Δεν ήσουν εδώ!

Έβδομο μέρος.

Περνάει ο καιρός γρήγορα. Οι γονείς μου έχουν ενθουσιαστεί στην ιδέα ότι θα έχουμε ένα μωρό μέσα στο σπίτι. Οι επισκέψεις στον γιατρό γίνονται πιο συχνές. Το σχολείο και το φροντιστήριο συνεχίζουν κανονικά. Κάθε πρωί παίρνω τις βιταμίνες μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Σιγά σιγά η κοιλιά μου μεγαλώνει. Ηρθαν τα Χριστούγεννα και είμαι πέντε  μηνών. Η μαμά με την Άντι και τον μπαμπά στολίζουν το σπίτι. Η ημέρα των Χριστουγεννων είναι σε μια εβδομάδα.

Είναι απόγευμα. Πηγαίνω στο φροντιστήριο με τον Εμίρ. Πλέον κάνουμε πολύ καλή παρέα. Με στηρίζουν πολύ αυτός, η Λυδία και η Αλίκη. Τις περισσότερες μέρες πηγαίνουμε όλοι μαζί για μάθημα. Και μερικές Παρασκευές πηγαίνουμε για φαγητό το βράδυ. Το ίδιο κι απόψε.

"Λοιπόν κορίτσια σήμερα κερνάω εγώ." Ανακοίνωσε χαρούμενα ο Εμίρ.
"Γιατί βρε Εμίρ;" ρώτησε η Αλίκη.
"Γιορταζουμε κάτι;" ρώτησε η Λυδία.
"Όχι. Δεν μπορώ όμως να σας κεράσω κι εγώ μια μέρα;" είπε ο Εμίρ.
"Σήμερα όμως νιώθω πως όντως κάτι είναι διαφορετικό." Είπα κι εγώ που ήμουν πιο πολύ κοντά του.
"Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο..." Ειπε.
"Πες καλό μου παιδί.." είπα.
"Λοιπόν, όπως ήδη ξέρετε, έχω μια αγάπη για τις τέχνες. Είχα στείλει κάποια αρχεία σε από τα μεγαλύτερα κολέγια καλών τεχνών και σήμερα μου ήρθε γράμμα αποδοχής. Έλεγε βέβαια πως μπορώ να φοιτησω όταν πατήσω τα 18. Τώρα, για τελευταία χρόνια πρέπει να διαβάζω και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο." Εξήγησε.
"Αυτά είναι υπέροχα νέα..." είπα. Τα κορίτσια κι εγώ χαρήκαμε με την χαρά του Εμίρ. Ένιωθα πραγματικά την ευτυχία του. Αγαπούσε τις τέχνες.

Αφού φάγαμε και Συζητήσαμε, πήραμε τον δρόμο για το σπίτι. Η Αλίκη με την Λυδία και εγώ με τον Εμίρ. Τα δύο κορίτσια έμεναν πιο κεντρικά από εμάς. Μείναμε οι δύο μας.

"Αύριο είναι ο υπέρηχος για το φύλο του μωρού." Είπα σκεπτική.
"Θα μάθουμε δηλαδή τι είναι;" ρώτησε  χαρούμενος.
"Ναι... Το πιο πιθανό δηλαδή." Είπα.
"Θες να έρθω μαζί σου;" ρώτησε.
"Θα το ήθελα πολύ. Δεν θέλω να πάω μόνη και τα κορίτσια έχουν μάθημα εκείνη την ώρα." Εξήγησα.
"Ωραία. Τι ώρα είναι το ραντεβού;" ρώτησε.
"Στις δέκα." Απάντησα.
"Θα περάσω από το σπίτι σου.." Είπε.
Είχαμε φτάσει έξω από το σπίτι.
"Εντάξει. Καληνύχτα." Είπα. Με αγκάλιασε και με φίλησε στο μέτωπο.
"Καληνύχτα." Μου είπε.

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα κι έκανα ένα γρήγορο ντους. Φόρεσα το παντελόνι και το φούτερ μου. Έπιασα έναν γρήγορο κότσο τα μαλλιά μου. Φόρεσα το κασκόλ και το μπουφάν μου. Κατέβηκα την σκάλα. Πήρα την τσάντα μου κι έφυγα από το σπίτι. Εξω συνάντησα τον Εμίρ.

"Καλημέρα.." του είπα χαμογελώντας.
"Καλημέρα στην μανούλα." Μου χαμογέλασε κι εκείνος.
"Πώς ήταν το βράδυ σου;" ρώτησα.
"Λιγάκι ανήσυχο..." Είπε σκεπτικός.
"Τι έγινε;" ρώτησα.
"Απλά σκέφτομαι κάποια πράγματα αυτό τον καιρό. Τέλος πάντων... εσύ πως είσαι;" ρώτησε.
"Από την ώρα που ξύπνησα έχω ναυτία. Όχι πολύ έντονη." Είπα.
"Να το πεις αυτό στον γιατρό για να μας πει που οφείλεται."

Με την κουβέντα περπατούσαμε και φτάσαμε στο ιατρείο. Αρχικά Συζητήσαμε για λίγο με τον γιατρό. Έπειτα ξάπλωσα στο κρεβάτι. Σήκωσα λιγάκι την μπλούζα μου κι ο γιατρός έβαλε το τζελ στην κοιλιά μου για να κάνει το υπερηχογράφημα.

"Θα δούμε και το φύλο;" ρώτησε ο Εμίρ.
"Αν έχουμε καθαρή εικόνα." Απάντησε ο γιατρός κι άνοιξε την οθόνη. Άρχισε να κάνει κυκλικές κινήσεις με το μηχάνημα στην κοιλιά μου.
"Τι έχουμε εδώ...." Ειπε κοιτώντας την οθόνη και χαμογέλασε.
"Να μου ζήσεις κοριτσαρα μου..." Ειπε και η χαρά γέμισε τα πρόσωπα όλων μας.
"Δηλαδή γιατρέ είναι..." Ειπε ο Εμίρ.
"Κόρη!" Φώναξε ο γιατρός από χαρά. Γέλασα.
"Γιατρέ πάντα έτσι τα αντιμετωπίζετε;" ρώτησα παρατηρώντας την έντονη χαρά του.
"Όχι πάντα. Μπορεί να φταίει ότι κι εσένα από τότε σε ήξερα." Γέλασε.