Δεν ήσουν εδώ!

Δέκατο πέμπτο μέρος.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Πλέον ζούμε μακριά από την πόλη μας. Ο Εμίρ σπουδάζει στην σχολή γύρω από τις τέχνες που τον είχανε δεχτεί και ταυτόχρονα δουλεύει στο εργοστάσιο του κυρίου Αλεξάνδρου. Εγώ από την άλλη, συνηθίζω να μένω σπίτι να φροντίζω την Ασημίνα, την κόρη μας. Τον τελευταίο χρόνο όμως παρακολουθώ μαθήματα ραπτικής και υψηλής ραπτικής. Η δασκάλα μας λέει πως είμαι πολύ καλή και ότι σε δύο χρόνια, το πολύ, θα μπορέσω να ανοίξω δικό μου οίκο μόδας. Η αλήθεια είναι πως το έχω στο αίμα μου γιατί η γιαγιά και η προγιαγιά μου ήταν μοδιστρες και μάλιστα ξακουστες μοδιστρες. Η γιαγιά μου που είναι εν ζωή, έχει ακόμη οίκο μόδας και με στηρίζει ήδη πολύ.

Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως ζω μια εύκολη ζωή, ότι δηλαδή όλα τα έχουμε βρει έτοιμα και δεν χρειάζεται να κοπιαζουμε ούτε εγώ ούτε ο Εμίρ για την επιβίωση μας. Μετά όμως σκέφτομαι πως δεν είναι και τόσο κακό. Γιατί αν δεν είχαμε μια οικονομική άνεση, θα ήταν όλα εντελώς διαφορετικά. Ίσως να μην είχαμε γνωριστεί ποτέ και ίσως όμως να μην είχαμε πονέσει. Ναι, μπορεί να μην πονάμε γιατί δεν έχουμε να ζήσουμε, όμως πονέσαμε για τον θάνατο δικών μας προσώπων, γενικά για τον αποχωρισμό ατόμων. Πόνεσα πολύ στη σκέψη ότι το παιδί μου θα μεγαλώσει με κάποιον άλλον για πατέρα.

Στην αρχή σκεφτόμουν ότι όσο κι αν αγαπάω τον Εμίρ, όσο κι αν με αγαπάει κι αυτός, είναι σκληρό να μεγαλώνεις το παιδί κάποιου άλλου. Βλέπω καθημερινά πως φέρεται στο παιδί και έχει γίνει ένας σωστός σύζυγος και πατέρας. Κάθε μέρα νιώθω ότι το αγαπώ και πιο πολύ. Του αξίζει άλλωστε.

Αυτά σκεφτόμουν την ώρα που έπλενα τα πιάτα μετά το βραδινό. Αφού τελειώσω, πηγαίνω στο σαλόνι. Στο καναπέ είναι ο Εμίρ καθισμένος. Ξαπλωμένη πάνω του ήταν η Ασημίνα. Έβλεπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια. Ήταν πολύ ήσυχοι, πράγμα σπάνιο για αυτούς τους δύο που συνήθιζαν να γελούν ή να παίζουν.

"Γιατί ήσυχοι απόψε;" ρώτησα.
"Ασημίνα, δεν σου αρέσει το έργο;" ρώτησε ο Εμίρ.
"Μπαμπά, με πονάει η κοιλίτσα μου." Είπε.
"Που πονάς, αγάπη μου;" ρώτησα.
"Δεν ξέρω." Είπε και έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε χωρίς λόγο με λυγμούς.
"Θες να πάμε για ύπνο;" ρώτησε ο Εμίρ.
"Θες να σου φτιάξω κάτι να φας; δεν έφαγες το φαγητό σου." Είπα.
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι και στους δύο.

"Ψυχή μου ηρέμησε λίγο." Είπε ο Εμίρ. Σταμάτησε για λίγο και με μια απότομη κίνηση του σώματος της έκανε εμετό στο πάτωμα.

"Συγγνώμη μαμάκα." Είπε και το κλάμα έγινε πιο γοερό.
"Μην ανησυχείς για αυτό. Πήγαινε μέσα με τον μπαμπά." Είπα.

Ο Εμίρ την πήρε αγκαλιά και πήγαν στο δωμάτιο. Εγώ έμεινα και καθάρισα το πάτωμα του σαλονιού. Σε λίγο ο Εμίρ ήρθε κοντά μου.

"Στέλλα, ντύσου. Πάμε νοσοκομείο." Είπε και φαινόταν ανήσυχος.
"Τι έπαθε το παιδί;" ρώτησα ενώ έβαλα τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα στη θέση τους.

"Μίλησα και με τον γιατρό. Μάλλον πάμε για σκωληκοειδίτιδα." Είπε.
"Χριστέ μου... Πάω να ρίξω κάτι πάνω μου. Εσύ ετοίμασε το παιδί." Είπα και έκανε ότι του είπα.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε γρήγορα στο νοσοκομείο. Εκεί βρήκα την παιδίατρο. Άρχισε να την εξετάζει. Μας είπε ότι ήταν σκωληκοειδίτιδα. Η εγχείρηση θα γίνονταν το επόμενο πρωί. Ήταν σε πρώτο στάδιο οπότε όλα θα πήγαιναν καλά.
Το βράδυ μείναμε στο νοσοκομείο. Άφησα τον Εμίρ με την μικρή και πήγα για λίγο στο κυλικείο που ήταν ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο. Όταν γύρισα στάθηκα για λίγο στην πόρτα. Ο Εμίρ καθόταν δίπλα στην μικρή κι εκείνη είχε γυρει το κεφάλι της επάνω του. Της χάιδευε τα μαλλιά.

"Μπαμπακα τι θα γίνει αύριο;" ρώτησε η Ασημίνα.
"Θα πας με αυτές τις καλές κυρίες και θα σε κάνουν καλά. Δεν θα ξανά πονέσει." Απάντησε ήρεμα ο Εμίρ.
"Μπαμπακα μην τους αφήσεις να μου κάνουν κακό." Του ζήτησε με παράπονο.
"Δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να σου κάνει κακό." Είπε.
"Σε αγαπώ πολύ μπαμπακα. Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Μην με αφήσεις ποτέ." Είπε κι ο Εμίρ την φίλησε γλυκά στο κεφαλάκι της.

Συγκινήθηκα από την σκηνή που μόλις είδα.
"Μακάρι να μην μάθει ποτέ την αλήθεια. Δεν πρέπει να την μάθει. Αυτός είναι ο πατέρας της." Σκέφτομαι κι από τις σκέψεις με βγάζουν φωνές και γέλια που ακούγονται από ένα δωμάτιο στην άλλη άκρη του δωματίου. Βγαίνουν άνθρωποι από εκεί.
Ξαφνικά το βλέμμα μου συναντά κάποιον που θυμίζει τόσο πολύ τον Γιώργο. Παγώνω. Νόμιζα πως μου φάνηκε ώσπου σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε. Με μια γρήγορη κίνηση μπήκα στο δωμάτιο κι έκλεισα την πόρτα. Σωριαστηκα σε μια καρέκλα. Η Ασημίνα είχε κοιμηθεί. Ο Εμίρ με κοίταξε ανήσυχος.

"Ο Γιώργος... Είναι εδώ ο Γιώργος."