Şey galiba nasıl başlasam bilemedim. En iyisi direk gireyim.
Ben Asel Deniz Özdemir. 22 yaşında bir kızım. Sıradan bir kızdan bile daha sıradanım galiba. Yani aşırı içine kapanık, tek bir arkadaşı bile olmayan bir kızım.
Aslında arkadaş olmak isteyenler olsa da ben her seferinde reddettim. Fakat bu şimdi değişecek.
Şuan yazımı ve üniversitedeki son senemi geçireceğim o şehrin otobüsünün önündeyim. İzmir...
Elimde mat siyah bavulum diğer elimde telefon ve biletim, önümdeki otobüse bakıyorum. Annemler arkada hala binmemi bekliyorlar. Bense saçma sapan düşüncelere boğuluyorum.
"Deniiiizzz! Ay içim şişti kızım herkes bindi sen hala kapıda bekliyorsun. Şoför gelecek şimdi hadi bin!"
İşte beklediğim isyan da geldiğine göre, artık binebilirim. Arkama dönüp anne ve babama gülümseyip el salladıktan sonra gidip 13 numaralı koltuğa oturdum.
2li koltuk olduğunu bildiğim halde yinede onu istemiştim. Çünkü 13, çünkü Taylor Swift.
Cam kenarı olduğu için mutlu olup hemen yerleştim ve kulaklıkları takıp dışarıya bakmaya başladım. Kalkmasına 4 dakika vardı. Gelen giden olmadığına göre galiba tek oturacaktım.
4 dakika da geçip şoför arabayı çalıştırdığında küçük sırt çantamı yan koltuğa koydum ve yayıldım. Ki tam o sırada kapı açıldı ve bir kız içeriye girerek şoförden defalarca özür dileyip yanıma geldi. Çantamı aldığımda yanıma oturdu ve derin bir nefes alıp verdi.
"Merhaba Nisan ben" dedi ve elini uzattı.
"Deniz" dedim ve elini sıktım.
"Memnun oldum."
"Bende"
Daha fazla bir şey konuşmak istemediğim için kulaklığı takıp camdan dışarıyı izlemeye başlamıştım. Ah ne demiştim, bu değişecekti değil mi? Arkadaş edinecektim. Ah galiba ben bu işi beceremeyeceğim.
7 saatlik yolun ardından sonunda İzmir'e gelmiştik. Herkes sırayla inerken en son inmeyi bekledim. Nisan dışarıda etrafa bakınıyordu. Bende bavulu alıp otobüslere doğru yürüdüm. Yürüdüm ama nereye gideceğim acaba?
Annemler bana 3 kızla birlikte kalacağım bir ev ayarlamıştı. Kızlarla tanışmak istemediğim için şimdi görecektim. Tanışsaydım şimdi onlarla birlikte gidebilirdim. Ah ben nereden bulacağım bu Derya mahallesini.
"Deniz! Şey ben bir şey soracağım. Ben Derya mahallesini arıyorum da ilk defa geliyorum İzmir'e. Sen biliyor musun?"
"Maalesef bilmiyorum bende ilk geliyorum." Dedim ve önüme döndüm. O da kafa sallayıp başka birisine sormak için yürümeye başladı.
"Dur! Nisan! Sen Derya mahallesi mi dedin,?"
"Şey evet ? Biliyor musun?" Dedi şaşırmış bir şekilde.
"Hayır ama bende oraya gideceğim."
~~~~~~ Yaklaşık 3 saattir Derya mahallesini arıyoruz. Sormadığımız insan kalmadı. Fakat hala bilen insan bulamadık.
"Ayh vallaha canım çıktı Deniz. Bak şu kıza da soracağım sonra biryere oturup yemek yiyeceğim. Açım ya bu sefer itiraz istemiyorum." Dedi ve cevap vermemi beklemeden kıza doğru yürüdü.
"Hey sen! Bir şey sorabilir miyim?"
"Tabiki buyrun?"
"Derya mahallesini arıyoruz biliyor musun?"
"Ah bilmez miyim? Bende orada oturuyorum, isterseniz götürebilirim." Kız bunu söyledikten sonra Nisan'ın gözlerindeki parıltı görülmeye değerdi. Azıcık daha parıldasa gözlerimizi kamaştıracak yani daha nasıl anlatsam bilemedim.
"İstemez miyiz!!? Deniz koş kız koş! Ayh seni Allah gönderdi vallaha!" Diye bağırarak kıza sarıldı ve koluna girip yürümeye başladı. Bende bavulumu alıp arkalarından gitmeye başladım.
Yaklaşık yarım saat sonra mahallenin girişine gelmiştik.
"Evet kızlar Derya mahallesine hoşgeldiniz. Başka soracağınız bir yer var mı?" Dedi Öykü. Evet kızın adı Öykü'ymüş. Nisan maşallah soru yağmuruna tuttuğu için kızı bende duymuştum.
"Çilek apartmanı. Biliyor musun?" Dedim kısaca.
"Kızlar yoksa siz benim ev arkadaşlarım mısınız? 3. Kat mı?"
"Evet" dedik Nisan ile aynı anda. Nisan'ın sesi benimkisine nazaran daha heyecanlı çıkmıştı.
Nisan da Öykü de çok sevinip heyecan ile yürürlerken ben arkalarından onları izliyordum. Galiba şu arkadaşlık işini pek beceremeyeceğim.
Okumaya başladığınız tarihi buraya bırakın...
Beğenmeniz dileğiyle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
