MAÇOLAR...

Maçolar - 9

Canlarım kusura bakmayın Wattpadde ki sorun yüzünden bir türlü bölüm yüklemeyemedim. Bölüm yüklediğimde kimseye bölüm gitmediğinin mesajı geldi. Bende kapatıp her şeyi yeniden açtım ve sonunda yükledim. Ve oldu bölüm yüklendi...

Keyifli okumalar kuzularim...

***

UmutToker

Son söylediklerimden sonra gülümseyerek arkamı dönerek yürümeye devam ettim. Arabaya binmek üzereyken bir kol tarafından durdurularak geri çekildim. Kim olduğunu biliyordum artık, elinin sertliğini unutmak mümkün değil di. Tıpkı toplantı odasında olduğu gibiydi. Ayağımda ki topuklu ayakkabılar yüzünden dengem bozuldu ve ben kendimi onun kolları arasında kucakta buldum. Sıcaklığı tüm bedenime yayılırken ne yapacağımı şaşırmıştım. Başımı hafif yukarı kaldırarak onunla göz göze geldim. Gözlerinin renginin gittikçe değişmesine şahit oluyordum. Tepki veremediğim gibi oda tepkisini gösteremiyordu. Çok yakındık, etrafım biran boşlaşmaya başlamıştı. Bu yakınlık... Kalbim hızını her geçen saniyede değiştiriyordu. Bunu kokudan mı yoksa heyecandan mı olduğunu anlayamıyordum? Tüm bildiğim ezberler bozulmuştu. Nefesim boğazımda tıkanıyordu. Ben tıkanıyordum. Panik dalgası vücuduma elektrik hızında yayılmaya ve aklımın tekrardan yerine gelmesine yardımcı oluyordu.

''Bırak beni.'' diye fısıldadım gözlerimi dudaklarından ayırarak.

Nefesimin nefesine karışmasına engel olmak istedim. Yutkunduğunu gördüm. Derin derin nefes alarak bir şey söylemeden beni kucağından yere bıraktı. Benden uzaklaşması ile üşüdüğümü hissetmeye başladım. Üşüyordum! Titrek bir nefes çekerek içime ondan biraz daha uzaklaşmaya çalıştım. Soğuk rüzgarın dalgalı bir şekilde bedenime çarpması beni korkutuyordu. Bu hissin beni ele geçirmesine izin vermemem gerekiyordu.

''İyi misin?'' diye sordu içimi sıcaklık yaymaya başlayan kalın ses tonuyla.

''Evet, ayakkabılar.'' dedim.

Tıkanmıştım, bir şey konuşamıyordum. Bu durum çok saçmaydı.

''İyi geceler'' diyerek arkamı döndüm.

Arabanın kapısına tekrardan uzandığımda onun içimde tuhaf hisler uyandıran sesini işittim.

''İyi geceler cuma günü saat 14:00 de sizi ofisime bekliyorum.'' dedi aynı ses tonuyla.

Kapıyı açarak arabının içine yerleştim ve çalıştırarak oradan uzaklaşmaya başladım. Hemen arkamda olduğunu gördüm. Arabasını çok iyi tanıyordum. Derin derin nefes alarak arkamda ki arabanın varlığını yok saymaya çalıştım. Kafamı meşgul etmem gerekiyordu...

Bana tekrar dokunmuştu. Onu uyarmama rağmen tekrar dokunmuştu. İçimde tuhaf hisler uyandıran o ses tonu. Boğuktu derindi... ve bu durum düşündüğümden farklı bir etkiye sebep oluyordu bende.

***

Sahil yoluna saparak deniz havasının en doğrusu olduğuna kanaat getirdim. En doğru seçimdi! Deniz insanı bir nebze olsun rahatlatırdı. Benimde şimdi rahatlamaya ihtiyacım vardı. Arabayı park ederek indim ve yürüyerek kendime gelmeye çalıştım. Rüzgar yüzüme çarptıkça ne kadar çok ısındığımı fark ettim. Bu iki oluyordu. O hödük ile her yakınlaşmam beni gerginliğe sürüklediği gibi vücudumda tepkisini gösteriyordu. En son iki sene önce bunları yaşadığımı hatırlayarak güldüm. En son o zamanlar vücudum ısısıyla oynuyordu. Ama bu çok saçmaydı. Ben şimdiye kadar kendime gayet de güzel hakim olabiliyordum. Şimdi neden bunların hiç biri bir işe yaramıyordu. Neden aynı şeyleri sürekli düşünerek kendime işkence ediyordum. Düşündüklerimin cevabını dahi bulamazken neden bunları kendime yapıyordum. Ruhsuz olmaya başlıyordum... ağır ağır ruhumun artık benden çekildiğini biliyordum. Son darbemi aldıktan sonra da öyle olmamış mıydı, olmuştu. Her şey o günden sonra değişmişti. Bende o günden sonra daha da güçlü olmaya zorladım kendimi. Şimdi ki güçüm de o günün etkisi çoktu! Belki birine akıl danışmam gerekiyordu. Beni benden iyi tanıyan birine anneme. Böyle zamanlarda en yakınım annem bana yardımcı olabilirdi. Telefonumu çantamdan çıkararak numarasına dokundum.