Gods of this World | Newt (dutch, the death cure)

H33: De testen

Ik kijk naar de nooddeur waar Thomas en Newt achter staan. Newt doet zijn helm af en kijkt geschrokken en bang naar me. Hij wordt zieker want dat zie ik aan hem. Hij bonkt op het raam. 'Wat heb je gedaan?!' roept hij naar Teresa. Hij is boos doordat ze dit heeft gedaan. Ik zie ook dat Thomas en Teresa constant naar elkaar kijken. 'Je krijgt haar terug. Ik beloof het je.' zegt ze. Newt kijkt naar mij twijfelend, en op een manier dat hij mij nooit meer gaat zien, maar ik knik dan om hem te kalmeren. 'Ik kom terug met een serum. Ik beloof het je. Ik houd van je.' zeg ik en leun tegen het raam.

In zijn ogen zie ik angst. Angst om mij te verliezen. 'Ik houd van je.' zegt Newt. Dan kijk ik nog naar Thomas en ik knik. Hij doet hetzelfde. 'Ga!' zeg ik tegen hen en Thomas rent met Newt weg. Newt heeft er wel moeite mee, maar uiteindelijk rennen ze beide weg.

Ik draai me om. Janson staat boos voor de deur. 'Je hebt jezelf uit te leggen.' zegt hij tegen Teresa en loopt langzaam naar ons toe, maar ik blijf staan. Ze knikt naar mij. 'Je hebt me net gehoord. Ik ga met haar de testen doen, en dan vind jij hen. De deuren zijn gesloten. Ze komen er niet meer uit.' zegt ze. Hij knikt. Teresa trekt mij mee en draait zich dan naar Janson. 'Janson, ik heb ze levend nodig! Ga!' roept ze. Wacht, wat?! 'Kom op!' roept Janson en hij rent met zijn bewakers weg.

Als ze weg zijn houd ik haar tegen voordat ze verder wilt lopen. 'Teresa, je hebt me verdomme net verteld dat je me terug zou brengen. Of lieg je? Alweer?' vraag ik dan boos. Als ze liegt dan word ik heel boos. Ze schudt haar hoofd. 'Ik heb je net uit de problemen geholpen. Newt en Thomas zijn sterk. Dat weet ik. We testen jou waar ze Minho ook vasthouden. Ze vinden je wel weer terug. Ik beloof je dat je veilig zult zijn. Ik stop zonodig Janson ook als het echt moet.'

Aan haar stem te horen liegt ze niet. Dan knik ik en omhels haar snel. Dat had ik niet van mijzelf verwacht. 'Dank je.' zeg ik. Ze laat me los en glimlacht. 'Graag gedaan. Nu moeten we echt gaan, kom op.' zegt ze en we rennen weg. Ik heb echt iets aan haar te danken.

~

We zitten in een kamer in de medische vleugel. De plek waar Newt en Thomas ook ergens moeten zijn. Dus ook Minho. Ik ben omgekleed in normale kleding. Gelukkig draag ik dat warme pak niet meer. Ik lig in een stoel en Teresa zit bij mij. Ik vertrouw haar nu wel. Ze heeft een soort middel wat ze in mij gaat spuiten waardoor de herinneringen terug komen. Diepe herinneringen.

'Newt en Thomas hadden trouwens in het kamp veel herinneringen gekregen. Waarom had ik die niet? Weet jij dat?' vraag ik. Ze kijkt op. Dat was ze vergeten te zeggen, maar ze heeft veel niet gezegd. 'Je had ze al gekregen in de Schroei. Alleen niet de juiste herinneringen. Natuurlijk over je ouders, maar niet van WICKED. Dit is je kans.' zegt ze. Ik knik.

'Oké, leun maar naar achteren en probeer te relaxen. Dit gaat een beetje pijn doen maar probeer je te concentreren.' zegt ze. Ik vertrouw op haar woorden en knik dan. 'Doe het maar gewoon.' zeg ik. Ze knikt en dan voel ik een pijnlijke spuit in mij gaan. Ik kreun even maar dan voel ik me al wat zwakker worden en alles wordt zwart.

~

Het is duidelijk. Ava Paige heeft mijn moeder gedood. Waarom? Waarom heeft ze dat gedaan? Ik snap het niet. Ik weet niet wanneer het is gebeurd, maar het is gebeurd toen ik er niet bij was. Ik ben er gebroken van. Mijn moeder. Ik heb nu niemand meer! Mijn ouders zijn dood, en ik heb geen broers of zussen. Behalve Thomas.

Hij is geen broer van mij, maar ik lijkt op een broer die ik nooit had. Hij zorgt voor me als het even tegen zit. We moeten een tegenmiddel vinden voor de Vuring, maar ik weet niet of dat zo snel kan. De immunen moeten getest worden in het labyrint, en of daar een tegenmiddel van kunnen vinden weet ik niet.

Ik kijk in de rapporten van de immunen die in het labyrint zitten op mijn scherm. Eens in de zoveel tijd krijgen we bericht binnen hoe ze zich voelen in het labyrint. Soms is het depressiviteit en soms de angst. Ik heb nog nooit iets positiefs gezien, behalve als ze een feest hadden voor een nieuweling eens in de maand, maar dan zelfs zie ik angst.

