Gods of this World | Newt (dutch, the death cure)

H39: "Please Tommy, Please"

Minho en Gally verdwijnen langzaam in het gevecht. Zelf gaat mijn hart ook tekeer. Wat nou als ze gewond raken? Of erger nog, wat nou als ze dood gaan? Zo moet ik niet denken. Ook al zijn we zo dichtbij de dood geef ik nog steeds niet op. Ik ben leeg. We zijn allemaal leeg. We hadden onszelf niet in deze positie verwacht, maar helaas zitten we er wel.

Thomas kijkt nog naar het gevecht en ik kijk met hem mee. 'Als we slim zijn kunnen we hem weer door de steegjes meenemen, maar we moeten snel zijn anders redden we het niet.' zegt Thomas en kijkt me aan. Het is eigenlijk hopeloos. Dat moet Thomas zelf ook weten. 'Je kijkt me aan met een blik die zegt dat we het niet gaan redden.' Ik haal mijn schouders op en kijk hem aan. Dat is misschien wel het eerste waar ik aan dacht. 'Ik weet het niet.' zeg ik.

Ik weet het echt even niet meer. Ondertussen wordt ons gesprek ook onderbroken door de bommen en de geweerknallen, maar dat is al de hele tijd bezig. Ik zweet nog steeds heel erg. Mijn staart is half uitgezakt en blauwe plekken bedekken mijn lichaam. We kunnen het proberen, maar of Newt de kracht er voor heeft weet ik niet. Ik denk het niet, want toen we hier al heen vluchtten kon hij al niet meer.

'Kaylee.' hoor ik een zwakke stem van Newt. Ik kijk meteen naar hem terwijl Thomas nog naar het gevecht kijkt. Het bloed druipt over zijn kin wanneer hij mijn naam zegt. Ik kijk hem geschrokken aan. Nu ziet hij er echt uit alsof hij gaat breken. De laatste fase van de verandering van het virus is begonnen, denk ik. Ik kan het niet aan zien.

Hij pakt stevig mijn hand vast en ik laat hem ook niet los. Het lijkt alsof hij iets van me wilt en ik laat hem zijn gang gaan. Ik voel zijn aderen tegen mijn hand. 'Luister naar me.' zegt hij smekend. Ik knik trillend. Wat wilt hij zeggen?

Met zijn andere hand probeert hij het kokertje van zijn ketting af te trekken maar hij heeft er moeite mee. Dan trekt hij eindelijk kreunend het kokertje van zijn ketting. Hij geeft het aan mij. Er hangt er nog één. Ik pak het met trillende handen aan, maar ik kijk er niet naar. Meer naar Newt. 'Beloof je dat je dit open maakt als ik er niet meer ben?' vraagt hij smekend. Zijn ogen staan smekend en misschien is dat zijn laatste wens. Ik kijk hem verward aan. 'Maar Newt, je gaat het-' Ik word onderbroken door Newt die naar me schreeuwt. 'Beloof het me!' Ik schrik ervan, maar besef dan dat hij het meent. Snel kijkt Thomas naar ons.

'Alsjeblieft, ik smeek het je.' zegt hij smekend. Oh mijn god, hij meent het echt! Ik krijg tranen in mijn ogen wanneer hij dat zegt. Hij gaat het echt niet halen. Hij weet ook dat hij het niet gaat halen en dat heeft hij vastgesteld. Ik knik zonder twijfel. 'Ik beloof het.' zeg ik huilend en stop het kokertje in mijn zak. Hij glimlacht terwijl het bloed uit zijn mond druipt en houd mijn handen stevig vast. Hij trilt helemaal en het virus speelt met hem. Hij drukt er trillend een kus op. Daardoor krijg ik nog meer tranen in mijn ogen.

Het is op dat moment me pas echt gaan realiseren dat hij het niet gaat halen, en dat heeft hij zelf ook door. Er is een beetje hoop voor hem maar dat beetje hoop kan zo vervagen. Misschien moet ik me klaar gaan maken voor een leven zonder hem en ik weet niet of ik dat kan. Als ik hem ga verliezen zal ik er voor zorgen dat ik er ooit bovenop kom, maar dat gaat vast lang duren. Ik zal toch van hem houden.

Hij kijkt me weer aan met een huilende blik en dan druk ik een kus op zijn lippen. Het maakt me nu niet hoe hij eruit ziet. Ik houd gewoon zoveel van hem en ik kan hem niet laten gaan, maar dat heb ik al duizend keer gezegd. Hij schrikt ervan, maar laat het gaan. Na onze stevige kus drukken we onze voorhoofden tegen elkaar. We hebben aandacht voor elkaar terwijl we nog steeds knallen horen, maar ik let op hem. Waarom Newt, waarom moest dit nou bij jou gebeuren?

