Dünya sanki bir kibrit kutusu da içinde yanmayı bekleyen milyarlarca insan. Aslında yanacağını bilmeyen, nasıl bir alevin parlayıp söndüğü gibi. Kısa bir yolun yolcuları.
Meçhul yarınların, gecelere hapsolmuş yılsızların, suya hasret çöllerin olduğu bir kutu. Derdi, tasayı, sevgiyi, özlemi ve hatta nefreti bile arayan insanların anlam verilemeyen tek gayesi hayat. İyi olmaya çalıştıkça yanlışların ezdiği, özledikçe yalnız kalmayı, sevmeye çalıştıkça terk edilmeyi öğretiyor bize sadece.
Hayal etmek sanki bir teselli olarak verilmiş bizlere. Oyunlarda hani üç can hakkın olur ya o misal; hayal etmek, umutlanmak ve teselliyle sınırlandırılmış bu haklar. Bende o kibrit kutusunda yanmış, oradan oraya savrulan bir çöp yerine koymuşum kendimi. Kimisi paradan yanmış, kimisi özlemden. Bense senin sevginin acısıyla yanmışım.
Savruluyorum dedim ya bir günüm diğer günümü tutmaz olmuş. En ağırı budur herhalde diyerek kendimce çölleri de, yıldızları da, denizleri de aşmışım ben artık.
Renklerin bin bir türünden saçlarının sarısına, kahvenin benim için tek tonu olan gözlerindeki gülümsemeye sevdalanmışım. Unutmak kelimesini içindeki tüm harfleriyle sevmez olmuşum. Sanki adının tüm harfleri bir sarmaşık oluvermiş de sarmış etrafını, yok etmiş içimde "unutmak" eylemini.
Tek bir yol var sanki dönüşü olmayan, sonu sana çıkmayan ama adının sen olduğu kilometrelerce uzun bir yol. İşte o yolda yürümeyi bile yasaklamışlar. Tam ortasındayım. Çaresiz...
.
.
.
iddiam çok okuna bilmek değil, yaşanmışlıklarımı doğru veya yanlış aktarabilmektir...
instagram:muhammetalikuzucuu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SERZENİŞ
RandomHerkesin bir dönüm noktası, Ya da kaçamayacağı bir son. Uçurumun kenarında bir mıknatıs, Eşiğine gelinceye kadar çekiyor seni. Ama düşmene izin vermiyor. Ağzın, dilin düğümlenmiş, Bir kelime dökemiyorsun cümlelere. Çaresizliğin en son hali. Atlasan...
