Gods of this World | Newt (dutch, the death cure)

H1: Het Begin van het Einde

Ik weet niet hoe lang we hier al zijn; maanden, of weken zelfs? Ik kan niet meer tellen.

Mijn hoofd is leeg, en ik heb het gevoel alsof ik niks meer kan doen, maar dit gevoel had ik een tijdje geleden niet, totdat alles ineens tegelijkertijd leek te komen.

Het voelt net zoals de Laar, maar daar hadden we een uitweg dat moeilijk te vinden was, en duurde het voor sommigen zelfs jaren.

Hier in de Right Arm zitten we niet opgesloten, maar voorlopig kunnen we geen kant op; ik kan nergens naartoe.

Als we hier blijven, zijn we veilig en dan zou je denken dat er niks aan de hand is; niks om je zorgen over te maken, toch?

Het enigste nadeel is dat onze vrienden vast zitten in de handen van een verschrikkelijke vijand die we nu allemaal wel kennen bij naam, en we kunnen hen niet zomaar achterlaten.

We kunnen ze niet zomaar aan hun lot overlaten, dat is niet wat wij ons als mensen beschrijven.

Daarnaast is onze vijand tot alles toe in staat, dus op een gegeven moment komt er een kans dat ze ons gaan vinden zoals ze al eerder hebben gedaan; je weet maar nooit wie er naast de anderen nog te vertrouwen is.

Ik wil daar eigenlijk niet meer over praten.

Ik herinner me de woorden van Jorge nog nadat Thomas en ik onze speech deden tegenover de Right Arm; een paar dagen nadat onze vijand WICKED een schop onder onze konten had gegeven, als ik Vince's woorden, onze leider, mag herhalen.

Als we naar WICKED gaan, plegen we een soort van zelfmoord, zei hij.

Hij had ons wel overtuigd, maar Thomas en ik kunnen er ook wat van en probeerde er nog een schepje bovenop te doen; het is iets wat we altijd al hebben gedaan.

Het gold namelijk niet alleen voor onze vrienden die we wilden redden, maar de hele wereld die onder dezelfde vijand lijd; iedereen kent WICKED wel, tenzij het op andere plaatsen in de wereld er anders aan toe gaat dan hier.

Wij kunnen niet goden spelen over de wereld, dat kan niemand niet en daar is deze wereld te zwak voor. De sterksten staan hier recht voor je neus, degenen die je kent en er toe doen; mensen die in de handen zitten van de vijand dus daarom moeten we doen wat er gedaan moet worden.

Nadat wij onze speech hadden gedaan, was bijna iedereen het ermee eens maar daarom zeg ik het woord "bijna", want niet iedereen.

Je hebt het wel over leven en dood, en daar moet je geen grappen over maken.

Ik heb het namelijk over het plan om WICKED voor eens en altijd te vernietigen; het is een groot plan wat van zo'n klein groepje als ons komt maar daarom hebben we gelukkig de Right Arm.

Ze hadden in ieder geval veel overtuiging nodig voordat we plannen konden maken.

Er is niks wat ons tegenhoud om onze vijand te vernietigen, maar voor mijn gevoel kan ik het nu even niet aan, ook al betekent dat niet dat ik er niet aan heb gedacht.

Het blijven onze vrienden die gered moeten worden, en niet alleen onze vrienden maar ook kennissen van deze mensen van de Right Arm, of familie. Ik weet niet hoeveel volwassenen, tieners en misschien wel kinderen bij WICKED gevangen zitten, en waar ze precies zijn.

We kunnen ze niet zomaar aan hun eigen lot overlaten, want wie weet wat WICKED nu met ze doet.

Ik weet niet wanneer we dit plan gaan uitvoeren, maar het vergt natuurlijk veel energie van ons en dat heb ik, zoals ik al zei, op dit moment nu niet echt.

Al dat gepraat over de wereld te redden, je weet vast wel wie ik ben.

Mijn naam is Elena, voormalig heette ik Elisabeth, totdat Mary-.