Helena Villasis

Escapade Fourteen

"'You okay?"

Napalingon ako kay Zac na kasalukuyang nagmamaneho dahil sa biglaang tanong niyang iyon. Bahagyang napakislot pa ako dahil sobrang    tahimik sa loob ng sasakyan tapos bigla siyang magsasalita.

"Of course!" Pilit kong nilagyan ng sigla ang boses ko. "Why?" Untag ko. Pilit itinutuon sa kasalukuyan ang atensyon. Di kasi mawala sa isip ko si Sir Cabrera at ang mga eksena kanina.

"Ang tahimik mo." Diretso ang tingin sa daan na sagot niya. Seryoso ang mukha niya habang nagmamaneho.

I studied his side profile while he was driving. His strong jaw was prominent especially now that it was clenching. His thick lashes were long and curly. It contrast the hard look his eyes were expressing. His pointed nose and soft-looking lips sum up his beautiful side profile.

"Tahimik naman talaga ako." Iniwas ko na ang tingin ko. I couldn't help but compare him to Sir Cabrera and admit that Sir is so much more in every aspect. Biased comparison eh?

Bahagyang tumawa siya. "Talaga ba?"

Gumaan ang atmosphere dahil sa tawa at biro niyang iyon. Nawala na rin ang kaba sa dibdib ko sa takot na may nahalata siya tungkol sa amin ni Sir.

Pabirong siniringan ko siya ng tingin. Napansin ko ang suot niyang basketball jersey uniform. Bigla kong naalala ang laban nila kanina sa Villamor.

"Musta ang game?" I asked, trying to lighten up the mood.

"We won. But I think mas mataas siguro points ko kung nakanood ka." Sandali niya pang niyuko ang suot. "Sorry 'di na ako nakapagpalit. 'Di na kasi kita maaabutan sa duty mo kung nagshower pa ako. Don't worry mabango pa rin naman ako." Tatawa-tawang sagot niya. Saglit pa siyang lumingon sa'kin kaya nakita niya ang paglukot ng mukha ko kaya mas natawa siya.

"Psh. Yabang ah?" Pasiring kong sabi. But it's true! Umaalingasaw pa rin ang bango niya kahit na ba pinawisan siya sa game nila kanina! Pero hindi ko iyon aaminin sa kanya.

"Honest lang, babe." Tatawa-tawa pa ring sabi niya.

Napatitig ako sa kanya. Ngayon ko lang napagtuunan ng pansin ang komportableng pagtawag niya sa'kin ng ganoon. Kelan nga ba nagsimula 'yan? Ang natatandaan ko lang ay pinagselosan ni Sir ang pagtawag niya sa'kin ng ganyan. Kaya nga naging 'baby' ang tawag niya sa'kin eh.

Damn! Naalala ko na naman 'yung kanina. 'Yung daliri ni Sir. Inside me. Then, inside his mouth.

"Kinikilig ka ba?" Untag ni Zac na ikinalingon ko sa gawi niya.

"Ha?"

Nagkatinginan kami nang saglit siyang lumingon. "Namumula ka kasi eh. Baka lang kako kinikilig ka."

Wala sa loob na napalunok ako. Ang ganda ng ngiti ni Zac. Ang hirap
i-disappoint. Kinikilig nga ako pero hindi dahil sa dahilang naiisip niya.

"Tss. Asa." Tanging nasabi ko na lang. Medyo kinakabahan pa nga. Mabuti na lang at tinawanan lang ni Zac. Hindi na nagtanong tungkol sa pamumula ko.

Tinuro ko na lang kay Zac ang daan papunta sa bahay. Sandali lang at hininto na niya ang sasakyan sa tapat ng bahay ko. Hindi pa niya pinapatay ang makina at tila nakikiramdam sa akin.

I bit the insides of my cheek in deep thought. Contemplating of what to do or say next. I know he is expecting something from me based from his sideway glances. Even his tapping fingers on the steering wheel is giving away his nervousness. I would laugh at him given another situation but I couldn't because of the uneasiness I'm feeling in between my legs. Courtesy of Sir Cabrera's wonderful fingers.