Yarış Tutkunları

●• 13 •●

Sonunda ben geldiiim. Bayadır bölüm atmamı istiyordunuz. Aklımda fikir var yazacağım ama üşeniyorum, sonra bir mesaj geliyor, bildirim geliyor çıkıyorum wattpadden. Böyle böyle baya erteledim ama bugün karar verip bitirdim. O kadar beklediğinize değecek bir bölüm olmadı sanırım :/. Kendinize iyi bakın, keyifli okumalaar.😊 Bir de bu aralar hızlı bir artış yaşadık ve sıralamaya girmişiz çok mutlu oldum çok teşekkür ederim hepinize 💗💗💗💐

¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤

Işıklar yanmıyordu. Karanlıkta duvarda ışığın düğmesini aradım ve elim değmesiyle ışıklar açıldı. Donup kalırken içimde ki kanın çekildiğini hissettim.

Her yer her yerdeydi. Aklıma ilk gelen şey eve hırsız girmesiyken hâlâ da evde olabilmesi ikinci şey olarak aklımda belirdi. Korkuyla ilerlerken kenarda duran vazoyu elime aldım. Merdivenlerin önünde kan damlaları vardı. Lan bildiğin kan damlası mı!? Kan yani. Kan.

İçimi iyice korku kaplarken abime bir şey olması düşüncesi beni daha da korkuttu. Bu yüzden geri kaçmak değil de yürümeye devam ettim.

Yavaş gitmek belki de dezavantajdı. Abime bir şey olmuş olabilirdi. Adımlarımı hızlandırdım ve merdivenleri hızla çıktım. Yukarıya çıkınca seslendim.

"Abi!"

Ses yoktu.

"Abi nerdesin!?"

Yine ses yoktu. Abimin odasının kapısını hızla açtım. Etrafı gözlerimle tararken buranın da dağınık olduğunu farkettim. Oda boştu. Vazoyu iyice kavradım ve kapıyı ittirerek kapının arkasına baktım. Ve gözlerim bir çift gözle karşılaştı.

Niye hâlâ bakıyorsun Dolunay! Vursana kafasına.

İçimden geçen sesi dinleyip vazoyu kafasına indirdim. Bir eli kafasına giderken diğer eliyle dur işareti yaptı. Biraz geriye gittim.

Kasığına tekme attığımda iki büklüm olurken sırtına da dirseğimi geçirdim. Diz üstü yere çöktüğünde maskesini çıkarttım.
HASİKTİR!