Na al deze jaren dat we dit al doen heb ik wat nagedacht. Ik snap nog steeds niet waarom wij niet in het labyrint werden gezet. Met wij bedoel ik, Thomas, Teresa en ik. Wat maakt ons zo speciaal dat wij voor WICKED werken? Wat hebben wij gedaan? Ik snap het niet en zal het ook nooit snappen.

We moeten een tegenmiddel vinden. Dat is het enige wat op onze lijst staat, maar hoe dan? Hoe vinden we dat ooit? WICKED heeft al veel dingen gedaan om een tegenmiddel te maken en te zoeken, maar niks heeft geholpen. Wat nou als het niet een middel is van allemaal dingen of stoffen bij elkaar, maar het bloed zelf.

Dan kijk ik op. Wat heb ik zojuist gedacht? Hun bloed? Misschien kan dat het wel zijn! Ik kan nu niet testen of het bloed van de immunen misschien het middel kan zijn, maar wel ons bloed. Dus Thomas en ik.

'Thomas.' zeg ik in zijn hoofd. Hij kijkt meteen op. We zijn weer aan het werk. 'Ik heb misschien een tegenmiddel gevonden.' zeg ik dan. Dan stralen zijn ogen. 'Een tegenmiddel?' Ik knik en ik wenk hem. Ik wil het nu testen.

~

We mochten van Ava even rusten, want we hebben hard gewerkt vandaag dat we dat wel verdienen. In plaats van dat we naar onze kamers gingen, gingen we eerst naar een medische kamer om ons bloed te testen.

'Weet je dit zeker?' vraagt hij dit keer niet in mijn hoofd. Ik kijk op. 'Ik weet het niet.' zeg ik. Gelukkig heeft niemand ons gezien. In deze kamer staan alle hulpmiddelen die we nodig hebben, zoals een microscoop en naalden. Ik begin met de naald op de spuit te zetten en bereid een middel voor om op zijn arm te smeren zodat hij geen pijn voelt.

'Dus, de testen die ze nu met die kinderen doen is misschien voor niks geweest als wij nu een tegenmiddel vinden.' Ik zucht. 'Teveel vragen.' zeg ik. Ik hoor hem lachen, maar ik beantwoord toch zijn vraag. 'Misschien, ik weet het niet. Ik had gewoon zo'n gevoel dat wat WICKED doet misschien helemaal niet klopt. Misschien is het makkelijker dan we denken.' Ik ga verder met waar ik mee bezig was.

Wij waren tenslotte vanaf het begin de sleutel voor onze toekomst.

'We moeten het proberen.' zeg ik. Hij knikt en kijkt naar me. 'Oké, doe het maar.' zegt hij. Ik knik en smeer wat spul op zijn arm. Dan breng ik langzaam de spuit in zijn lichaam. Hij kreunt van de pijn maar dat gaat snel over. Ik zuig het bloed in de spuit en haal het er voorzichtig uit. Ik geef hem een doekje en hij legt het op zijn arm zodat de bloeding stopt.

Ik doe er wat water overheen en zorg ervoor dat we het makkelijk kunnen bekijken. Met vers bloed kan dat niet zo snel. Het moet eerst een waterige vloeistof worden. Ik doe wat ik moet doen en spuit dan wat op het glaasje. Dan doe ik een deel van het virus op het glaasje. Ik kijk in de microscoop lenzen.

Mijn hart gaat tekeer als ik zie wat er gebeurt. 'Oh mijn god.' zeg ik. Ik kijk geschrokken op. Heb ik dat echt zojuist gezien? 'Wat is er?' vraagt Thomas die naast me zit. Ik kijk bang naar hem. 'We moeten dit niemand vertellen.' zeg ik. Ik kan het nog steeds niet geloven. Na al die jaren wisten we het niet, maar ik heb het gevonden! 'Wat we moeten we aan niemand vertellen?' vraagt Thomas.

Dan ontdek ik dat hij ook nog praat. 'Kijk zelf maar.' zeg ik. Hij laat het bloederige doekje van zijn wond vallen en kijkt in de microscoop. Dan hoor ik een schrik in zijn stem. 'Is dat hetzelfde als wat jij denkt?' Hij kijkt naar mij en ik knik dan.

'Thomas, jouw bloed kan iedereen redden. Het breekt niet langzaam af, het-' 'Het vernietigt het.' maakt hij mijn zin af. Ik knik. 'Ja.' Dan ontdek ik dat we hier iets heel speciaals hebben gevonden. Ik in ieder geval. Thomas' bloed kan iedereen redden!

'Waarom moeten we dit aan niemand vertellen?' vraagt hij. 'WICKED gaat dit niet leuk gaan vinden. Wij hebben dat ontdekt. Ik vertrouw WICKED sowieso niet. Misschien komen ze dan ineens erachter dat hun labyrint proef voor niks is geweest.' Hij knikt dan. 'Maar we weten niet of het voor niks is geweest. Misschien kunnen ze ook uit het labyrint het tegenmiddel krijgen door de kinderen die ze testen.' Ik haal mijn schouders op en glimlach. 'Dat is waar.'

'Dus wat kunnen wij hieruit concluderen?' vraagt hij. Ik weet meteen waar hij heen gaat. Ik glimlach. Na al die jaren. Al die jongens die in het labyrint zitten is allemaal voor niks geweest, of wel. Dat weet ik niet. Ik weet niet wat we kunnen concluderen uit de testen van de jongens. Uiteindelijk is Thomas de sleutel tot alles. 'Thomas, jij bent het tegenmiddel.'