'Je lippen zitten onder mijn bloed.' zegt hij. Ik lach om zijn opmerking. Zelfs als ik hem langzaam dood zie gaan. Ik haat het om het zo te zeggen, maar ik weet dondersgoed dat het waar is. 'Dat maakt me niet uit.' zeg ik. Ik hoor hem ook lachen. Dan kijken we weer naar elkaar. 'Zal je goed voor Isaac zorgen?' vraagt hij. Ik ontdek dat het geen zin meer heeft om tegen hem te zeggen dat hij het gaat halen, want ik heb zo'n gevoel van niet. Ik knik. 'Beloof je het?' 'Ik beloof het je.' zeg ik.

Hij heeft ook door dat ze het geaccepteerd heeft dat hij het niet gaat halen, en daar is hij blij mee, want hij houd van haar en het is wederzijds. 'Ik zal altijd van je houden, vergeet dat niet.' zeg ik. 'Ik ook van jou. Ik zal van boven naar je kijken.' zegt hij. Ik krijg nog meer tranen in mijn ogen. 'En ik zal naar boven kijken om te weten dat jij daar bent.' zeg ik. Ik glimlach. Dit is misschien echt het einde voor Newt. Hoe vaak ik het ook blijf zeggen weet ik zelf dat ik het moet accepteren.

'Kaylee kijk!' roept Thomas plots. Ik richt mijn aandacht op de stad en zie dan wat Thomas bedoeld. Het gevecht gaat langzaam naar een straat waardoor wij er snel tussen kunnen glippen. 'Het is veilig Newt.' zegt Thomas en kijkt naar hem. Ik zie nu pas dat hij helemaal ver weg is. Ik weet niet waar hij is met zijn gedachten maar niet bij het gevecht. Misschien zit hij al met zijn gedachten in de Safe Haven.

Kom op Newt! Ik heb je net je gang laten gaan, maar toch is er een beetje hoop. Hij moet niet opgeven. Niet voor Thomas en de anderen. Anders zijn Minho en Gally voor niks daar heen gegaan.

Thomas schud Newt heen en weer en dan komt Newt bij bewust zijn. 'Newt, hoor je me? Luister, we moeten echt gaan. Nu is onze kans.' zegt hij. Hij wil Newt omhoog helpen maar Newt houd hem tegen door zijn hoofd te schudden. 'Nee Thomas, luister.' zegt Newt. Thomas blijft maar doorgaan met hem dwingen om op te staan, maar Newt wilt iets zeggen. 'Newt, kom op, sta op.'

Dan trekt Newt de ketting met geweld van zijn nek af. Hij wil het aan Thomas geven, alleen Thomas ziet niet goed wat hij probeert te doen. 'Thomas.' zeg ik de hele tijd, maar hij luistert niet. 'Thomas, neem het aan.' zegt hij boos en houd de ketting in zijn handen, maar hij luistert niet. Dan schrikken we van Newt die schreeuwt.

'Neem het!' Hij heeft de ketting stevig vast in zijn handen. De aderen steken uit als hij roept. Zo boos heb ik hem nog nooit gezien. Alleen die ene keer toen Thomas Minho niet wilde redden vanwege Teresa. Dan is Thomas stil als Newt schreeuwt. Als Thomas stil is kalmeert Newt ook. Thomas pakt met trillende handen de ketting vast en Newt houd Thomas' pols vast.

'Please, please Tommy, please.' smeekt hij en hijgt snel doordat hij schreeuwde.

Thomas kijkt geschrokken naar mij. Ergens heeft hij wel door wat zijn beste vriend wilde bereiken, en dat moet hij niet tegenhouden. Toch heeft hij vertrouwen in zijn vriend. Newt kijkt rond terwijl hij opnieuw de weg kwijt is. 'Oké Newt, je moet alles geven wat je hebt. Kan je dat voor mij doen?' vraagt Thomas. Hij ontvangt een zwak knikje van Newt. 'Je kan het, oké? Kom op.' zegt Thomas. Newt knikt opnieuw en legt zijn ene arm om Thomas' schouder en de andere om mij.

Newt geeft wel alles wat hij heeft, maar zo te voelen heeft hij bijna niks meer. Ik kreun als we hem omhoog helpen. 'Kom op Newt!' roep ik en we strompelen met Newt weg. Hij is echt zwaar, maar ik doe alles voor hem. Nu moet ik ook alles voor hem geven en dat doe ik, wat er ook met me gebeurd.