You're an evil

26.

- Mel! Cóż to za zmiana. - przywitałam się z Rebecca buziakiem. - Jak na ciebie, to bardzo pozytywna.

- Potrzebowałam takiej. - zaśmiałam się krótko i odwiesiłam płaszcz. - Pierwszy pacjent?

- Za piętnaście minut.

- Zrobimy sobie kawę. - wzięłam ją za rękę i pociągnęłam do pokoju z ekspresem.

- A...Jak inne zmiany?

- Bez zmian. - odpowiedziałam obojętnie. Usiadła na blacie i patrzyła na mnie z miną zbitego psa. - Każde z nas ma teraz swoje życie i tym trzeba się zająć.

- To znaczy?

- Mam pracę. Pacjenci muszą mieć piękne i zdrowe zęby, a jego muszą umieć chodzić, biegać, skakać i nie narzekać, że coś boli.

- Faktycznie. To brzmi jak powołanie. - spojrzałam na jej poważną minę. Pokręciłam głową, a ona parsknęła śmiechem.

- Dzień dobry!

- O. Zalejesz mi wodą później, dobra?

- Jasne. - wyszłam do pacjenta.

- Dzień dobry. Zapraszam. - mężczyzna wszedł pewnie do gabinetu. Po dwóch kanałowych jedno dodatkowe nie robi wrażenia. - Znieczulenie? - zapytałam, zakładając rękawiczki. - przytaknął. - Rebecca!

- Idę! - ustawiłyśmy fotel, kubek został napełniony zimną wodą, on rozsiadł się wygodnie i zaczęliśmy ratować kolejnego zęba.

***

Nie wiedziałam, co ubrać. Nie mogłam wyglądać za ładnie. Ani nie mogłam pójść w dresach, które swoją drogą są najwygodniejsze. Trochę przed szafą stałam i zdecydowałam, że to jest zwylła kolacja, która ma na celu zapoznanie mnie z córką przyjaciela i jego, miałam nadzieję, przyszłą, pierwszą żoną. Wybrałam więc stonowane kolory spodni i bluzki. Ładniejszy sweter i odpowiednie buty - byłam gotowa.

- Nie podałeś mi adresu.

- Cholera. Faktycznie. Przepraszam. - zaśmiałam się.

- Właśnie wsiadam do samochodu. Masz minutę. - po drugiej stronie słyszałam parę drobnych przekleństw. - Twoja córka to słyszy?

- Właśnie się ze mnie śmieje. - oparłam głowę o zagłówek i uśmiechnęłam się szeroko. - Chyba ma mój charakter.

- Albo nie poznałeś do końca Lotty. - westchnął. - Będziesz miał w domu dwie kobiety i to za jednym razem. Szacuneczek.

- Nie spodziewałabyś się, co?

- Nie po tym, co kiedyś mówiliśmy. - włożyłam kluczyk do stacyjki.

- Widocznie tak miało być. I widocznie mam ogromny dług do spłacenia wobec Aarona.

- Możliwe.

- Cholernie ogromny. Nie wiem nawet, jak mam go przeprosić za to wszystko.

- Ja też nie. - odparłam cicho. Wynn podał mi adres, a ja od razu wpisałam go do GPSa. - Dzięki. Za jakieś dwadzieścia minut powinnam być.

- Czekamy.

Stałam w dwóch korkach. Zaczął padać deszcz. Zacisnęłam usta i nie pozwoliłam odebrać sobie pozytywnej energii. Miałam widzieć, jak wszystko kwitnie, układa się w całość, jak powinno było od początku. Właśnie tak miało to życie wyglądać. Ale droga była kręta. Pełna pagórków i przeszkód. Ale nawet mając takie życie warto żyć. Ile dzieje się po drodze? Jak wiele możemy poczuć? Życie jest tylko jedno. Nie warto odrzucać go przez jakieś niepowodzenia.