στεκόταν μακριά από το κρεβάτι. Δεν ξέρω ποιος ήταν περισσότερο παγωμένος.

"Γιατί ήρθες;" ρώτησα.
"Ήθελα να σε δω." Είπε.
"Γιατί; Τόσους μήνες και ούτε ένα μήνυμα." Είπα.
"Ήταν δύσκολα." Είπε.
"Τι ήταν; Δύσκολα; Βέβαια και ήταν δύσκολα. Ενώ για εμένα ήταν όλα ρόδινα. Δέκα επτά χρόνων, έγκυος από μια σχέση που έδωσα τα πάντα για να μην πάρω τίποτα, με μια οικογένεια που διαλύεται εξαιτίας μου και τον πατέρα του παιδιού μου να είναι εξαφανισμενος. Αλλά ξέχασα, ήταν δύσκολα για εσένα." Είπα.

"Έχεις αυτόν τον φλώρο εδώ δίπλα σου." Είπε ειρωνικά.
"Άστον ήσυχο. Και σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό και την πάρτη σου." Είπα.
"Πάντως ήθελα να πω ότι λυπάμαι για αυτό που συνέβη." Είπε. Γέλασα.
"Λυπάσαι... Αν το παιδί δεν πάθαινε τίποτα και γεννιόταν κανονικά, θα αναλάμβανες τις ευθύνες σου." Ρώτησα.
"... Τώρα όμως... Το παιδί... πάει..." Ειπε.
"Καλά μου τα είπες εκείνο το βράδυ, δεν πρόκειται να αναλάβεις ούτε μια ευθύνη στη ζωή σου.." είπα.
"Δεν έχει σημασία πια." Είπε.
"Μου κάνεις μια χάρη;" ρώτησα. Με κοίταξε.
"Γύρνα εκεί που ήσουν τόσο καιρό και μην εμφανιστείς ξανά μπροστά μου. Φύγε." Είπα.

Υπακουσε στο θέλημα μου κι έφυγα. Ίσως γύρισε να κοιτάξει πριν βγει από το δωμάτιο. Ειχε γυρίσει όμως το κεφάλι μου στην αντίθετη μεριά να μην τον δω. Ένιωθα ότι τον συχαινομουν.

"Δεν θα γίνει ποτέ ο μπαμπάς σου." Ψιθύρισα στο παιδί που είχα στα σπλάχνα μου.