Fox

2

Ik word wakker in een onbekende kamer, in een warm, zacht bed. Ik stap uit het bed en loop naar de deur. Voorzichtig duw ik de klink omlaag, de deur gaat open. Ik loop de kamer uit en via een smalle gang kom al snel in de woonkamer aan. 'Goedemorgen,' zeg ik als ik twee mensen aan een tafel zie zitten.

Een man met grijs haar springt gelijk op en grijpt zijn geweer. Ik zet een stap achteruit en kijk hem bang aan. 'Sorry, ik wou u niet laten schrikken,' zeg ik zachtjes. 'Pa, doe rustig,' zegt de jongen en legt zijn hand op de loop van het geweer. Hij duwt hem langzaam omlaag en komt dan op me af. Ik let op elke beweging die hij maakt en zet nog een stap achteruit ik voel de muur tegen mijn rug. Als ik opzij wil stappen, grijpt hij mijn onderarm vast. Ik krimp in elkaar van de pijn. 'Laat me alsjeblieft los, het doet pijn,' smeek ik hem. 'Jezus, sorry. Ik wist niet dat ik je zo stevig vast hield,' zegt hij en laat mijn arm snel los. Hij hurkt voor me neer. 'Hoe heet je?' vraagt hij en kijkt me aan. Ik zeg niks en blijf hem aankijken. 

Mijn blik schiet naar de oudere man die zijn geweer op de tafel legt. Ik kruip weg, tegen de muur aan, als hij naar me toe komt. 'Rustig maar, hij doet je niks,' glimlacht de jongen naar me en komt naast me zitten. 'Mijn naam is Louis, en dat is Jakob. Ik woon bij hem sinds mijn ouders zijn overleden. Waar zijn jouw ouders?' vraagt hij. Ik schud even met mijn hoofd.  Ik heb geen ouders. 'Zijn ze overleden?' vraagt Louis. Ik schud weer met mijn hoofd. 'Ze wouden me niet omdat ik anders ben,' zeg ik. 'Door je staart?' vraagt hij nieuwsgierig. Ik zeg niks maar trek de beanie van mijn hoofd en mijn grote vossenoren komen tevoorschijn. 'Oh,' mompelt Louis. 'Jij wilt me vast ook niet meer, niet waar?' mompel ik en glimlach zwakjes. 'Tuurlijk wel. Ik wil je leren kennen,' glimlacht hij. Ik staar hem verbaasd aan. waarom wouden mijn ouders, mijn bloedeigen ouders, mij hierdoor niet meer hebben en deze vreemdeling wel? 

Hij glimlacht lief naar me en staat dan op. Hij steekt zijn hand naar me uit. Ik kijk hem even aan en neem dan zijn hand aan. Hij trekt me overeind en neemt me mee naar de tafel. Hij gebaart dat ik op een stoel moet gaan zitten dus dat doe ik. 'Ik haal wat te eten voor je, wacht even,' zegt Louis en loopt weg. Nu ben ik alleen met Jakob... Ik houd hem nauwlettend in de gaten. 'Waar kom je vandaan?' vraagt hij chagrijnig en wantrouwend. Ik pak mijn paspoort en vouw hem open. 'Doncaster,' antwoord ik snel. 'Je weet dat niet uit je hoofd?' vraagt hij verbaasd. 'Ik was het vergeten na alle tijd in de bossen,' lieg ik. 'Vast,' zegt hij sarcastisch. Louis komt terug met een bord en een beker. 'Hier, ik heb een broodje met kaas voor je gemaakt en ik heb een glas melk voor je,' zegt hij en zet het voor me op de tafel. 'Dank je wel,' zeg ik dankbaar en begin aan het broodje.

