Her geçen sabahın ardından tam on iki den vuruyor beni hayat. Kör bir nişancının hedefiyim ama hiç teğet geçmiyor, yakıp yıkıyor her seferinde. Her gün yokluğunun şerefine yaprak döküyor ağaçlar, her akşam yürüdüğüm yollar sessizleşiyor. Yönüm belli değilmiş gibi sana çıkıyor tüm sokaklar. Dostum dediklerimin yanlışları, hiç tanımadığım insanların öğütleriyle baş başayım.
Ne doğru, ne yanlış ayırt edemiyorum. Aslında ne yanlıştan ne doğrudan ders çıkarıyorum. Bir günün doğrusu diğer günün yanlışına denk değil.
Sarf ettiğim hayatın ne doğusuyum ne batısıyım. Doğamıyorum öyle güneş gibi doğudan ne de süzülebiliyorum batıya. Her şey anlamını yitirmiş. Bir tek sen kalmışsın. Kimsenin yokluğu incitemiyor beni, yalnızlıktan hoşlanır olmuşum.
Ne alışabiliyorum ne de yerine koyabiliyorum kimseyi. Her zaman konuşmak, aldırış etmemek, gülmek iyi gelecek, sabaha hiçbir şeyim kalmayacakmış gibi yapmaya çalışıyorum.
Sevgim.
Sevgim, nefretimi her geçen gün daha da bastırıyor her geçen saat daha da seviyorum seni. Unutmak vardır, unutmayı istemek, benim içinse sen unutmayı istemek cümlesinin zıtlaşmış halisin. Yazar kalemsiz, şair şiirsiz bir anlamını taşımaz ya bende sensiz anlamsız olmuşum. Tek başına bir hiçlik kuyusu esir almış beni.
Sebep aramıyorum sevmeye.
Öylesine alışmışım ki sevgisizliğe, sessizliğe hayallerinin verdiği mutlulukla yaşıyorum işte...
.
.
.
instagram:muhammetalikuzucuu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SERZENİŞ
Ngẫu nhiênHerkesin bir dönüm noktası, Ya da kaçamayacağı bir son. Uçurumun kenarında bir mıknatıs, Eşiğine gelinceye kadar çekiyor seni. Ama düşmene izin vermiyor. Ağzın, dilin düğümlenmiş, Bir kelime dökemiyorsun cümlelere. Çaresizliğin en son hali. Atlasan...
