Gods of this World | Newt (dutch, the death cure)

H14: The Last City

Het gevoel hebben dat je hebt verloren, is wel één van het meest shit gevoel dat je kan hebben. Deze boosheid, dit verdriet kan van alles betekenen op dat moment.

Dat kan gaan om iemand verloren te hebben die je lief had, of voelen dat je bent verraden, wat ik vooral voelde toen we werden verraden in het vorige kamp van de Right Arm; desnoods door iemand die we persoonlijk kende.

Echter lijkt het dit keer te zijn omdat de cranks ons te slim zijn afgeweest; ze staan met een horde om ons heen, en ze komen langzaam op ons af maar in ons hoofd lijkt dit sneller te gaan dan gedacht.

Er zaten sommigen tussen waar ik nog medelijden om leek te hebben, maar ook deze mensen zijn niet meer te redden, wat duidelijk is gemaakt door Thomas.

Degenen die al helemaal veranderd zijn, degenen die niet meer te redden zijn, hebben de macht overgenomen.

Onze kogels zijn op, en er lijkt geen weg meer uit deze situatie te zijn. Dan ga je je sterk afvragen of het wel zo'n goed idee was om alles te riskeren voor één persoon. Of we hebben gewoon geen geluk, terwijl we dit wel voor een lange tijd hebben gehad.

Is dit dan ons einde? Wat spookt er op dat moment allemaal door je hoofd?

Voor mij is dat mijn Isaac, die ik niet kan zien opgroeien en het feit dat ik gefaald hebt voor hem. Was het riskeren het allemaal waard?

De gedachten blijven in mijn hoofd spoken, terwijl ik geen eens weet wat er door de anderen hun hoofden gaat; tenminste ga ik onder met de mensen van wie ik houd, met de mensen die ik familie kan noemen.

Echter wanneer we allemaal denken dat ons plan om Minho te bevrijden mislukt is, heeft het een kwestie van tijd nodig voordat ik plots een ander bekend geluid mijn kant op hoor komen.

Als het een fractie van een seconde later was geweest, waren we nu onderdeel van de groep zombies dat ons wil aanvallen.

Ik denk dat de wereld toch nog lang niet klaar is met ons.

Voor mijn gevoel gaat het te snel voor woorden, maar het zijn de redders om wie we niet hadden gevraagd en juist nodig hadden.

Plotseling rijdt er dan ook een auto onze kant op, vanuit de kant waar we de tunnel binnen zijn gekomen; mijn hart maakt een enorme sprong als de auto de cranks omver rijdt die zojuist ons wilde aanvallen, en voor onze neus stopt met een harde druk op de rem.

Brenda staat snel genoeg op uit haar stoel, en begint te schieten met haar pistool op de cranks terwijl de schoten door deze tunnel blijven echoën.

Ik kan geen eens kijken of deze reddingsactie ons heeft geholpen, want er spoken nu zoveel gedachtes door mijn hoofd dat ik ze geen eens kan opnoemen, laat staan hoe de jongens op dit moment kunnen reageren.

Ik weet in ieder geval dat ze aan onze kant staan, en met "ze" bedoel ik ook Jorge, want hem zie ik al snel genoeg achter het stuur zitten!

Onze reddende engels!

"Kom op, ga erin!" roept Brenda zo hard ze kan tussen haar schoten door, en in plaats van dat we verbaasd naar onze redders blijven kijken, hebben we gelukkig allemaal hetzelfde instinct en we klimmen gelijk in de auto.

"Ga Jorge!" roept Brenda, en ze gaat weer zitten op haar stoel waardoor we binnen no-time de tunnel uitrijden richting het licht; de plek waar we heen wilden gaan, maar niet konden komen.

Godzijdank!

Ik zucht opgelucht zodra we weer buiten zijn, en de auto steeds verder van de tunnel vandaan rijdt waardoor we de cranks achter ons laten.