Fight For Love 1: The Rule

Chapter 13: #ScarVer

(a/n): sorry po kung masyadong maiksi itong chapter po na toh. Tig-iisa po kasi sila, Hanggang Chapter 17. Thanks for understanding, Vote/Comment/ share!

---

Scarlet's pov.

Nandito kami ngayon sa Gymnasium kasama ko tong kolokoy na si Silver ako at siya lang ang nandito. I'm stuck with this assh*le jerk.

Bat ito pa kasi nakasama ko?, Like ano tumakbo sa utak ng mga nag desisyon kung sino makakasama namin at ito pa ang napunta sa akin?

"Any ideas?" boring na tanong ko sakanya.

"Bakit hindi nalang kaya archery?" suggestion nya habang nag iikot ikot.

Pwede naman yung archery, kaso lang may mga gusto ba sa sports na archery? Because most of the kids in here more likes volleyball nor basketball.

"Hindi naman masamang itry natin diba?" Dagdag pa nya. "Besides, maeenganyo ang mga students because it's a differrent kind of sport."

"Okay?" May point sya, "paniguradong meron namang sasali, im sure some of the students here have hidden talents, So we need to decorate the feild and then place the things needed in there."

He cincerley nodded.

Nag d-decorare na kami ngayon, Kailangan ng mga iba't ibang papers, colored papers, ribbons, and kind of decorations.

Kukunin ko sana yung Ribbon para ikabit sa pinaka taas ng Feild Poster kaso lang pinigilan ako ng kolokoy na ito, problema neto?

"Ako na, mahulog kapa dyan eh." wow? concern-- lol. why would he be?

"Ako na kaya ko na, asan na yan!" Sabi ko at kagad na kinuha yong ribbon mula sa kaniya.

Tinignan ko ang napakataas na hagdanan, i can do that.

Umakyat ako sa metal ladder para ilagay yung malaking ribbon sa pinaka taas ng poster.

"Uy dahan-dahan ka!" Rinig kong sigaw nya galing baba, why would he shout? Im losing concentration.

Why wouldn't he just mind his own bussiness, tsk.

Medyo nahirapan ako sa pag kabit dahil maliit ako at hindi pa sapat ang laki ng metal ladder.

"Ako na, baba ka na nga diyan!" Dinig kong sigaw nya.

Pero hindi ko sya pinakinggan at tinutuloy ang ginagawa kong pag kabit sa ribbon.

Di nag tagal, nagtagumpay akong kinabit yung ribbon sa taas ng poster.

At dahil nadala ako sa sobrang saya,
"Yes!" I shoued of happiness.

Tinaas ko dalawang kamay ko forgeting i was still on the verry top of the ladder, and i found out i was falling and meeting my death.

Pinikit ko nalang mata ko habang sumisigaw "AHH!!!"

Nagtataka ako kung bakit hindi pa ako namamatay wala kong sakit na nararamdaman, siguro ganito pag patay na? Hindi mo mararamdaman yung sakit na dinanas mo sa pagkamatay mo?

"Got ya!" Rinig kong sabi ng isang tao, that may be greem reaper? Yung nag sasabi na patay kana?

Basta!, I saw does on movies eh.

I opened my eyes and i thought i was greem reaper, ang lawak ng imagination ko dahil si silver buhay-buhat ako, at hindi pa ko patay , peste! natigilan ako ng tignan ko sya, wearing his simple smile.

Why do you look so adorable-- um-- no way what i said was, sabi ko bakit nya ako sinalo?

Nanatili lang kami sa ganong posisyon at mayamaya ay natauhan kami at binaba na nya ako.

"Umm, I-ikaw kasi eh. Dapat ako nalang naglagay, yan tuloy muntik kanang namatay m-mag ingat ka kasing babae k-ka!." Nabubulol na sabi nya sa akin.

"Sorry naman" Sabi ko at bigla nya akong tinalikuran, nag back to work na ako.

Muntik na kong mamatay ah! Pero diko kakayanin pag namatay ako jusko, buti nalang at nasalo ako ni Silver, Naks! I almost killed my self!.

What will i do without you, silver mariano. . . . thankyou.

****