Fox

12

'Je ouders wouden je heus wel houden, Fox, ze lieten je niet achter in het ziekehuis. Jij was de eerste dochter van Harry en Louis maar ik had je ontvoerd,' lacht hij. Ik kijk naar Harry, die met grote ogen naar me kijkt. 'Maar nu gaat hij je alsnog verliezen, jij hebt ons geheim doorverteld en ik weet zeker dat Harry het ook weet,' zegt dokter Sidley en de zweep slaat tegen mijn nek. 'Ik heb het hem echt niet verteld!' roep ik huilend en de zweep valt weer op mijn rug. Dokter Sidley smijt zijn zweep tegen Harry aan en grijpt me bij mijn hals vast. Hij duwt me tegen de muur. Met mijn handen probeer ik zijn handen los te krijgen zodat ik kan ademen. Met mijn benen schop ik naar hem toe, proberend hem ergens te raken. Dan komt de politie ineens naar binnen. Dokter Sidley laat me ineens op de grond vallen en verlaat het huis via het raam. Ik grijp met mijn handen naar mijn hals en haal diep adem. Hijgend zit ik op de grond als ik Harry naar me te zie komen. Een agent houdt hem tegen. 'Met je gezicht naar de muur staan,' zegt hij en houdt Harry's polsen los. Een andere agent komt op mij af. 'Shht, het is goed nu. Je bent veilig,' zegt hij. 'Lux,' breng ik moeizaam uit. 'Wat zei je?' vraaft hij. 'Lux. Ze hebben mijn zusje uit de kamer meegenomen,' zeg ik langzaam. 'Er is een vermist meisje,' roept de agent naar zijn collega's. 'En mijn vader heeft niks fout gedaan,' zeg ik en knik met mijn hoofd richting Harry. De agent dit bezig was met Harry's handboeien maakt de boeien na een goedkeurend knikje van de agent bij mij los en Harry komt gelijk naar me toe. Hij trekt me in zijn armen en wiegt me heen en weer. 'Nu mag je al helemaal blijven,' fluistert hij zachtjes. 'Papa!' roept Lux. Als ik Harry loslaat zie ik haar op ons af rennen. 'Lux,' glimlacht Harry blij en knuffelt Lux.

'Fox, je moet ons vertellen wat er is gebeurd. Waarom was die man in jullie huis?' vraagt de agent nog een keer. 'Ik zei toch dat ik het niet kan vertellen? Hij was daar omdat ik had verteld wat er was gebeurd!' roep ik boos. Ik ga het ze niet vertellen, wie weet het wat dokter Sidley dan gaat doen. 'Bij ons is het veilig, Fox. Alles wat je verteld blijft binnen de politie. Als we hem arresteren zal hij niet weten dat jij ons hebt verteld wat er is gebeurd,' probeert hij. Ik zucht.

Waarom blijven ze toch zo doorzeuren?
Omdat ze antwoorden willen, zoals iedereen.

'Geef het toch op, ik kan het niet vertellen,' zeg ik boos. 'Dat kan je wel,' zegt de agent. Als ik het opnieuw weiger te vertellen loopt hij de kamer uit. Ik spring op en ren naar de deur maar hij zit op slot. Ik zucht en zak huilend tegen de muur naar beneden.

Waarom overkomt mij dit?
Om het een ander te besparen.

De agent komt terug met een man van en jaar of 35, 40 misschien.

De agent probeert nog eens om mij alles uit re laten leggen en kijkt de vreemde man dan aan. 'Zou een serum helpen?' vraagt hij. 'Ik denk dat het echt gevaarlijk is om er vertellen wat er gaande is,' antwoordt hij. 'Wie zet jou onder druk?' vraagt hij dan aan mij. Ik twijfel even. Dat mag ik vast wel zeggen? 'Dokter Sidley,' antwoord ik langzaam. De mannen kijken elkaar geschrokken aan en verlaten de ruimte dan weer. Aan het klikgeluid te horen zit de deur op slot. Ik plof op de stoel en wacht tot iemand terug komt.

Harry en Lux komen na een tijdje de kamer in. 'Fox?' vraagt Lux en komt op me af. 'Wat is we Lux?' vraag ik.'Ben je echt mijn zus?' vraagt ze. Ik kijk Harry vragend aan en hij knikt. 'Ja, ik ben jouw zus,' glimlach ik naar haar. Lux geeft me een knuffel. 'Ik vind je nu al een lieve grote zus!' zegt ze lief. 'En je bent het liefste zusje wat ik me maar wensen kan,' glimlach ik als ik haar terug knuffel. 'Ik ben blij dat ik je terug heb, Fox,' zegt Harry en slaat zijn sterke armen om Lux en mij heen. 'Ik ben blij dat ik jou mijn vader kan noemen,' lach ik gelukkig.

'Het is tijd om naar jullie safe house te gaan,' zegt een agent die binnenkomt. 'Naar onze wat?' vraag ik verbaasd. 'Een safe house is een plek waar je eigenlijk ondergedoken bent voor een crimineel, in ons geval is dat dokter Sidley. De politie kan ons daar goed tegen hem beschermen,' legt Harry uit. 'Oh, oké,' mompel ik en knik langzaam.
We stappen in een onopvallende politieauto en verlaten het politiebureau.
Harry speelt wat muziek en ik staar naar buiten. Ik kijk toe hoe het landschap voorbij raast. Zachtjes zing ik het liedje dat Louis me had geleerd. 'Ik wist niet dat je kon zingen?' zegt Harry vrolijk als het liedje is afgelopen. 'Nog een keertje!' roept Lux enthousiast. 'Louis heeft het me geleerd,' mompel ik. 'Wees niet verdrietig, het is jouw schuld niet. Die man had gewoon op een zichtbaar doelwit moeten schieten, niet op de gok op een niet bestaande vos,' zegt Harry en legt zijn hand op mijn knie. 'Door mij schoot hij. Als ik er niet was geweest, had hij nooit geschoten. Dan was Louis nu niet dood,' zeg ik en een traan rolt over mijn wang. 'Ik neem het jou niet kwalijk, dan moet je het jezelf ook niet kwalijk nemen,' glimlacht hij lief naar me. Ik knik langzaam en veeg mijn tranen weg. Ik glimlach zwak naar hem en staar dan weer uit het raam. 'Wil je het liedje nog een keer zingen?' vraagt Lux. Ik knik en haal een paar keer diep adem om mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Ik maak sinds vandaag weer gebruik het standaard toetsenbord van mijn telefoon dus de kans dat er typefouten in dit hoofdstuk staan is iets groter dan normaal. Ik hoop dat het niet al te erg is... >~<