Gods of this World | Newt (dutch, the death cure)

H24: Mijn geliefde

Ik ben nog steeds geschrokken van wat er is gebeurd, maar ik ben rustiger. Teresa zat gewoon in mij! Hoe deed ze dat dan? Heeft WICKED er iets mee te maken? Teresa zou dat toch nooit doen? Of wel? De vragen blijven door mijn hoofd spoken maar ik kan er geen één beantwoorden.

Ik ben nog steeds in de trainingszaal. Thomas en Gally hebben me even alleen gelaten. Dat wilde ik ook wel want ik wilde tot rust komen. Ik weet niet wat de rest aan het doen is. Misschien wel een plan aan het bespreken met Lawrence. Ik hoor dat plan later wel. Net zoals in de right arm toen ik depressief was. Mezelf tot rust laten komen vind ik nu belangrijker. Ook heb ik nog niks van Newt gehoord na het gesprek met zijn zus. Ik hoop dat ze een goed gesprek hebben gehad en ik wil weten wat Lizzy hem allemaal heeft verteld, maar als het privé is dan bemoei ik er niet mee.

Ik heb van Gally een beker water gekregen om tot rust te komen. Ik zit op een stoel. Hij was geschrokken, maar dat waren we allemaal. Thomas nog het meest. Ik zag, terwijl Teresa in me zat, Thomas zo bang kijken. Bang om me te verliezen en ik weet niet waar dat gevoel opeens vandaan kwam. Hij was zo bang. En dan wat Teresa zei over mij; dat ik dood moet. Ik heb alles gehoord. Waarom moet ik dood? Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat is de reden?

Ik drink een slokje uit mijn beker. Ik heb nog geen eens het initiatief genomen om mijn kleren aan te doen. Mijn lichaam is nog bezweet, en dat komt niet door het vechten met Gally. Mijn haar die in een paardenstaart zit is bezweet en plakt aan mijn lichaam.

Als ik mijn oren spits hoor ik voetstappen langzaam deze kant op komen. Ik kijk op van het staren naar de grond en zie Newt naar me toe lopen. Hij glimlacht naar me en ik glimlach terug, maar hij heeft ook een andere blik op zijn gezicht in plaats glimlachend. Een blik die ik maar al te goed ken. Een bezorgde blik. 'Hey.' zegt hij. Hij heeft andere kleren aan. Dat had Thomas ook. Gally leeft hier natuurlijk dus we hebben andere kleren van hem gekregen wat wel fijn is. Anders lopen we constant in dezelfde kleding. 'Hey.' zeg ik zacht.

Hij komt tegenover me zitten op een stoel en gaat vooruit leunen. Hij staart naar mijn lichaam, en vooral mijn borsten, maar ik knip met mijn vingers zodat hij weer op mijn gezicht let. 'Sorry.' zegt hij. Ik glimlach. 'Geeft niet.' Ik zet mijn beker op de grond. 'Het spijt me.' zegt hij meteen en kijkt naar beneden. 'Wat?' vraag ik verwarrend. 'Thomas vertelde me wat er is gebeurd, en ik was er niet bij.'

Ik geef hem niet de schuld. Nee, waarom zou ik dat doen? Ik schud mijn hoofd. 'Dat maakt toch niet uit.' 'Dat maakt het wel,' begint hij en kijkt me aan, 'je had dood kunnen gaan.' Ik leun naar achter. 'Misschien, maar jij had tijd nodig met je zus. Dat gaat voor dan ik.' zeg ik. Ik ga het hem niet nog een keer vertellen. Zijn zus is belangrijker dan ik. 'Voor mij niet.' zegt hij.

M'n hart maakt een sprongetje. Ik zeg niks meer. Hij geeft om me, dat weet ik, maar ik denk er nog steeds anders over. 'Vertel me alsjeblieft hoe het met je gaat.' zegt hij en pakt mijn handen vast. Daar is z'n andere kant weer. 'Ja, het gaat wel. Ik moet alleen even tot rust komen en verwerken wat er is gebeurd.' Hij knikt. 'Hoe deed ze dat?' vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Dat moet je maar aan haar vragen als je haar ooit nog ziet.' Ik weet echt niet hoe ze het gedaan heeft, maar ik wil het weten. Zo ook de reden dat ik dood moet weet ik ook nog steeds niet.

'Dus eigenlijk weet je niks? Maar je hoorde alles wel?' Ik knik. 'Ik hoorde alles. Ik hoorde mijn stem praten maar het was niet de mijne. Het was Teresa. Ik weet niet wat ze deed, maar ik weet honderd procent zeker dat Ava erachter zat.' Hij knikt. 'Hoe doen ze dat toch? Wat doet WICKED allemaal wat wij niet weten?' vraagt hij en leunt naar achter met zijn armen over elkaar. Hij is er duidelijk van slag van en het lijkt alsof hij diep zit na te denken. Ik haal mijn schouders nog een keer op. 'Ik weet het echt niet.'

Hij kijkt naar beneden en leunt weer naar voor. Hij is stil en ik voel alleen dat hij mijn hand weer pakt en over mijn vingers wrijft. Een beweging die zegt dat er iets mis is, net zoals zijn verhaal over zijn sprong. 'Oké Newt, laat het gaan.' zeg ik. Hij kijkt verward op. 'Wat?' vraagt hij. 'Je wilt wat zeggen. Dat zie ik aan je. Laat het gaan.' zeg ik en dit keer wrijf ik over zijn handen. Door die beweging kijkt hij weer naar mij en zucht. Hij moet nu wel vertellen wat er aan de hand is.