Al snel heb ik alles op. 'Heel erg bedankt, Louis,' zeg ik nog een keer. 'No problemo,' zegt hij en ploft op een stoel. 'Dus, hoe kom je aan die vossenstaart en -oren?' vraagt hij nieuwsgierig. 'Mee geboren,' zeg ik schouderophalend. 'Ze liegt de hele tijd, Louis. Zie je dat nou niet,' zegt Jakob voordat Louis iets kan zeggen. 'Hoe denk jij dan dat het zit? Ze heeft ze eraan genaaid?' vraagt Louis sarcastisch. 'Ik zie dat inderdaad wel voor me. Die staart zit vast gewoon aan haar broek genaaid en de oren zitten aan een haarband of iets dergelijks,' zegt Jakob vastberaden. Louis kijkt me even aan. 'Ik geloof haar wel,' zegt hij. 'Hoe kan ze dan een halve vos zijn?!' vraagt Jakob boos en grijpt zijn geweer beet. 'Ze liegt ons gewoon voor,' zegt hij en richt op mij. 'Jezus Jakob, ben je gek geworden!?' schreeuwt Louis boos en springt tussen Jakobs geweer en mij. 'Louis, ik wil haar hier niet hebben. Of ik schiet haar hier gelijk af of je brengt haar ergens ver weg in het bos en laat haar daar alleen,' zegt Jakob boos. 'Mooi niet,' zegt Louis vastbesloten. 'Als je haar het bos in stuurt, ga ik mee,' zegt hij. 'Louis, dat is het niet waard,' zeg ik zachtjes. 'Jawel, ik vind dit niet kunnen,' zegt hij. 'Anders ga jij even naar de logeerkamer terwijl Jakob en ik dit uitpraten?' stelt hij voor. Ik knik en sta op. Ik houd Jakob goed in de gaten terwijl ik naar de logeerkamer loop.

Ik ga weer op het bed zitten en pak mijn paspoort erbij. Mijn naam is Fox Tale. Ik ben geboren op 7 januari in Doncaster, Engeland. Ik ben 1,72 meter lang.

De deur gaat open en Louis komt binnen. Je mag hier nog een week blijven, daarna zien we wel weer,' glimlacht hij naar me. Ik kijk hem blij aan. 'Dank je,' glimlach ik dankbaar. 'Maar dan moet je wel vertellen hoe alles in elkaar steekt,' zegt hij en ploft naast me op mijn bed. Ik zucht.

Zal ik het hem vertellen? Dokter Sidley en zijn mensen kunnen me nu toch niks meer maken... 

'Ik werd geboren met een vossenstaart en -oren. Het bleek dat ik af en toe zelfs volledig in een vos kon veranderen. Zo onderhand heb ik geleerd zelf te bepalen wanneer dat gebeurd. Mijn ouders wouden niks met me te maken hebben. Ik werd uiteindelijk uit het ziekenhuis meegenomen door dokter Sidley. Sindsdien heb ik heel mijn leven bij hem in een kooi geleefd. Hij deed experimenten om te ontdekken hoe ik als een halve vos ben geboren. Toen hij wou kijken of ik een heks was, blijkbaar geloofde iemand die voor hem werkte daarin, probeerde hij me te verdrinken. Ik was toen twaalf of zoiets geloof ik. Hij hield me een kwartier onder water. Toen ontdekte ik dat ik onderwater kan ademen. Ik ben dus niet alleen deels vos, ik ben ook nog een beetje vis. Ze hebben op heel veel "normale" mensen experimenten uitgevoerd. Ze hebben daar nu mensen die ze zelf in halve dieren hebben verandert. Als ze niks meer aan één van die mensen hebben, worden ze gemarteld tot ze dood gaan. Gisteren besloot hij dat hij me zou laten gaan, hij had niks meer aan me en ik was zo geboren dus kon hij mij gewoon vrijlaten. Ze hebben me deze kleren en een paspoort gegeven en toen werd ik in het bos achtergelaten. Ze vertelden welke kant ik op moest voor de stad en daarmee ben ik toen maar op pad gegaan. Toen ik echt niet meer verder kon, ben ik gaan slapen en de rest weet je zelf,' leg ik uit. 'Jezus... ' mompelt Louis en staart me ongelovig aan. 

Straks stuurt hij me alsnog weg...