Fox

9

Ik word wakker in dezelfde steeg. Ik ga rechtop zitten en voel gelijk een steek in mijn buik. Ik trek mijn trui iets omhoog en zie algauw dat mijn hele buik rood is van het bloed. Ook op de grond ligt veel bloed. Op dat moment begint het te regenen. Net goed, zo kan al dat bloed weg spoelen. Mensen accepteren me normaal al niet, laat staan wanneer ik helemaal onder het bloed zit. Achter een grote vuilcontainer trek ik mijn trui uit. Ik was al het bloed van mijn lichaam en uit mijn trui en kleed me dan weer aan. Alleen het verband om mijn arm is nog een beetje rood.

Als het weer stopt met regenen ga ik op het bankje bij de speeltuin zitten, Na een tijdje spelen er al veel kinderen, ze klimmen in de toestellen en rennen in het rond. Een jongeman komt naast me zitten. 'Welke is van jou?' vraagt hij. 'Geen van deze kinderen,' zeg ik zachtjes en glimlach zwak. Ik zou willen dat ik Maeve mijn dochtertje mocht noemen. 'Oh, de mijne is het meisje met het blauwe jackje daar,' zegt hij en wijst haar aan. 'Ze is een vrolijk meisje,' glimlach ik en kijk hem aan. Hij kijkt me geschrokken aan. 'Oh sorry, ik had je vanaf de zijkant ouder ingeschat,' zegt hij verbaasd. 'Het geeft niet,' lach ik en rek me uit. Ik strek mijn armen waardoor de mouwen van mijn natte hoodie omhoogschuiven. 'Wat heb je daar nou?' vraagt hij, op het verband rond mijn arm doelend. 'Oh, das niks. Het is alleen een beetje nat geworden in die regenbui daarstraks,' lach ik. 'Was je buiten gebleven?' vraagt de man verbaasd. 'Sja, ik heb geen huis dus een andere keuze heb ik niet echt,' glimlach ik. 'Als je wil, mag je best een tijdje bij Lux en ik blijven wonen hoor,' zegt hij tegen me. 'Meent u dat?' vraag ik verbaasd. De man knikt. 'Ook als ik u vertel dat ik half vos ben?' vraag ik bang. 'Sorry, half vos?' vraagt hij niet-begrijpend. 'Ik heb een vossenstaart en vossenoren,' leg ik uit en kijk naar de grond. 'Ach joh, dat maakt niet uit. Je bent van harte welkom bij ons,' glimlacht hij. 'Echt waar?' vraag ik verbaasd. 'Echt waar, kom gerust mee als we weer terug naar huis gaan,' lacht hij. 'Dank u wel,' glimlach ik dankbaar naar hem. 

Misschien is de stad toch niet zo slecht als ik dacht.

'Lux!' roept de man. Het meisje komt aanrennen. 'Wat vind je ervan als dit meisje mee naar ons huis komt?' vraagt hij aan zijn dochtertje. Het meisje kijkt me even aan en knikt dan enthousiast. We staan op en lopen naar hun huis. Het is een rijtjeshuis in een kinderrijke buurt.

'Je mag wel even douchen als je wil, je kleren zien er vies uit,' zegt de man. 'Dan zijn mijn kleren toch nog steeds vies?' lach ik. 'Ik leg wel wat schoons voor je bij de badkamerdeur. Mijn oudste dochter was ongeveer net zo lang als jij toen ze Lux en mij verliet,' zegt hij. 'Oké,' zeg ik en loop naar boven.
Lux heeft me daarstraks al enthousiast een rondleiding gegeven.

Ik zet de kraan en kleed me uit. Mijn lichaam is nog steeds vies van al het bloed. Ik stap snel in de douche en laat het warme water over mijn lichaam glijden. Ik smeer wat shampoo in mijn haar en was mijn lichaam met zeep.

Als ik weer schoon ben stap ik weer uit de douche en droog me af. Als ik de deur op een klein kiertje doe om te kijken of de kleren er liggen, zie ik inderdaad een stapeltje kleren op de vloer liggen. Ik pak  het snel op en doe de deur weer dicht. Ik kleed me aan en bekijk mezelf in de spiegel. Een zwart T-shirt met daaroverheen een spijkerblouse. Om mijn benen zit een zwarte spijkerbroek, maar ik mis het gas voor mijn staart.

Als ik de knopen uit mijn haar heb geborsteld, loop ik de trap af. 'Harry, zou je het goed vinden als ik een gat in de broek maak voor mijn staart?' vraag ik als ik hem in de keuken bezig zie. 'Ja hoor, ga je gang, In de la naast de koelkast ligt wel een schaar,' zegt hij zonder zich om te draaien. Ik pak de schaar en loop weer naar boven. Ik knip netjes een gat voor mijn staart en trek de broek dan weer aan.

'Dankjewel, Harry,' zeg ik als ik de schaar weer in de la leg. 'No problemo,' zegt hij en draait zich naar me om. Hij kijkt even naar mijn staart en oren maar kijkt me dan aan. 'De kleren passen geloof ik wel hé?' vraagt hij. 'Ja, ze passen prima,' glimlach ik. 'Harry?' vraag ik zachtjes.

'Ja?'

'Hoe lang mag ik hier blijven?' vraag ik voorzichtig. 'Dat moeten we maar even zien, oké? Hoe jij je hier voelt, hoe Lux het vindt met jou erbij, hoe ik het vind...' zegt hij en glimlacht naar me. Ik knik langzaam. Misschien stuurt hij me ook wel weg, net als Jakob. 'Is er iets?' vraagt Harry. Ik schud snel mijn hoofd. 'Er is niks,' glimlach ik. 'Kom op, vertel het me,' vraagt hij. 'Er is niks om je zorgen over te maken,' zeg ik zachtjes. 'Kom op, je keek zo teleurgesteld toen ik zei dat ik niet weet hoe lang je hier zou blijven. Ik wil weten wat er is, vertel het me, alsjeblieft,' smeekt Harry. Ik kijk hem even aan. 'Ik was hiervoor bij Louis, in het bos. Na een week stuurde Jakob me weg, Louis kon daar toen niks meer aan doen en dat was mijn fout,' zeg ik zachtjes en dan barst ik in huilen uit. Ik leg mijn handen voor mijn gezicht en voel dan Harry's arm over mijn schouders. Hij trekt me mee en zet me dan op de bank. Daar trekt hij me in een knuffel om me te troosten.